Techniczna Oficerska Szkoła Wojsk Lotniczych

Techniczna Oficerska Szkoła Wojsk Lotniczych

Odznaka absolwencka TOSWL
Historia
Państwo	Polska
Sformowanie	1955
Rozformowanie	1970
Patron	Walery Wróblewski
Organizacja
Dyslokacja	Oleśnica

Techniczna Oficerska Szkoła Wojsk Lotniczych im. Walerego Wróblewskiego (TOSWL) w Oleśnicy.

Formowanie i zmiany organizacyjne

Szkołę powołano do życia 3 lipca 1955. Swoją siedzibę znalazła w koszarach zbudowanych przez Niemców w 1935 i przejęła znajdujące się obok nich lotnisko. Miała przygotowywać średni personel techniczny: oficerów-techników lotniczych.

Poprzedniczką TOSWL w kształceniu naziemnego personelu technicznego dla wojsk lotniczych była Techniczna Szkoła Lotnicza (TSL), która powstała w Zamościu w 1945 r. Jej komendantem był oficer radziecki płk Piotr Bielikow. W 1951 r. TSL została przemianowana na Techniczną Szkołę Wojsk Lotniczych (TSWL). Kształciła ona zarówno oficerów jak i podoficerów. Jej komendantem był przedwojenny polski pilot płk Bernard Adamecki. Po kolejnych reorganizacjach szkoła została podzielona w 1955 r. na dwa ośrodki: na kształcącą oficerów Techniczną Oficerską Szkołę Wojsk Lotniczych (TOSWL) z siedzibą w Oleśnicy i na ośrodek szkolenia podoficerów i mechaników lotniczych (TSWL) w Zamościu. Od 15 czerwca 1946 r. absolwenci szkoły mieli prawo do noszenia odznaki mechanika lotniczego: oficerowie – złotą, podoficerowie – srebrną. Od 1973 r. prawo do złotej odznaki przejęli absolwenci Szkoły Chorążych Personelu Technicznego Wojsk Lotniczych w Oleśnicy. Odznaką TOSWL jest metalowy, emaliowany w kolorze czerwonym romb. W jego górnej części jest orzeł bez korony, niżej napis TOSWL. Odznakę nosiło się na prawej górnej kieszeni munduru wyjściowego. W 1967 w ramach TOSWL utworzono Szkołę Chorążych Personelu Technicznego Wojsk Lotniczych.

W 1970 TOSWL przekształcono w Centralny Ośrodek Szkolenia Specjalistów Technicznych Wojsk Lotniczych (COSSTWL). Przygotowywano w nim już nie techników-oficerów, ale techników-chorążych. COSSTWL był jedyną szkołą w Polsce przygotowującą specjalistów obsługi technicznej samolotów naddźwiękowych oraz (do 1984) śmigłowców.

W 1990 na bazie COSSTWL i zamojskiego TSWL utworzono Centrum Szkolenia Inżynieryjno-Lotniczego. Zaczęto powoli sięgać do przedwojennej tradycji: 30 kwietnia 1995 CSIL otrzymało akt dziedzictwa tradycji polskiego szkolnictwa lotniczo-technicznego od 1918, a 2 marca 1996 ówczesny minister obrony narodowej Stanisław Dobrzański wręczył Centrum nowy sztandar, ufundowany przez społeczeństwo Oleśnicy i regionu. Przy CSIL-u działały: WKS Oleśniczanka (istnieje od 1957), który dochował się wielu wybitnych lekkoatletów; Klub Garnizonowy i Klub CSIL, prowadzący działalność kulturalną, oraz Wojskowy Ośrodek Szkolenia Spadochronowego. 13 lutego 2002 Ministerstwo Obrony Narodowej podjęło decyzję o rozformowaniu CSIL-u. W końcu 2008 roku reformą wyższego szkolnictwa wojskowego, w wyniku której Wyższa Szkoła Oficerska Sił Powietrznych (WSOSP) stała się samodzielną uczelnią wyższą, nadzorowaną przez Ministerstwo Obrony Narodowej, powołano Centrum Szkolenia Inżynieryjno-Lotniczego w Dęblinie (CSIL), które to decyzją Nr 328/MON z dnia 26 sierpnia 2010 roku dziedziczy i kultywuje tradycje TOSWL.

Komendanci TOSWL

 Z tym tematem związana jest kategoria: oficerowie Technicznej Oficerskiej Szkoły Wojsk Lotniczych.

• płk dyp. nawig. Kazimierz Burczak
• płk dypl. pil. Józef Sobieraj
• płk Piotr Kowalczyk
• płk dypl. pil. Jerzy Budzisz
• płk mgr inż. Jerzy Słowiński
• płk mgr inż. Jan Lech
• płk dr inż. Wiesław Kaczmarski
• płk dr inż. Wiesław Melnarowicz
• płk mgr inż. Andrzej Graczyk

Zobacz też

• Koszary w Zamościu

Przypisy

Bibliografia

• Tomasz Leszkowicz: Spadkobiercy Mieszka, Kościuszki i Świerczewskiego. Ludowe Wojsko Polskie jako instytucja polityki pamięci historycznej. Warszawa: Wydawnictwo Instytut Pamięci Narodowej, 2022. ISBN 978-83-8229-588-7.