W dzisiejszym świecie Andrzej Kunert to temat, który wciąż zaskakuje i fascynuje miliony ludzi na całym świecie. Od swoich początków do chwili obecnej Andrzej Kunert był przedmiotem badań, debat i podziwu, a jego wpływ był obecny w niezliczonych aspektach życia codziennego. Przez lata Andrzej Kunert ewoluował i dostosowywał się do zmian społecznych, politycznych, ekonomicznych i technologicznych, umacniając się jako temat powszechnego zainteresowania. W tym artykule zbadamy różne aspekty Andrzej Kunert i przeanalizujemy jego wpływ na dzisiejsze społeczeństwo.
Andrzej Kunert (2009) | |
Państwo działania | |
---|---|
Data i miejsce urodzenia |
12 października 1952 |
Doktor habilitowany nauk humanistycznych | |
Specjalność: historia XX wieku | |
Alma Mater | |
Doktorat |
2002 – historia |
Habilitacja |
2010 – historia |
Nauczyciel akademicki | |
Uczelnia |
Akademia Obrony Narodowej; Wydział Bezpieczeństwa Narodowego; Katedra Historii Wojskowości |
Sekretarz Rady Ochrony Pamięci Walk i Męczeństwa | |
Okres spraw. |
16 kwietnia 2010–1 sierpnia 2016 |
Poprzednik | |
Następca |
likwidacja Rady |
Odznaczenia | |
Andrzej Krzysztof Kunert (ur. 12 października 1952 w Warszawie) – polski historyk, doktor habilitowany nauk humanistycznych (2010), w latach 2010–2016 sekretarz Rady Ochrony Pamięci Walk i Męczeństwa.
Absolwent VI Liceum Ogólnokształcącego im. Tadeusza Reytana w Warszawie (1971). Studiował na Wydziale Historycznym Uniwersytetu Warszawskiego. Tytuł zawodowy magistra uzyskał w 1976 na podstawie pracy pt. Wojskowe Sądownictwo Specjalne Związku Walki Zbrojnej – Armii Krajowej 1940–1945.
Od połowy lat 70. pracował w redakcji Słownika Biograficznego Działaczy Polskiego Ruchu Robotniczego. W latach 1984–1990 był redaktorem w Instytucie Wydawniczym PAX. Pełnił funkcję redaktora naczelnego Wydawnictwa Bellona, pracował następnie w Muzeum Wojska Polskiego. W 2007 został współwłaścicielem spółki cywilnej zajmującej się działalnością wydawniczą i wystawienniczą. Udzielał się jako konsultant cykli dokumentalnych Discovery Historia: Wielka wojna na wschodzie oraz Wrzesień 1939. Jako pracownik Biblioteki Narodowej kierował Pracownią Badań nad Książką i Kulturą Polską za Granicą oraz był redaktorem naukowym serii wydawniczej „Instytucje kultury polskiej za granicą i ich zbiory".
W 1993 został prezesem zarządu Fundacji Archiwum Polski Podziemnej 1939–1956. W 2002 uzyskał na Uniwersytecie Zielonogórskim stopień naukowy doktora na podstawie napisanej pod kierunkiem Włodzimierza Sulei rozprawy Kazimierz Moczarski (1907–1975). Zarys biografii. Współpracuje z redakcją Polskiego Słownika Biograficznego. W 2010 uzyskał stopień doktora habilitowanego na Uniwersytecie Zielonogórskim.
Zasiadał w konwencie Ruchu Stu.
W 1989 był współzałożycielem Niezależnego Komitetu Historycznego Badania Zbrodni Katyńskiej. W 1990 został członkiem Rady Ochrony Pamięci Walk i Męczeństwa. 16 kwietnia 2010, po śmierci Andrzeja Przewoźnika, został powołany na stanowisko sekretarza tego gremium, wchodząc w skład jej prezydium. Urząd ten sprawował do 1 sierpnia 2016, kiedy to ROPWiM została zlikwidowana.
Zaangażował się w m.in. w projekt budowy pomnika nagrobnego żołnierzy bolszewickich w Ossowie oraz pomnika ofiar katastrofy smoleńskiej na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie. Zasiadł również w Polsko-Rosyjskiej Grupie do Spraw Trudnych. Został przewodniczącym Kapituły Honorowej Nagrody im. Danuty Siedzikówny „Inki” oraz członkiem jury Nagrody Historycznej im. Kazimierza Moczarskiego.
Był pracownikiem Katedry Historii Wojskowości Akademii Obrony Narodowej w Warszawie. W 2019 został członkiem Zespołu Nazewnictwa Miejskiego w Urzędzie m.st. Warszawy.
W 2006 został odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi (za zasługi w działalności na rzecz propagowania wiedzy o historii Polski, za osiągnięcia w pracy naukowej i badawczej), a w 2009 Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski (za wybitne zasługi w dokumentowaniu i upamiętnianiu prawdy o najnowszej historii Polski, w szczególności dziejów Polskiego Państwa Podziemnego). W 2006 otrzymał Srebrny Medal „Zasłużony Kulturze Gloria Artis”, a w 2010 Medal „10 lat Instytutu Pamięci Narodowej”.
W 1985 laureat Nagrody Młodych im. Włodzimierza Pietrzaka. W 2006 otrzymał nagrodę Kustosza Pamięci Narodowej. W 2011 wyróżniony Medalem „Dziedzictwo Kresów Wschodnich”, nadanym przez Stowarzyszenie Rodzin Osadników Wojskowych i Cywilnych Kresów Wschodnich. Laureat „Konkursu im. H. Szwankowskiej – Varsavianów” Towarzystwa Miłośników Historii oraz Biblioteki m.st. Warszawy (edycje 2012/2013, 2014/2015). W 2014 otrzymał Medalion Pieta Miednoje 1940, przyznany przez Warszawskie Stowarzyszenie Rodzina Policyjna 1939 roku.