Teresa Łoś-Nowak
W dzisiejszym świecie Teresa Łoś-Nowak przejął wiodącą rolę w społeczeństwie, wywierając znaczący wpływ na różne obszary codziennego życia. Od momentu pojawienia się Teresa Łoś-Nowak wywołał niekończące się debaty, krytykę i refleksje, stając się tematem zainteresowania różnych sektorów i dyscyplin. Jego wpływ przekroczył granice i stał się fundamentalną częścią procesu decyzyjnego, konstruowania tożsamości, rozwoju technologii i tworzenia nowych form komunikacji. W tym artykule zbadamy wiele aspektów Teresa Łoś-Nowak i jego znaczenie we współczesnym społeczeństwie.
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| profesor nauk humanistycznych | |
| Specjalność: międzynarodowe stosunki polityczne, stosunki międzynarodowe | |
| Alma Mater | |
| Doktorat | |
| Habilitacja | |
| Profesura | |
| Polska Akademia Nauk | |
| Status |
członek krajowy |
| Doktor honoris causa Uniwersytet Marii Curie-Skłodowskiej – 2016 | |
| Nauczyciel akademicki | |
| Uczelnia | |
| Odznaczenia | |
| |
Teresa Łoś-Nowak (ur. 16 stycznia 1945 w Zawadach) – polska politolog, specjalizująca się w międzynarodowych stosunkach politycznych i stosunkach międzynarodowych, nauczyciel akademicki związany z wrocławskimi uczelniami.
Życiorys
Urodziła się w 1945 roku w Zawadach, w województwie wielkopolskim. Po ukończeniu szkoły średniej podjęła w 1963 roku studia prawnicze na Wydziale Prawa Uniwersytetu Wrocławskiego, które ukończyła magisterium w 1968 roku. Następnie podjęła pracę naukowo-dydaktyczną na macierzystej uczeleni. Stopień naukowy doktora nauk politycznych uzyskała w 1975 roku w Uniwersytecie im. Adama Mickiewicza w Poznaniu na Wydziale Nauk Społecznych i Dziennikarstwa na podstawie rozprawy doktorskiej pt. Stanowisko Polski w Organizacji Narodów Zjednoczonych w sprawach pokoju i bezpieczeństwa w latach 1945-1955, napisanej pod kierunkiem naukowym prof. Czesława Mojsiewicza. Stopień doktora habilitowanego otrzymała w 1989 roku na Wydziale Nauk Społecznych Uniwersytetu Wrocławskiego na podstawie monografii pt. Polskie inicjatywy w sprawie broni nuklearnej 1957-1964. Na stanowisko profesora nadzwyczajnego została powołana w 1993, a w 2000 otrzymała tytuł profesora nauk humanistycznych w zakresie nauk politycznych.
Aktywnie uczestniczyła w krajowych oraz międzynarodowych konferencjach naukowych, wygłaszając odczyty i referaty. Jest również organizatorem konferencji, na które uzyskiwała granty m.in. z Fundacji Volkswagena, NATO, Jeana Moneta, Internationale Center w Tubingen. Przebywała na stypendiach naukowych w Moskwie (1976), Petersburgu (1992), Tybindze (1994), Bedford (1996) i Brukseli (1997). W 1993 roku otrzymała grant naukowy w Centrum Badań nad Pokojem w Kopenhadze (COPRI).
Z jej inicjatywy utworzono na Instytucie Politologii Uniwersytetu Wrocławskiego Zakład Stosunków Międzynarodowych, którym kieruje do dzisiaj. Z kolei na kierunku studiów politologia powołano specjalizację stosunki międzynarodowe. W 1995 roku zorganizowała i kieruje Podyplomowym Studium Dziennikarstwa i Rzecznictwa Prasowego. Należała do inicjatorów powołania Podyplomowego Studium Komunikowania i Kreowania Wizerunku Publicznego. Sprawuje opiekę naukową nad Kołem Młodych Politologów. W latach 1997–1999 pełniła funkcję wicedyrektora, a następnie dyrektora (do 2005) Instytutu Politologii UWr. W latach 2005–2012 sprawowała funkcję prorektora swojej macierzystej uczelni do spraw studenckich. Odznaczona Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (2001).
W 2011 została członkiem Komitetu Nauk Politycznych Polskiej Akademii Nauk.
W 2016 otrzymała tytuł doktora honoris causa Uniwersytetu Marii Curie-Skłodowskiej w Lublinie.
Dorobek naukowy
Jej zainteresowania naukowo-badawcze koncentrują się wokół problematyki związanej z polityką zagraniczną i bezpieczeństwem Polski, zagadnieniami rozbrojenia i ładu światowego, teorii stosunków międzynarodowych. Opublikowała ponad 80 pozycji, w tym 4 monografie. Wypromowała około 200 magistrów i sprawowała opiekę naukową nad 9 doktorantami. Do jej ważniejszych publikacji należą:
- Stanowisko Polski w ONZ w sprawach pokoju i bezpieczeństwa 1945-1955, Wrocław 1975.
- Problem rozbrojenia w polskiej polityce zagranicznej, Warszawa 1980.
- Polskie inicjatywy w sprawie broni nuklearnej 1956-1968, Wrocław 1989.
- Narody Zjednoczone. Między oczekiwaniem a spełnieniem, redakcja naukowa, Wrocław 1998, (współautorka).
- Encyklopedia Stosunków Międzynarodowych, 2002, (redakcja i współautorstwo).
Życie prywatne
Prof. Teresa Łoś-Nowak jest mężatką, ma dwie córki. Starsza, Karolina jest absolwentką Akademii Muzycznej w Wiedniu, a młodsza Aleksandra politologii na Uniwersytecie Wrocławskim.
Przypisy
- ↑ a b c d Przegląd Uniwersytecki Uniwersytetu Wrocławskiego, R. 6, Nr 12 (57), grudzień 2000, s. 11.
- ↑ Polskie inicjatywy w sprawie broni nuklearnej w Europie środkowej 1957-1964 w bazie „Prace badawcze” portalu Nauka Polska (OPI). .
- ↑ a b Przegląd Uniwersytecki Uniwersytetu Wrocławskiego, R. 6, Nr 12 (57), grudzień 2000, s. 12.
- ↑ Władze UWr. uni.wroc.pl. .
- ↑ M.P. z 2001 r. nr 38, poz. 620
- ↑ Skład. www.knpol.pan.pl. . (pol.).
- ↑ Honory UMCS dla prof. Teresy Łoś-Nowak. dziennikwschodni.pl, 2016-12-15. .
- ↑ Stan na rok akademicki 2011/2012.
- ↑ Dane z katalogu BN w warszawie. alpha.bn.org.pl. .
Bibliografia
- Sylwetka na stronie Instytutu Politologii UWr
- Prof. dr hab. Teresa Łoś-Nowak, baza „Ludzie nauki” portalu Nauka Polska (OPI) .[martwy link]
- Przegląd Uniwersytecki Uniwersytetu Wrocławskiego, R. 6, Nr 12 (57), grudzień 2000, s. 11-12.