W tym artykule zbadamy wpływ Teo Angelopoulos na różne aspekty współczesnego społeczeństwa. Od momentu pojawienia się na scenie publicznej Teo Angelopoulos wywołał duże zainteresowanie i debatę zarówno wśród ekspertów, jak i obywateli. Jego wpływ rozprzestrzenił się na różne obszary, od polityki i ekonomii po kulturę i rozrywkę. W następnych kilku wierszach szczegółowo przeanalizujemy, jak Teo Angelopoulos zmienił sposób, w jaki żyjemy, myślimy i odnosimy się do siebie nawzajem.
Teo Angelopoulos w Atenach (2009) | |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Zawód |
reżyser |
| Lata aktywności |
1965–2012 |
Teo Angelopulos, właśc. Teodoros Angelopulos (gr. Θεόδωρος Αγγελόπουλος; ur. 17 kwietnia 1935 w Atenach, zm. 24 stycznia 2012 w Pireusie) – grecki reżyser, aktor, scenarzysta i producent filmowy.
Po ukończeniu studiów prawniczych kształcił się we francuskiej szkole filmowej „L'IDHEC” (Institut Des Hautes Études Cinématographiques; obecnie La Fémis). Po powrocie do Grecji podjął pracę krytyka filmowego w dzienniku Allagi (Zmiana). Po jego zamknięciu w czasach dyktatury czarnych pułkowników, w 1967 rozpoczął pracę nad pierwszym swoim filmem o grupie muzycznej Forminx (Forminx Story), ale tego filmu nie ukończył. Kolejny film, tym razem krótkometrażowy pt. Audycja, ukończył w 1968. Dwa lata później powstał jego pierwszy film fabularny Rekonstrukcja.
Trzy kolejne jego filmy tworzyły trylogię odwołujących się do kluczowych wydarzeń w najnowszej historii Grecji. Pamiętny rok 1936 nawiązywał do początków dyktatury Joannisa Metaksasa. Film Podróż komediantów (1975), wyróżniony Nagrodą FIPRESCI na 28. MFF w Cannes opowiadał o podróży przez Grecję trupy aktorskiej w latach 1939–1952. Trzeci film z trylogii Angelopulosa – Myśliwi (1977) rozpoczyna się od sceny odnalezienia przez myśliwych ciała partyzanta. Historia ta staje się pretekstem do retrospekcji i przedstawienia historii politycznej Grecji w latach 1949–1977.
Kolejna faza twórczości, którą rozpoczyna Aleksander Wielki (1980), koncentruje się na doświadczeniach uchodźców. W Podróży na Cyterę (1984) reżyser nawiązywał do problemu greckiej migracji do ZSRR.
Problem recepcji uchodźców w Grecji podjął zarówno w filmie Spojrzenie Odyseusza (1995), jak również w kolejnym filmie - Wieczność i jeden dzień (1998). Doświadczenie przemijania, ujęte w formie ostatniej podróży starego, umierającego człowieka rozpoczyna film Pszczelarz (1986), a kontynuuje film Wieczność i jeden dzień.
Zasiadał w jury konkursu głównego na 40. MFF w Cannes (1987).
Zmarł w Pireusie, wskutek potrącenia przez motocyklistę. Został pochowany na I Cmentarzu Ateńskim (Πρώτο Νεκροταφείο Αθηνών).
