W dzisiejszym świecie Gene Hackman stał się tematem o wielkim znaczeniu i ciągłej debacie. Wraz z postępem technologii i ciągłą ewolucją społeczeństwa Gene Hackman zyskał fundamentalną rolę w różnych dziedzinach, od polityki i ekonomii po kulturę i rozrywkę. Na przestrzeni dziejów Gene Hackman był przedmiotem badań, analiz i dyskusji, co doprowadziło do powstania szerokiego spektrum opinii i perspektyw na temat jego znaczenia i wpływu na życie codzienne. W tym artykule zbadamy różne aspekty Gene Hackman i jego wpływ na współczesny świat, a także implikacje, jakie ma na przyszłość.
Gene Hackman (2008) | |
Imię i nazwisko |
Eugene Allen Hackman |
---|---|
Data i miejsce urodzenia |
30 stycznia 1930 |
Zawód |
aktor, pisarz |
Współmałżonek |
Faye Maltese (1956–1986; rozwód) |
Lata aktywności |
1961–2004 (aktor) |
Odznaczenia | |
Gene Hackman, właśc. Eugene Allen Hackman (ur. 30 stycznia 1930 w San Bernardino) – amerykański aktor i pisarz.
Pozostaje jednym z najwybitniejszych aktorów w historii amerykańskiego kina. W trakcie kariery stworzył skrajnie różne postacie – zarówno szlachetnych bohaterów, jak i tzw. „czarne charaktery”, przy czym ze względu na aparycję nie był obsadzany w rolach amantów. Jego postacie to głównie dojrzali mężczyźni, profesjonaliści w jakimś fachu, o złożonej psychice, często stawiani w sytuacjach z dylematami moralnymi. Często grał funkcjonariuszy służb bezpieczeństwa (policjantów, detektywów, agentów). Stworzył szereg legendarnych kreacji, m.in. niezłomnego detektywa Jimmy’ego „Popeye'a” Doyle’a we Francuskim łączniku, bohaterskiego pastora w Tragedii „Posejdona”, speca od podsłuchów w filmie Rozmowa czy gen. Stanisława Sosabowskiego w O jeden most za daleko, Lexa Luthora w serii filmów o Supermanie.
W karierze, która trwała ponad sześć dekad, zdobył dwa Oscary, cztery Złote Globy, Nagrodę Gildii Aktorów Ekranowych, dwie nagrody BAFTA i Srebrnego Niedźwiedzia. Był pięciokrotnie nominowany do Oscara; otrzymał nagrodę dla najlepszego aktora pierwszoplanowego jako niezłomny detektyw Jimmy „Popeye” Doyle dramacie kryminalnym Williama Friedkina Francuski łącznik (1971) i dla najlepszego aktora drugoplanowego jako „Mały” Bill Daggett w westernie Clinta Eastwooda Bez przebaczenia (1992). Ponadto był trzy razy nominowany do tej nagrody; za rolę pierwszoplanową Bucka Barrowa, starszego brata Clyde’a (Warren Beatty) w biograficznym dramacie kryminalnym Arthura Penna Bonnie i Clyde (1967), rolę drugoplanową profesora college’u Gene’a Garrisona w dramacie Gilberta Catesa Nigdy nie śpiewałem dla mojego ojca (1970) i agenta Ruperta Andersona w dramacie kryminalnym Alana Parkera Missisipi w ogniu (1988).
Urodził się w San Bernardino w Kalifornii jako syn Ann Lydii Elizabeth (z domu Gray) i Eugene’a Ezry Hackmana. Jego ojciec był Amerykaninem, a matka – Kanadyjką, urodzoną w hrabstwie Lambton w Ontario. Jego przodkowie to Anglicy, Niemcy, Szkoci i Holendrzy. Wychowywał się w Danville w Illinois. Pochodzi z rodzimy robotniczej.
Kiedy miał 15 lat, został wyrzucony ze szkoły, a następnie trafił do United States Marine Corps, w której służył w latach 1947–1950 jako disc jockey i prezenter wiadomości dla stacji radiowej jednostki. Przez sześć miesięcy studiował dziennikarstwo na Uniwersytecie Illinois w Urbanie. Studiował w nowojorskiej szkole radiowej. Uczył się aktorstwa w Pasadena Playhouse.
W 1958 zadebiutował na scenie off-Broadwayu w przedstawieniu Chaparral. W 1959 wystąpił jako John Kempe w produkcji off-broadwayowskiej Świętość Margery Kempe. Po raz pierwszy wystąpił na ekranie w niewielkiej roli policjanta w biograficznym dramacie kryminalnym Mad Dog Coll (1961) z Tellym Savalasem i jako Joe Lawson w serialu kryminalnym Tallahassee 7000 (1961) z Walterem Matthau. W 1963 trafił na Broadway jako Charles Widgin Rochambeau w sztuce Irwina Shawa Dzieci z ich gier.
Pierwszą znaczącą rolę jako Norman zagrał w dramacie Roberta Rossena Lilith (1964). Gwiazdą tego filmu był Warren Beatty, który namówił Arthura Penna do obsadzenia Hackmana w filmie Bonnie i Clyde. Aktor za rolę Bucka, wspólnika tytułowej pary gangsterów, otrzymał swoją pierwszą nominację do Oscara, a jego kariera nabrała rozpędu. Prawdziwą gwiazdą stał się po zagraniu detektywa Popeye’a Doyle’a we Francuskim łączniku (1971), za rolę w którym otrzymał Oscara dla najlepszego aktora pierwszoplanowego. Następnie zagrał m.in. włóczęgę w Strachu na wróble (Scarecrow, 1973), człowieka uwikłanego w mafijne porachunki w Zasadzie domina (Domino Principle, 1977), ojca poszukującego syna zaginionego podczas wojny wietnamskiej w Niespotykanym męstwie (Uncommon Valor, 1983) i trenera koszykówki w Mistrzowskim rzucie (Hoosiers, 1986).
W latach 80. należał do grona najbardziej zapracowanych aktorów – tylko w latach 1987–1988 nakręcił dziewięć filmów. Za rolę agenta FBI w dreszczowcy kryminalnym Missisipi w ogniu (Missisipi Burning, 1988) był nominowany do Oscara. Za występ jako szeryf „Mały” Bill Daggett w westernie Clinta Eastwooda Bez przebaczenia (1992) otrzymał Oscara dla najlepszego aktora drugoplanowego.
Z aktorstwa wycofał się w 2004, kiedy to pojawił się po raz ostatni na ekranie w filmie Witamy w Mooseport, gdzie wcielił się w rolę byłego prezydenta USA, który kandyduje na urząd burmistrza małego miasteczka.
Wspólnie z archeologiem podwodnym Danielem Lenihanem napisał trzy powieści: Wake of the Perdido Star (1999), Justice for None (2004) oraz Escape from Andersonville (2008).
1 stycznia 1956 zawarł związek małżeński z Filipą „Faye” Maltese, z którą ma syna Christophera (ur. 1960) oraz dwie córki – Elizabeth Jean i Leslie Anne. W 1986 doszło do rozwodu. W latach 1973–1974 był związany z Cloris Leachman. W grudniu 1991 ożenił się z Betsy Arakawą.