Obecnie Puchacz wirginijski jest bardzo istotną i aktualną kwestią, która dotyka ludzi w każdym wieku i o każdej kulturze. Coraz więcej osób jest zainteresowanych poznaniem Puchacz wirginijski i zrozumieniem jego wpływu na współczesne społeczeństwo. Ze względu na jego znaczenie istotne jest dalsze badanie Puchacz wirginijski w celu zrozumienia jego implikacji i możliwych rozwiązań. W tym artykule przyjrzymy się różnym perspektywom Puchacz wirginijski i temu, jak wpływa on na nasze codzienne życie. Dodatkowo omówimy globalne implikacje i możliwe środki, które można podjąć, aby sprostać temu wyzwaniu.
B. virginianus deserti – północno-wschodnia Brazylia (północno-środkowa Bahia)
B. virginianus magellanicus – puchacz magellański – środkowe Peru do Ziemi Ognistej; takson o niepewnej pozycji taksonomicznej, przez część systematyków traktowany jako odrębny gatunek.
Charakterystyka
Wygląd zewnętrzny
Największa sowa na kontynentach amerykańskich. Upierzenie w zależności od podgatunku występuje w różnych kolorach, od brązowego do jasnoszarego z licznymi ciemnymi plamami i kreskami. Głowa o dużych oczach, czarno obrzeżonych bokach twarzy i dwóch uszach z piór.
Rozmiary
długość ciała samca 51 cm, samicy 60 cm; rozpiętość skrzydeł samca 134 cm, samicy 143 cm
Masa ciała
samiec 680–1450 g, samica 1000–2500 g
Zachowanie
Aktywny głównie o zmierzchu i w nocy, rzadziej w dzień. Łączą się w pary na całe życie. Najczęstszym odgłosem jest wydawany od 3 do 8 razy dźwięk uhu.
Długość życia
W niewoli do 38 lat, na wolności przeważnie 13 lat.
Środowisko
Lasy liściaste, mieszane i iglaste. Przebywa w zwartych drzewostanach, zagajnikach, małych laskach, dużych parkach miejskich.
Sezon godowy i lęgowy trwa od stycznia do lutego. Podczas godów samiec o zmierzchu niezbyt głośno pohukuje.
Gniazdo
Stare gniazda ptaków drapieżnych lub krukowatych. Gniazduje również w dziuplach drzew, na występach skalnych, a nawet na ziemi lub w starych, opuszczonych budynkach.
Jaja i wysiadywanie
Samica składa 2–3 białe jaja (rzadko 5). Wysiaduje wyłącznie samica, samiec w tym czasie dostarcza pożywienie.
Pisklęta
Po około 35 dniach wylęgają się młode o gęstym, szarym puchu. Są karmione przez obydwoje rodziców. Młode uczą się latać po okołu siedmiu tygodniach życia. Dojrzałość płciową osiągają po dwóch latach.
Status
IUCN uznaje puchacza wirginijskiego za gatunek najmniejszej troski (LC, Least Concern). Trend liczebności populacji uznawany jest za stabilny. IUCN od 2014 roku uznaje puchacza magellańskiego (B. (v.) magellanicus) za odrębny gatunek, również zalicza go do kategorii najmniejszej troski.
↑ abcdeHolt, W., Berkley, R., Deppe, C., Enríquez Rocha, P., Petersen, J. L., Rangel Salazar, J. L., Segars, K. P., Wood, K. L.: Great Horned Owl (Bubo virginianus). W: J. del Hoyo, A. Elliott, J. Sargatal, D. A. Christie, E. de Juana (red.): Handbook of the Birds of the World Alive. Barcelona: Lynx Edicions, 2014. . (ang.).brak strony w książce
↑Holt, W., Berkley, R., Deppe, C., Enríquez Rocha, P., Petersen, J. L., Rangel Salazar, J. L., Segars, K. P., Wood, K. L.: Magellanic Horned Owl (Bubo magellanicus). W: J. del Hoyo, A. Elliott, J. Sargatal, D. A. Christie, E. de Juana (red.): Handbook of the Birds of the World Alive. Barcelona: Lynx Edicions, 2014. . (ang.).brak strony w książce