Marmur paryjski
Z przyjemnością przedstawiam Państwu ten artykuł na temat Marmur paryjski, fascynującego tematu o ogromnym znaczeniu dzisiaj. Marmur paryjski wzbudził duże zainteresowanie w różnych obszarach, od nauki i technologii po kulturę i społeczeństwo. W tym artykule zagłębimy się w najważniejsze aspekty Marmur paryjski, badając jego wpływ na nasze życie i jego ewolucję w czasie. Mamy nadzieję, że ta analiza daje szerszą wizję Marmur paryjski i zachęca do refleksji nad jego znaczeniem w dzisiejszym świecie.
Marmur paryjski (stgr. lychnites) – szlachetna odmiana białego marmuru charakteryzująca się najwyższą jakością, stosowana w rzeźbiarstwie.
Opis
Marmur paryjski charakteryzuje się jednolitym białym kolorem, najwyższą czystością i wyjątkową przejrzystością, która umożliwia przenikanie światła na głębokość 3,5 cm.
Protolitem był wapień, z którego w wyniku procesów metamorficznych powstał marmur. Odmianę tworzą jednorodne, drobno- i średnioziarniste marmury złożone prawie wyłącznie z białych kryształów węglanu wapnia; jest szczególnie podatny na obróbkę.
Nazwa pochodzi od miejsca wydobycia kamienia – greckiej wyspy Paros, gdzie wydobywano go na wschód od wioski Marati już w starożytności. Wówczas stosowano nazwy gr. lychnites (od lychnos) lub łac. lygdinum (od lucerna) – nawiązujące do kaganków używanych w podziemnych tunelach przy wydobyciu kamienia.
Wykorzystywali go najwięksi rzeźbiarze starożytności: Fidiasz, Agorakritos, Praksyteles i Skopas. Z marmuru paryjskiego wykonano wiele rzeźb, m.in. Wenus z Milo, Hermesa z małym Dionizosem i Nike z Delos. Stosowano go również do wznoszenia wyjątkowych budowli, m.in. Skarbca Syfnijczyków czy świątyni Zeusa w Olimpii.
Przypisy
- ↑ a b c d e Antike Steinbrüche. www.paros.gr . . (niem.).
- ↑ a b c d Istituto Superiore per la Protezione e la Ricerca Ambientale: Marmo pario. www.isprambiente.gov.it . . . (wł.).
- ↑ a b Narbutt 2010 ↓, s. 54.
Bibliografia
- Małgorzata Narbutt. Grecja – kraj marmurów. „Nowy Kamieniarz”. 45, s. 52–58, 2010. . (pol.).