Szponton
W dzisiejszym artykule zagłębimy się w fascynujący świat Szponton. Temat ten cieszy się dużym zainteresowaniem szerokiego grona czytelników, ponieważ obejmuje różne aspekty, od historii po aktualne implikacje dla społeczeństwa. Idąc tym tropem, zbadamy wiele aspektów Szponton, analizując jego ewolucję w czasie, jego dzisiejsze znaczenie i możliwe prognozy na przyszłość. Bez wątpienia Szponton to fascynujący temat, który wzbudza ciekawość każdego, niezależnie od wieku i wykształcenia. Przygotuj się więc na wyruszenie w podróż pełną odkryć i poznania Szponton.
Szponton – rodzaj broni drzewcowej, odmiana partyzany o obosiecznym grocie, u którego nasadzie znajdowały się wygięte pręty lub skrzydła. Głownie szpontonów miały charakterystycznie rozszerzoną część centralną. Rozpowszechniony w Europie w XVII-XVIII wieku, głównie jako oznaka stopnia podoficerskiego lub oficerskiego.
Nazwa pochodzi od francuskiego słowa esponton, które w średniowieczu oznaczało sztylet. W połowie XVI w. nazwa ta, jako espontone, pojawia się we Włoszech na określenie rodzaju włóczni, a od XVII w. we Francji jako nazwa pół-piki. Broń używana jako oznaczenie godności wojskowej była często bogato zdobiona np. herbami lub monogramami.
W Polsce używany podobnie jak w armiach zachodnich, za panowania saskiego i aż do reformy wojska przez Sejm Czteroletni w końcu XVIII wieku, głównie w dragonii i piechocie. W Anglii używany przez oficerów do 1786 r., a przez sierżantów w latach 1792–1830.
Przypisy
- ↑ a b c d Włodzimierz Kwaśniewicz: 1000 słów o broni białej i uzbrojeniu ochronnym. Warszawa: Wydawnictwo MON, 1981, s. 192. ISBN 83-11-06559-4.
- ↑ Żygulski 1975 ↓, s. 225.
- ↑ a b Ewart Oakeshott: European Weapons and Armour. Boydell Press, 2000, s. 56. ISBN 0-85115-789-0.
- ↑ Żygulski 1975 ↓, s. 281.
Bibliografia
- Zdzisław Żygulski: Broń w dawnej Polsce na tle uzbrojenia Europy i Bliskiego Wschodu. Warszawa: PWN, 1975. ISBN 83-01-02515-8.
Linki zewnętrzne
- Szponton włoski (ang.)