Sanok SN1
Dziś Sanok SN1 to temat, który przykuł uwagę milionów ludzi na całym świecie. Od swoich początków po wpływ na współczesne społeczeństwo, Sanok SN1 był przedmiotem debaty, badań i spekulacji. Dzięki wielowiekowej historii Sanok SN1 ewoluował i dostosował się do zmian kulturowych i technologicznych, stając się dziś aktualnym tematem. W tym artykule zbadamy wpływ Sanok SN1 na różne obszary życia codziennego i jego wpływ na współczesne społeczeństwo. Dodatkowo przeanalizujemy najnowsze trendy i odkrycia związane z Sanok SN1, dając kompleksowy obraz jego znaczenia w dzisiejszym świecie.
 Zrekonstruowany wagon tramwajowy typu SN1 na moście Piłsudskiego w Krakowie | |
| Dane techniczne | |
| Długość |
10650 mm |
|---|---|
| Szerokość |
2200 mm |
| Wysokość |
3320 mm |
| Masa |
13000 kg |
| Moc silników |
2 × 33 kW |
| Wnętrze | |
| Liczba miejsc siedzących |
24 |
| Liczba miejsc ogółem |
56 |
Sanok SN1 – oznaczenie tramwaju elektrycznego wytwarzanego w latach 1912–1936 w zakładach w Sanoku i Grazu i eksploatowanego w Krakowie.
Konstrukcja
Wagony typu SN1 to jednoczłonowe, dwustronne i dwukierunkowe wozy silnikowe. Drewniane pudło wagonu osadzono na dwuosiowym podwoziu resorowanym piórowo i sprężynowo. Tramwaj posiada hamulec elektryczny i ręczny, a zasilanie zapewnia odbierak lirowy (obecnie zastąpiony pantografem skrzynkowym). Maksymalna prędkość pojazdu wynosi 40 km/h.
Wewnątrz umieszczono dwa przedziały (oddzielone przesuwanymi drzwiami) z podłużnymi ławkami: w klasie pierwszej pokrytymi skórzanym obiciem, w klasie drugiej drewniane. Podział na klasy zlikwidowany został w latach 20. XX wieku. Obniżone pomosty oddzielone zostały przesuwanymi drzwiami od części pasażerskiej.
Wersje
Wagony produkowane były w trzech seriach: dwie pierwsze w Sanoku, natomiast ostatnia w Grazu. Różniły się one szczegółami budowy. Łącznie wyprodukowano 40 sztuk, które w Krakowie nosiły numerację 31-70.
Oprócz wagonów silnikowych we własnych warsztatach wyprodukowano także w latach 1912–1920 serię 20 doczep PN1.
Eksploatacja
Wagony SN1 (S – silnikowy, N – normalnotorowy) były pierwszymi normalnotorowymi (rozstaw szyn 1435 mm) tramwajami eksploatowanymi w Krakowie. W trakcie eksploatacji w latach 1928–1936 przebudowywano na wagony silnikowe także 6 doczep PN1. Ostatecznie tramwaje SN1 zostały wycofane w 1969 (ostatnie jeździły na linii "11" Łagiewniki-Rakowice), a w roku 1995 dla celów muzealnych zrekonstruowano z trzech ocalałych wozów tego typu jeden wagon i nadano mu nr 37. Uczestniczy on w przejazdach okolicznościowych. W 1938 rozpoczęły swą eksploatację SN2 i PN2.
Wagony SN1 zwane były w Krakowie grackimi (od miasta Graz), natomiast doczepy PN1 nazywano wiatrówkami (miały otwarte pomosty).