W tym artykule zostanie poruszony temat Szulammit Alloni, który w ostatnich latach zyskał duże znaczenie. Szulammit Alloni to temat, który wzbudził zainteresowanie ekspertów i ogółu społeczeństwa, ze względu na jego wpływ na różne obszary społeczeństwa. W tym artykule omówione zostaną różne aspekty związane z Szulammit Alloni, od jego powstania po dzisiejszą ewolucję. Przeanalizowany zostanie wpływ, jaki Szulammit Alloni wywarł na różne sektory, a także przyszłe perspektywy związane z tym tematem. Ponadto zaprezentowane zostaną różne stanowiska i perspektywy ekspertów w tej dziedzinie, w celu przedstawienia szerokiej i pełnej wizji Szulammit Alloni.
Data i miejsce urodzenia | |
---|---|
Data i miejsce śmierci |
24 stycznia 2014 |
Minister bez teki | |
Okres |
od 3 czerwca 1974 |
Przynależność polityczna | |
Minister edukacji i kultury | |
Okres |
od 13 lipca 1992 |
Przynależność polityczna | |
Poprzednik | |
Następca | |
Minister bez teki | |
Okres |
od 11 maja 1993 |
Przynależność polityczna | |
Minister komunikacji | |
Okres |
od 7 czerwca 1993 |
Przynależność polityczna | |
Poprzednik | |
Następca | |
Minister nauki i technologii od 22 listopada 1995 minister nauki i sztuki | |
Okres |
od 7 czerwca 1993 |
Przynależność polityczna | |
Poprzednik | |
Następca | |
Odznaczenia | |
Szulammit Alloni (ur. 29 listopada 1928 w Tel Awiwie lub we Włocławku, zm. 24 stycznia 2014 w Kefar Szemarjahu) – izraelska polityk, działaczka na rzecz praw człowieka, dziennikarka i nauczycielka. Deputowana do Knesetu w latach 1965-1969 i 1973-1996. Minister w rządach Icchaka Rabina i Szimona Peresa.
Urodziła się w Tel Awiwie, wówczas w brytyjskim Mandacie Palestyny lub w Polsce. Jej rodzice byli imigrantami z Polski. Jej ojciec – Dawid Adler – był stolarzem, a matka – Judyta Adler – krawcową. Podczas II wojny światowej służyli w armii brytyjskiej. Uczęszczała wraz z młodszym bratem Mordechajem do szkoły w Ra’anannie, a następnie do szkoły rolniczej w Ben Szemen (jej brat utonął w basenie w Ben Szemen). Następnie uczyła się w kolegium nauczycielskim. Należała do żydowskiej organizacji młodzieżowej Ha-Szomer Ha-Cair. Podczas wojny domowej w Mandacie Palestyny i wojny o niepodległość służyła w Palmachu, a następnie w armii izraelskiej. Brała udział w bitwie o Stare Miasto w Jerozolimie, gdzie została wzięta do niewoli przez wojska jordańskie.
W 1953 ukończyła studia na wydziale prawa Uniwersytetu Hebrajskiego.
Wstąpiła do Mapai w 1959. W 1965 została wybrana po raz pierwszy do Knesetu z listy Koalicji Pracy (koalicji Mapai i Achdut ha-Awoda). Deputowana do Knesetu 6, 8, 9, 10, 11, 12 i 13 kadencji, w latach 1965-1969 i 1973-1996.
W latach 1957-65 producentka programów radiowych zajmujących się kwestiami przepisów prawa i procedur prawnych. W wyniku jednego z nich powołano Biuro rzecznika praw obywatelskich. W 1966 założyła Israel Consumer Council (organizację ochrony praw konsumentów) i przez 4 lata była jej przewodniczącą.
W 1973 założyła Ratz (רצ, Ruch dla Praw Obywatelskich i Pokoju), opowiadający się za reformą prawa wyborczego, rozdziałem religii i państwa oraz zmianami w Ustawie Zasadniczej Izraela gwarantującymi prawa człowieka. Jako przewodnicząca Ratzu była członkiem Knesetu w latach 1976-1996.
Od czerwca do listopada 1974 była ministrem bez teki w rządzie premiera Icchaka Rabina. Ustąpiła ze stanowiska po przystąpieniu do koalicji Narodowej Partii Religijnej (hebr. מפד"ל, Miflaga Datit Leumit, w skrócie Mafdal).
W wyniku połączenia w 1992 trzech partii: Ratz (רצ, Ruch dla Praw Obywatelskich i Pokoju), Mapam (מפ"ם, Partia Izraelskich Robotników) i Szinui (שינוי, „Zmiana”), powstało ugrupowanie parlamentarne Merec. Tworzące je partie popierały porozumienie z Palestyńczykami na podstawie kompromisu terytorialnego, utworzenia państwa palestyńskiego, prawa człowieka i obywatela oraz rozdział religii i państwa.
W latach 1992–1996 pełniła funkcje ministra edukacji, ministra bez teki oraz ministra komunikacji, nauki i technologii w rządach Icchaka Rabina i Szimona Peresa.
Po wyborze Josiego Sarida na przewodniczącego Merecu w 1996 roku, wycofała się z życia partyjnego.
W trakcie swojej kariery politycznej wspierała pokojowe współistnienie Arabów i Żydów. Uważała, że problemy mogą być rozwiązane na drodze tolerancji i wzajemnego zrozumienia obu stron. Przez wiele lat działała na rzecz pokoju i praw człowieka w Izraelu. Była jedną z najostrzejszych krytyków polityki Izraela wobec Palestyńczyków.
Po wycofaniu się z życia parlamentarnego była wykładowcą z zakresu praw człowieka i wpływu polityki na stanowienie prawa na Uniwersytecie Telawiwskim i Uniwersytecie Ben Guriona.
Zmarła w wieku 85 lat w domu rodzinnym w Kefar Szemarjahu.
Od 1952 poślubiła Re’uwena Alloniego, późniejszego założyciela administracji ziemi państwowej w Izraelu oraz szefa administracji cywilnej. Byli małżeństwem przez 36 lat, aż do jego śmierci w 1988 i mieli trzech synów: Derora – komandor marynarki wojennej Izraela w stanie spoczynku, dyrektora gimnazjum Herclijja; Nimroda oraz Ehuda.