W dzisiejszym świecie Tostig zyskał niespotykane dotąd znaczenie. Niezależnie od tego, czy jest to bohater sceny politycznej, główny temat debat akademickich, czy zjawisko kulturowe, Tostig zdołał przyciągnąć uwagę szerokiego spektrum społeczeństwa. Jego wpływ rozciąga się na różne obszary, od gospodarki po codzienne życie ludzi. W tym artykule zbadamy różne aspekty Tostig, analizując jego wpływ na różne aspekty współczesnego życia i badając przyczyny jego rosnącego znaczenia.
Tostig, także Tostig Godwinson (ur. ok. 1029, zm. 25 września 1066) – anglosaski możny, earl Northumbrii w latach 1055–1065, brat króla Anglii Harolda II, przeciwko któremu wystąpił w 1066 u boku króla Norwegii Haralda Hardrady; zginął wówczas w bitwie pod Stamford Bridge.
Tostig urodził się ok. 1029. Był synem (prawdopodobnie trzecim) Godwina, anglosaskiego możnego, lorda Wesseksu i Kentu. Pierwsza wzmianka o Tostigu pochodzi z 1049 i odnosi się do dowodzenia przezeń jednym ze statków wysłanych przez króla Anglii Edwarda Wyznawcę z pomocą dla cesarza Henryka III przeciwko hrabiemu Flandrii Baldwinowi V. W 1051 poślubił Judytę, siostrę Baldwina V flandryjskiego. Zaraz potem Godwin wraz z rodziną (z wyjątkiem żony króla) zostali wygnani z Anglii – Tostig wraz z ojcem schronił się na dworze flandryjskim. Tostig powrócił do Anglii w 1052, a po śmierci earla Siwarda w 1055 został earlem Northumbrii. Dzięki surowym rządom zaprowadził w tym regionie porządek. Angażował się w sprawy szkockie, wspomagając późniejszego króla Malkolma III w walkach przeciwko Makbetowi. W 1061 odbył pielgrzymkę do Rzymu. W 1063 wspomógł swego starszego brata Harolda podczas zwycięskiej wyprawy wojennej przeciwko Walii. Rosły wpływy Tostiga na dworze królewskim, na którym miał przebywać więcej czasu niż w powierzonej mu Northumbrii. Ciągła nieobecność Tostiga w Northumbrii i surowość rządów doprowadziły do wybuchu rebelii w tej prowincji w 1065. Tostig oskarżał o jej podżeganie swego brata Harolda, ten jednak zawarł porozumienie z przeciwnikami Tostiga i doprowadził do pozbawienia go urzędu i wygnania z kraju.
Tostig udał się na dwór szwagra we Flandrii, gdzie spędził zimę 1065/1066. W 1066, gdy Harold został królem Anglii, Tostig udał się do księcia Normandii Wilhelma (później nazwanego Zdobywcą), który był kuzynem żony Tostiga i który podniósł swoje roszczenia do tronu Anglii przeciwko Haroldowi. Następnie ruszył z wyprawą łupieżczą wzdłuż wybrzeży Anglii. Pokonany, trafił na dwór Malkolma III w Szkocji. Zaoferował wówczas swoją pomoc królowi Norwegii Haralda Hardradzie, który wyruszył przeciwko Haroldowi (sporne jest, czy spotkał się z nim wcześniej w tym samym roku w Norwegii i czy zainspirował go do tego ataku). Tostig przyłączył się do niego w Szkocji i wziął udział w ataku na Anglię. Uczestniczył w zwycięskiej bitwie pod Fulford 20 września 1066 i zajęciu Yorku 24 września 1066. 25 września 1066 doszło do bitwy pod Stamford Bridge, w której Harold pokonał najeźdźców, a Tostig oraz Harald zginęli. Według tradycji Tostig zginął postrzelony strzałą w twarz.
Po bitwie synom Tostiga udało się uciec wraz z niedobitkami armii Haralda do Norwegii, gdzie odtąd mieszkali. Wdowa po Tostigu, Judyta, poślubiła księcia Bawarii Welfa I.