W tym artykule szczegółowo zbadamy fascynujący świat Rozmowa (film 1974). Od jego początków po dzisiejsze znaczenie, zagłębimy się w każdy istotny aspekt Rozmowa (film 1974). Odkryjemy jego wpływ w różnych obszarach, a także konsekwencje, jakie ma dla dzisiejszego społeczeństwa. Poznamy różne opinie i podejścia do Rozmowa (film 1974) oraz przeanalizujemy jego ewolucję w czasie. Bez wątpienia Rozmowa (film 1974) to ekscytujący temat, który zasługuje na całą naszą uwagę i refleksję, dlatego zapraszamy do zapoznania się z tym artykułem, aby odkryć wszystko, co kryje się za Rozmowa (film 1974).
Ten artykuł od 2010-11 wymaga zweryfikowania podanych informacji. |
Gatunek |
kryminał |
---|---|
Rok produkcji |
1974 |
Kraj produkcji | |
Język |
angielski |
Czas trwania |
113 min |
Reżyseria | |
Scenariusz | |
Główne role | |
Muzyka | |
Zdjęcia | |
Scenografia | |
Kostiumy | |
Montaż | |
Produkcja | |
Wytwórnia |
Paramount Pictures |
Dystrybucja | |
Nagrody | |
3 nominacje do Oscara |
Rozmowa (ang. The Conversation) – amerykański film kryminalny z 1974 roku w reżyserii Francisa Forda Coppoli, nagrodzony Złotą Palmą na 27. MFF w Cannes.
Harry Caul (Gene Hackman) jest ekspertem od inwigilacji, prowadzi własną firmę w San Francisco. Cieszy się wysokim szacunkiem w swojej branży. Caul ma obsesję na punkcie własnej prywatności; jego mieszkanie jest prawie nieumeblowane za drzwiami z trzema zamkami, dzwoni z publicznych automatów i twierdzi, że nie ma w domu telefonu, a jego biuro otoczone drucianą siatką znajduje się w kącie wielkiego magazynu. Caul w pracy jest profesjonalistą w każdym calu, ale kontakty prywatne przychodzą mu z trudem. Nie czuje się dobrze w zwartym tłumie, jest zamknięty w sobie i małomówny w nieformalnych sytuacjach. Zachowuje się powściągliwie i skrycie także wobec współpracowników. Wygląd ma bardzo przeciętny, tyle że prawie wszędzie chodzi w półprzezroczystym płaszczu przeciwdeszczowym ze sztucznego tworzywa, nawet kiedy nie pada.
Twierdzi z naciskiem, że etyka zawodowa nie każe mu przejmować się treścią rozmów, które nagrywa ani sposobami wykorzystania zdobytych przez niego informacji przez klientów. W rzeczywistości nęka go poczucie winy z powodu pewnego zlecenia z zakresu podsłuchu, które doprowadziło do śmierci trzech osób, tym większe, że jest gorliwym katolikiem. Jego jedyne hobby to granie na saksofonie tenorowym wraz z puszczanymi ulubionymi płytami jazzowymi w zaciszu mieszkania.
Caul i jego przyjaciel Stan (John Cazale) podjęli się zadania monitorowania rozmowy pewnej pary (Cindy Williams i Frederic Forrest), gdy będzie ona przechodziła przez zatłoczony Union Square w San Francisco. Wykonują to trudne zlecenie, ale Caula stopniowo coraz bardziej dręczą wątpliwości dotyczące faktycznego znaczenia tej rozmowy. Myśli o tym, co może spotkać tę parę po wysłuchaniu taśmy przez klienta. Przez cały film puszcza w kółko tę taśmę, starając się jak najwierniej odtworzyć słowa podsłuchiwanych. Wyłapuje kluczowe, chociaż dwuznaczne zdanie ukryte pod melodią graną przez ulicznego muzyka: „Zabiłby nas, gdyby znalazł okazję” i ciągle interpretuje na nowo jego znaczenie w świetle tego, co wie i co zgaduje.
Caul unika wręczenia taśmy pracownikowi (Harrison Ford) mężczyzny, który zamówił usługi podsłuchowe (Robert Duvall). Ten pełnomocnik coraz bardziej naciska i sam Caul jest w końcu śledzony, oszukiwany, podsłuchiwany. Taśma zostaje mu wreszcie ukradziona, kiedy zaniedbuje chwilowo ostrożność...
27. Międzynarodowy Festiwal Filmowy w Cannes