W dzisiejszym świecie Sigismund Thalberg to temat, który przykuł uwagę milionów ludzi na całym świecie. Od swoich początków po wpływ na dzisiejsze społeczeństwo, Sigismund Thalberg stał się zjawiskiem, które nadal wywołuje debatę i kontrowersje. Na przestrzeni dziejów Sigismund Thalberg odgrywał fundamentalną rolę w życiu ludzi, wpływając na sposób, w jaki żyjemy, myślimy i odnosimy się do innych. W tym artykule zbadamy znaczenie Sigismund Thalberg i jego znaczenie w dzisiejszym świecie, badając jego najważniejsze aspekty i jego wpływ na różne obszary społeczeństwa.
Sigismund Thalberg, litografia Josepha Kriehubera, 1841 | |
Data i miejsce urodzenia | |
---|---|
Pochodzenie | |
Data i miejsce śmierci | |
Instrumenty | |
Gatunki | |
Zawód | |
Odznaczenia | |
Sigismund Thalberg (ur. 8 stycznia 1812 w Pâquis koło Genewy, zm. 27 kwietnia 1871 w Posillipo koło Neapolu) – austriacki pianista i kompozytor.
Urodził się jako dziecko z nieprawego łoża, prawdopodobnie syn baronowej Wetzlar von Plankenstern. Ojcem był prawdopodobnie książę Franz Joseph von Dietrichstein. Młody Thalberg wychowywał się w pałacu księcia w Wiedniu.
Studiował w Wiedniu teorię muzyki u Simona Sechtera i fortepian u Johanna Nepomuka Hummla i Carla Czernego oraz u Friedricha Kalkbrennera w Paryżu i Ignaza Moschelesa w Londynie. Zadebiutował w Wiedniu utworami Beethovena i Hummla oraz własnymi kompozycjami.
W roku 1828 ukazała się jego kompozycja op. 1 – fantazja na temat melodii z opery Webera „Euryanthe“.
W roku 1830 wystąpił w Berlinie i Lipsku, gdzie włączył się do kręgu wokół Friedricha Wiecka, nauczyciela Roberta Schumanna.
Skomponował wiele wirtuozowskich transkrypcji fortepianowych na tematy z oper Donizettiego, Rossiniego, Verdiego, Mozarta i Meyerbeera.
W roku 1843 poślubił córkę pierwszego basisty teatru włoskiego w Paryżu, Luigiego Lablache, Zecchinę. W roku 1858 został ojcem Zaré, przyszłej śpiewaczki operowej.
Na początku lat pięćdziesiątych skomponował dwie opery: Florinda, do libretta Eugène Scribe'a, prawykonanie 3 lipca 1851 w Londynie oraz Cristina di Svezia, do libretta Felice Romani, prawykonanie 3 czerwca 1855 w Wiedniu. Obie opery nie odniosły sukcesu.
W następnych latach odbył wiele podróży koncertowych po krajach Europy, od roku 1855 występował w krajach Ameryki, w tym w Brazylii, na Kubie i w Stanach Zjednoczonych. Był uważany – obok Liszta – za jednego z najwybitniejszych wirtuozów fortepianu swoich czasów, unikał jednak bezpośredniej konfrontacji z Lisztem.
W roku 1863 wycofał się z czynnego życia muzycznego, zajął się uprawą winorośli.