Oi2
Dzisiaj Oi2 jest tematem o dużym znaczeniu i zainteresowaniu ludzi na całym świecie. Od momentu pojawienia się Oi2 przyciąga uwagę zarówno ekspertów, jak i fanów, wywołując ciągłą debatę na temat jego znaczenia i wpływu na różne obszary społeczeństwa. W tym artykule dokładnie zbadamy najważniejsze aspekty Oi2, badając jego historię, obecne implikacje i możliwą ewolucję w przyszłości. Mamy nadzieję, że poprzez wszechstronną analizę zapewnimy naszym czytelnikom pełniejszy obraz tego zjawiska i pomożemy im zrozumieć jego prawdziwy zakres.
| |
| Producent | |
|---|---|
| Lata budowy |
1928–1940 |
| Układ osi |
1'C h2 |
| Wymiary | |
| Masa pustego parowozu |
73,8 t |
| Masa służbowa |
100,8 t |
| Długość |
10 120 mm |
| Długość z tendrem |
16 995 mm |
| Wysokość |
4165 mm |
| Rozstaw osi skrajnych |
13 270 mm |
| Średnica kół napędnych |
1500 mm |
| Średnica kół tocznych |
850 mm |
| Napęd | |
| Trakcja |
parowa |
| Typ tendra |
16C1 |
| Ciśnienie w kotle |
14 at |
| Powierzchnia ogrzewalna kotła |
105,4 m² |
| Powierzchnia przegrzewacza |
37,2 m² |
| Powierzchnia rusztu |
2,04 m² |
| Średnica cylindra |
500 mm |
| Skok tłoka |
660 mm |
| Parametry eksploatacyjne | |
| Prędkość konstrukcyjna |
90 km/h |
Oi2 – niemiecki parowóz pasażerski produkowany w latach 1928–1940 dla kolei niemieckich.
Historia
Parowozy osobowe Baureihe 24 zostały zaprojektowane do prowadzenia pociągów pasażerskich na liniach lokalnych. Pierwsza lokomotywa została przekazana w lutym 1928 roku. Wyprodukowano 95 parowozów na zamówienie kolei niemieckich. Kursowały z lokalnymi pociągami pasażerskimi na lokalnych liniach podgórskich w Bawarii oraz Wirtembergii. Znaczna część lokomotyw tej serii została skoncentrowana w czasie II Wojny Światowej na Pomorzu i w Prusach Wschodnich. To właśnie z tych terenów pochodziły parowozy oznaczone na PKP serią Oi2. Po drugiej wojnie światowej 34 lokomotywy parowe były eksploatowane przez Polskie Koleje Państwowe do prowadzenia pociągów pasażerskich oraz towarowych. Ostatni parowóz został skreślony z inwentarza parowozowni Zajączkowo Tczewskie w październiku 1976 roku oraz zachowany jako pomnik techniki. Na kolejach zachodnioniemieckich w parowozach zamontowano wiatrownice Wittego. W krajach niemieckich parowozy kursowały na liniach kolejowych do 1972 roku. Kilka niemieckich parowozów zachowano jako eksponaty zabytkowe. W 1932 roku wyprodukowano dwa parowozy z kotłami wysokociśnieniowymi (24 069 i 24 070). Do parowozu produkowano kocioł parowy z przegrzewaczem. Zastosowano zawór bezpieczeństwa systemu Ackermanna oraz podgrzewacz powierzchniowy Knorra umieszczony przed kominem. Parowóz posiadał wiatrownice Wagnera i system ogrzewania do pociągów pasażerskich. Do hamowania lokomotywy został zainstalowany hamulec ciśnieniowy Knorra. Dodatkowo za kominem parowozu zamontowany został dzwon parowy.
Przypisy
- ↑ a b c d Roman Witkowski. Parowóz serii Oi2. „Świat Kolei”. 02/2000, s. 12-15. EMI-PRESS. ISSN 1234-5962. (pol.).
- ↑ Paweł Terczyński: Atlas parowozów. Poznań: Poznański Klub Modelarzy Kolejowych, 2003, s. 68. ISBN 83-901902-8-1.
- ↑ a b Herrn Neumann. Personenzuglokomotiven der Baureihe 24. „Eisenbahn-Journal”. 05/1989, s. 41-49. Fürstenfeldbruck: Verlagsgruppe Bahn. ISSN 0171-3671.
- ↑ a b Konrad Koschinski. Die Baureihe 24. „Eisenbahn-Journal”. 05/2016, s. 12-25. Fürstenfeldbruck: Verlagsgruppe Bahn. ISSN 0171-3671.
- ↑ a b Hansjurgen Wenzel, Die Baureihe 24, 2004, ISBN 3-88255-124-0.
- ↑ Arkadiusz Lubka. Parowóz osobowy serii Oi2. „Świat Kolei”. 05/2011, s. 58-59. EMI-PRESS. ISSN 1234-5962. (pol.).
- ↑ Paweł Terczyński. Parowóz Oi2-29. „Świat Kolei”. 01/2000, s. 21. EMI-PRESS. ISSN 1234-5962. (pol.).
- ↑ Martin Knaden. Einheitslok der BR 24. „Modelleisenbahn”. 02/2003, s. 20-21. Nürnberg: MIBA-Verlag. ISSN 1430-886X.