Aleksandra Jakubowska

We współczesnym świecie Aleksandra Jakubowska zyskał niespotykane dotąd znaczenie w różnych obszarach społeczeństwa. Od wpływu na gospodarkę po wpływ na kulturę i politykę, Aleksandra Jakubowska stał się tematem ciągłego zainteresowania ludzi w każdym wieku i o każdym pochodzeniu. W tym artykule dokładnie zbadamy różne wymiary Aleksandra Jakubowska, analizując jego ewolucję w czasie i wpływ na dzisiejszy świat. Od swoich początków po dzisiejsze znaczenie, Aleksandra Jakubowska pozostawił niezatarty ślad w historii ludzkości, a jego obecność nadal kształtuje bieg naszego społeczeństwa.

Aleksandra Jakubowska
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

15 marca 1954
Pruszków

Rzecznik prasowy Rządu RP
Okres

od 7 marca 1995
do 31 października 1997

Przynależność polityczna

Sojusz Lewicy Demokratycznej

Poprzednik

Ewa Wachowicz

Następca

Tomasz Tywonek

Sekretarz stanu w Ministerstwie Kultury
Okres

od 2001
do 2003

Przynależność polityczna

Sojusz Lewicy Demokratycznej

Generalny konserwator zabytków
Okres

od 2002
do 2003

Poprzednik

Marek Rubnikowicz

Następca

Ryszard Mikliński

Aleksandra Anna Jakubowska z domu Sala (ur. 15 marca 1954 w Pruszkowie) – polska dziennikarka, publicystka i polityk, w latach 1995–1997 rzecznik prasowy rządu Józefa Oleksego i rządu Włodzimierza Cimoszewicza, wiceminister kultury (2001–2003) i generalny konserwator zabytków (2002–2003) w rządzie Leszka Millera, w latach 2003–2004 szef gabinetu politycznego premiera Leszka Millera, posłanka na Sejm III i IV kadencji.

Życiorys

Ukończyła studia z zakresu filologii polskiej na Uniwersytecie Warszawskim. Jeszcze przed obroną dyplomu pracowała w „Sztandarze Młodych” (1977–1981), następnie była redaktorką „Przyjaciółki” (1981–1987) i „Rzeczpospolitej” (1987). W latach 1980–1990 należała do PZPR.

Pod koniec listopada 1987 została dziennikarką Telewizji Polskiej. Współtworzyła Dziennik Telewizyjny (pracowała m.in. w redakcji Ech Dnia), a później Wiadomości. 13 stycznia 1991, na znak protestu przeciwko zastąpieniu Andrzeja Drawicza na stanowisku przewodniczącego Komitetu do spraw Radia i Telewizji „Polskie Radio i Telewizja” przez Mariana Terleckiego, pożegnała się z widzami, następnie będąc na wizji, wzięła torebkę i wyszła ze studia. Swoje ówczesne poglądy przedstawiła w 1991 na łamach książki Telewizja naga, napisanej wspólnie z Jackiem Snopkiewiczem, byłym redaktorem naczelnym Wiadomości.

Po odejściu z TVP została szefem działu reporterów w dzienniku „Kurier Polski”. Wspólnie z Wojciechem Mannem i Krzysztofem Materną współtworzyła warszawskie Radio Kolor, w którym objęła kierownictwo działu publicystyki i informacji. Później wydawała i kierowała periodykami młodzieżowymi i kobiecymi: „Missland” (1993) oraz „Feminą” (1994), stanowiącą dodatek „Życia Warszawy”.

Od 7 marca 1995 do 31 października 1997 była podsekretarzem stanu i rzecznikiem prasowym rządu. W wyborach parlamentarnych w 1997 z ramienia Sojuszu Lewicy Demokratycznej została wybrana na posłankę III kadencji. W 2001 z powodzeniem ubiegała się o reelekcję, ponownie uzyskując mandat poselski w okręgu opolskim, który sprawowała do 2005.

W latach 1999–2000 wchodziła w skład zarządu krajowego SLD, następnie do 2002 pełniła funkcję zastępczyni sekretarza generalnego i członkini krajowego komitetu wykonawczego. Podczas II kongresu partii w czerwcu 2003 została wybrana na stanowisko wiceprzewodniczącej partii. Zrezygnowała z niego w marcu 2004.

W październiku 2001 w nowo utworzonym rządzie Leszka Millera została sekretarzem stanu w Ministerstwie Kultury, od kwietnia 2002 była też generalnym konserwatorem zabytków. Nadzorowała m.in. pracę nad projektem nowelizacji ustawy o radiofonii i telewizji, co stało się później przedmiotem postępowania przed komisją śledczą badającą tzw. aferę Rywina (w związku ze zniknięciem z projektu nowelizacji ustawy wyrażenia (…) lub czasopisma). Przed komisją śledczą była przesłuchiwana łącznie jedenaście razy.

8 stycznia 2003 została szefem Gabinetu Politycznego Prezesa Rady Ministrów. Z tego stanowiska 7 maja 2004 odwołał ją nowy premier Marek Belka.

13 grudnia 2004 została zawieszona w prawach członka SLD przez rzecznika dyscypliny partyjnej. Wkrótce, ubiegając złożenie wniosku o jej wykluczenie do sądu partyjnego, sama wystąpiła z partii oraz klubu parlamentarnego, pozostając do końca IV kadencji posłanką niezrzeszoną. Po 2005 nie angażowała się w działalność polityczną. We wrześniu 2018 została publicystką portalu wPolityce.pl, a w lutym 2018 także dziennikarką kanału wPolsce.pl. Jest również autorką tekstów w tygodniku „Sieci”.

Postępowania karne

W 2004 Sąd Rejonowy w Opolu tymczasowo aresztował Macieja Jakubowskiego, męża Aleksandry Jakubowskiej, w związku z przedstawionymi mu zarzutami korupcyjnymi dotyczącymi ubezpieczenia elektrowni w Opolu. W 2006 była posłanka została zatrzymana przez funkcjonariuszy CBŚP, następnie przedstawiono jej zarzuty przyjęcia korzyści majątkowej w wysokości około 500 tys. zł, również w związku z tzw. aferą łapówkarską przy ubezpieczeniu opolskiej elektrowni. Nie przyznała się do popełnienia zarzucanych jej czynów. Przez około trzy tygodnie była tymczasowo aresztowana, po zwolnieniu zastosowano wobec niej m.in. poręczenie majątkowe. W 2014 nieprawomocnie została uznana za winną popełnienia zarzucanych jej czynów i skazana na karę dwóch lat pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na trzyletni okres próby. W 2016 sąd apelacyjny utrzymał wyrok.

W lipcu 2006, znajdując się w stanie nietrzeźwości, w Podkowie Leśnej potrąciła rowerzystę, który wymusił pierwszeństwo przejazdu. W marcu 2008 Sąd Okręgowy w Warszawie utrzymał wyrok Sądu Rejonowego w Grodzisku Mazowieckim, skazujący ją za prowadzenie w takim stanie pojazdu mechanicznego na karę grzywny i orzekający też m.in. zakaz prowadzenia pojazdów na okres dwóch lat.

W kwietniu 2007 rozpoczął się jej proces w sprawie zmian w ustawie o radiu i telewizji ((…) lub czasopisma). W grudniu 2007 sąd pierwszej instancji uniewinnił ją od popełnienia zarzucanego jej czynu. Sąd Apelacyjny w Warszawie uchylił to orzeczenie, kierując sprawę do ponownego rozpoznania. Ponowny proces przed sądem okręgowym rozpoczął się w czerwcu 2011. W lipcu tego samego roku została uznana za winną i skazana na karę 8 miesięcy pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na dwuletni okres próby. W czerwcu 2012 Sąd Apelacyjny w Warszawie prawomocnym orzeczeniem utrzymał w mocy wyrok sądu I instancji.

Życie prywatne

Zamężna z Maciejem Jakubowskim, z którym ma syna Piotra.

Przypisy

  1. a b Jakubowska i Snopkiewicz 1991 ↓, s. 120.
  2. Jakubowska i Snopkiewicz 1991 ↓, s. 123–125.
  3. Jakubowska i Snopkiewicz 1991 ↓, s. 126.
  4. Jakubowska i Snopkiewicz 1991 ↓, s. 134, 139.
  5. Jakubowska i Snopkiewicz 1991 ↓, s. 53–54.
  6. Jakubowska i Snopkiewicz 1991 ↓, s. 242–247.
  7. Wygrała z Kaliszem. wp.pl, 29 czerwca 2003. .
  8. Belka zwolnił Jakubowską. wp.pl, 7 maja 2004. .
  9. Jakubowska z własnej woli opuszcza SLD. wp.pl, 15 grudnia 2004. .
  10. Informacje o autorze: Aleksandra Jakubowska. wpolityce.pl. .
  11. Wielki powrót Aleksandry Jakubowskiej do telewizji. Była posłanka SLD poprowadzi wieczorny program u braci Karnowskich. newsweek.pl, 22 lutego 2018. .
  12. Jakubowska aresztowana – spędzi trzy miesiące za kratami. wp.pl, 20 października 2006. .
  13. Wyroki ws. korupcji przy ubezpieczaniu Elektrowni Opole. nto.pl, 23 grudnia 2014. .
  14. Korupcja przy ubezpieczaniu Elektrowni Opole. Zapadły prawomocne wyroki. nto.pl, 9 listopada 2016. .
  15. Wyrok wobec Jakubowskiej ws. jazdy po pijanemu utrzymany. gazeta.pl, 27 marca 2008. .
  16. Aleksandra Jakubowska uniewinniona w procesie o „lub czasopisma”. gazeta.pl, 20 grudnia 2007. .
  17. Ponowny proces za „lub czasopisma”. Jakubowska: Jestem spokojna o wynik. gazeta.pl, 20 czerwca 2011. .
  18. Jakubowska skazana za ustawę medialną. gazeta.pl, 19 lipca 2011. .
  19. Aleksandra Jakubowska skazana – wyrok za „lub czasopisma” prawomocny. wp.pl, 25 czerwca 2012. .
  20. Wzloty i upadki Aleksandry Jakubowskiej. wp.pl, 17 grudnia 2004. .
  21. Jakubowska: mąż nie pogodził się z niepełnosprawnością syna. fakt.pl, 13 listopada 2016. .

Bibliografia