W tym artykule omówimy temat Państwo wschodniofrankijskie z różnych perspektyw i podejść, aby zapewnić czytelnikowi głębokie i pełne zrozumienie tego tematu, który jest dziś tak istotny. Uwzględnione zostaną aspekty historyczne, kulturowe, społeczne i naukowe związane z Państwo wschodniofrankijskie, aby zapewnić wszechstronną i całościową wizję jego znaczenia i wpływu w różnych obszarach. Poprzez szczegółową i rygorystyczną analizę będziemy starali się zaoferować czytelnikowi pełną i zaktualizowaną wizję Państwo wschodniofrankijskie, w celu promowania krytycznej i wzbogacającej refleksji na temat tego tematu i jego wpływu na współczesne społeczeństwo.
843–962 | |
Język urzędowy | |
---|---|
Stolica | |
Ustrój polityczny | |
Pierwszy król | |
Ostatni król | |
Traktat w Verdun |
843 |
Przekształcenie w Królestwo Niemieckie |
962 |
Religia dominująca | |
Imperium Franków po traktacie w Verdun. |
Państwo wschodniofrankijskie lub Królestwo Franków Wschodnich (łac. Francia orientalis, Regnum Francorum Orientalium) – jedno z trzech państw powstałych z podziału Królestwa Franków na mocy traktatu z Verdun (843). Jego królem został Ludwik II Niemiecki. Na terenie tego państwa wykształcało się przez wieki państwo niemieckie. Państwo wschodniofrankijskie określane od XI wieku mianem regnum teutonicorum, było poprzednikiem Świętego Cesarstwa Rzymskiego. Do początku XII wieku nazywało się oficjalnie Regnum Francorum Orientalium, czyli Królestwo Wschodnich Franków.
Powstanie państwa wschodniofrankijskiego ma bezpośredni związek z konfliktami sukcesyjnymi między potomkami Karola Wielkiego. Cesarz Ludwik I Pobożny (778–840) walczył przeciwko swoim synom o panowanie w państwie Franków. Przegrał ostatecznie na początku lat 30. IX wieku. Jego syn Ludwik II Niemiecki, który od roku 831 panował w Księstwie Bawarii, Turyngii, Frankonii i Księstwie Saksonii, przejął w roku 833 władzę we wschodniej części państwa Franków. Traktatem z Verdun wprowadził Ludwik swoje państwo na arenę historii Europy jako niezależne królestwo.
Nazwa regnum francorum orientalium pojawiła się jednak później, dokładnie w roku 920, gdy Karol III Prostak i Henryk I Ptasznik zawarli układ w Bonn.
Inaczej niż zromanizowane państwo zachodnich Franków, państwo wschodniofrankijskie – w większości położone poza dawnymi granicami Imperium Romanum – kształtowane było przez świadomość plemienną. Pozostało to istotną cechą historii Niemiec.
Od X wieku państwo wschodniofrankijskie określano również jako Królestwo Niemieckie – regnum teutonicorum (państwo Niemców). Określenie to utrwaliło się ostatecznie dopiero w wieku XI, jednak nie było to państwo jednolite. Obejmowało swoim zasięgiem Turyngię, Lotaryngię, Fryzję, Frankonię, Saksonię, Szwabię i Bawarię.