Sahelantrop

W tym artykule zbadamy fascynujący świat Sahelantrop, badając jego różne aspekty i wpływ na współczesne społeczeństwo. Od historycznego pochodzenia po dzisiejsze znaczenie, Sahelantrop odegrał kluczową rolę w wielu sferach, odgrywając znaczącą rolę w kulturze, polityce, nauce i wielu innych. Dzięki szczegółowej i wnikliwej analizie odkryjemy niuanse i złożoności, które sprawiają, że Sahelantrop jest tematem bardzo interesującym zarówno dla naukowców, ekspertów, jak i entuzjastów. Przygotuj się na wyruszenie w podróż pełną odkryć i poznania Sahelantrop, która z pewnością pozostawi trwałe wrażenie w umysłach i sercach czytelników.

Sahelanthropus tchadensis
Brunet et al, 2002
Okres istnienia: 7 mln lat temu
7/7
7/7
Ilustracja
Systematyka
Domena

eukarionty

Królestwo

zwierzęta

Typ

strunowce

Podtyp

kręgowce

Gromada

ssaki

Podgromada

łożyskowce

Rząd

naczelne

Podrząd

małpy właściwe

Nadrodzina

małpy wąskonose

Rodzina

człowiekowate

Podrodzina

Homininae

Plemię

Hominini

Podrodzaj

Sahelanthropus

Gatunek

Sahelanthropus tchadensis

Sahelanthropus tchadensis – wymarły gatunek ssaka człekokształtnego. Żył około 7 mln lat temu (górny miocen) w Środkowej Afryce. Właściwie nic nie wiadomo o tych istotach poza wyglądem ich czaszek, które odnaleziono w latach 2001–2002 w okolicach jeziora Czad. Czaszki wyglądają podobnie do ludzkich. Płaska twarz, podobne uzębienie, jedynie znacznie mniejsza puszka mózgowa i szerszy rozstaw oczodołów.

Teoria ewolucji

Istnieją różne teorie ewolucji Sahelanthropus tchadensis. Mógł on być przodkiem dzisiejszych małp człekokształtnych lub też jednym z najwcześniejszych ludzi. Można go też uznać za wspólnego przodka ludzi i szympansów.

Opis

Miejsce odkrycia

Holotypem jest okaz TM-266-01-060-1, odnaleziony na stanowisku Tolros-Menalla 266, na pustyni Djurab w Czadzie. Cechy charakterystyczne to: ortognatyczna twarz (cecha bardzo progresywna), duży i ciągły wał nadoczodołowy, obecność małego grzebienia kostnego na szczycie czaszki, do którego przyczepione były mięśnie szczęk, duże zwężenie zaoczodołowe, wąski U-kształtny łuk zębodołowy i duży grzebień karkowy na potylicy, do którego przyczepione były mięśnie karku.

Sahelpithecus?

Według Milforda H. Wolpoffa, Brigitte Senut i Martina Pickforda zwierzę to jest jedną z mioceńskich małp człekokształtnych, których ewolucja nie miała nic wspólnego z linią homininów, a jest jedynie dowodem ogromnej zmienności wśród małpiej linii rodowej.

Badacze ci wskazują na takie cechy, jak szerokość kłów w zakresie zmienności kłów szympansa i goryla (u samicy), pasmo starcia szkliwa wzdłuż tylnego brzegu sygnalizujące obecność kompleksu tnącego, silnie rozbudowany grzebień karkowy (jak u goryli) oraz brak niezbitych dowodów na fakultatywną bipedię. Michel Brunet (odkrywca) twierdzi, że to najstarszy przedstawiciel hominidów i argumentuje, że na podstawie samych pomiarów niczego nie można dowieść. Ważna jest wielkość względna, a nie bezwzględna i proporcje przedtrzonowców i trzonowców, które są charakterystyczne dla późniejszych hominidów. Budowa kła świadczy o braku kompleksu tnącego (zła interpretacja ekspozycji zębiny), bowiem krawędź tylna jest nieostra, a duży i ciągły wał nadoczodołowy stanowi odpowiedź na naprężenia związane z funkcjonowaniem przednich zębów.

Zobacz też

Przypisy

  1. Biologia. Czesław Jura, Jacek Godula (redaktorzy). Wyd. VII (przekład). Warszawa: MULTICO Oficyna Wydawnicza, 2007, s. 411. ISBN 978-83-7073-412-1.

Bibliografia