W następnym artykule szczegółowo zgłębimy temat Mieczysław Wyżeł-Ścieżyński i jego wpływ na różne obszary społeczeństwa. Od jego powstania po obecną ewolucję przeanalizujemy jego wpływ na codzienne życie ludzi, a także na polach zawodowych i edukacyjnych. Krytycznie i refleksyjnie przyjrzymy się różnym aspektom związanym z Mieczysław Wyżeł-Ścieżyński, od jego konsekwencji po możliwości, jakie zapewnia. Poprzez wywiady, badania i konkretne przykłady zgłębimy ten temat, aby zrozumieć jego znaczenie i możliwe implikacje. Dołącz do nas w tej podróży pełnej odkryć i pytań na temat Mieczysław Wyżeł-Ścieżyński!
pułkownik dyplomowany piechoty | |
Data i miejsce urodzenia |
1 stycznia 1895 |
---|---|
Data śmierci |
10 czerwca 1956 |
Przebieg służby | |
Siły zbrojne | |
Formacja | |
Jednostki | |
Stanowiska | |
Główne wojny i bitwy | |
Odznaczenia | |
Mieczysław Roman Wyżeł-Ścieżyński (ur. 1 stycznia 1895 w Samborze, zm. 10 czerwca 1956) – pułkownik dyplomowany piechoty Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari.
Urodził się 1 stycznia 1895 w Samborze. Był synem Władysława (nauczyciel, wieloletni profesor Seminarium Nauczycielskiego w Samborze, zm. 1938) i Anny z domu Odzieżyńskiej (zm. 1937). Miał brata Stanisława (1899-1920, legionista, poległy w wojnie polsko-bolszewickiej) i dwie siostry (nauczycielki gimnazjalne w Chełmnie).
Był członkiem Związku Strzeleckiego. W czasie I wojny światowej pełnił służbę w Legionach Polskich używając pseudonimu „Wyżeł”. 8 sierpnia 1914 roku w Miechowie objął dowództwo plutonu w 3 kompanii kadrowej Batalionu Kadrowego dowodzonej przez Wacława Wieczorkiewicza ps. „Scaevola”. W październiku 1914 roku był dowódcą IV plutonu 3 kompanii III batalionu dowodzonego przez ówczesnego majora Edwarda Rydza ps. „Śmigły”, a później oficerem 1 pułku piechoty.
W latach 1920–1922 był pierwszym polskim attaché wojskowym w Pradze. Z dniem 16 października 1922 roku przydzielony został do Oddziału II Sztabu Generalnego WP na stanowisko szefa Wydziału III. Z dniem 1 sierpnia 1923 roku został przydzielony do 81 pułku piechoty w Grodnie na stanowisko zastępcy dowódcy pułku. Od 3 listopada 1924 roku do 15 października 1925 roku był słuchaczem IV Kursu Doszkolenia Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie. Po ukończeniu kursu i otrzymaniu tytułu naukowego oficera Sztabu Generalnego przydzielony został do Dowództwa Okręgu Korpusu Nr X w Przemyślu na stanowisko szefa sztabu. W okresie od 31 maja do 10 listopada 1926 roku został przeniesiony służbowo do Dowództwa Okręgu Korpusu Nr V w Krakowie na stanowisko szefa sztabu. W listopadzie 1926 roku przeniesiony został do składu osobowego I Wiceministra Spraw Wojskowych i szefa Administracji Armii, na stanowisko szefa Biura Ogólno Administracyjnego w Warszawie. W styczniu 1928 roku mianowany został dowódcą piechoty dywizyjnej 22 Dywizji Piechoty Górskiej w Przemyślu. Z dniem 31 stycznia 1930 roku przeniesiony został w stan spoczynku. Po przejściu na emeryturę zatrudniony został na stanowisku dyrektora naczelnego Agencji Prasowej „Iskra”. W 1931 był sprawozdawcą parlamentarnym w Sejmie RP. Jako dziennikarz Agencji „Iskra” w Warszawie został w latach 1931–1934 akredytowany do Ligi Narodów. Był prezesem Związku Syndykatu Dziennikarzy Warszawskich, później prezesem Związku Dziennikarzy RP.
Po wybuchu II wojny światowej 5 września 1939 został zastępcą powołanego wówczas ministra propagandy Michała Grażyńskiego. Podczas wojny przebywał w Ośrodku Oficerskim w Cerizay. Po upadku Francji ewakuowany do Szkocji.
Był dwukrotnie żonaty: po raz pierwszy (od 1918) z Janiną z Kłuszyńskich. Po zmianie wyznania na ewangelicko-reformowane, został wyrokiem Jednoty Wileńskiej rozwiedziony w 1926 roku i poślubił w Warszawskim kościele ewangelicko-reformowanym Zdzisławę Sułkowską.