W tym artykule zagłębimy się w temat Berthold Beitz, który wywołał duże zainteresowanie i dyskusję w różnych obszarach. Aby w pełni zrozumieć jego znaczenie i wpływ, zbadamy jego pochodzenie, ewolucję i wpływ na dzisiejsze społeczeństwo. Poprzez szczegółową analizę zbadamy różne perspektywy i opinie, które istnieją wokół Berthold Beitz, a także możliwe implikacje, jakie ma to w bieżącym kontekście. Podobnie zagłębimy się w odpowiednie studia przypadków, które pomogą lepiej zrozumieć jego zakres i znaczenie dzisiaj. Zbierając aktualne i istotne informacje, naszym celem jest wywołanie debaty wokół Berthold Beitz, która wzbogaci wiedzę i zachęci do głębokiej refleksji na ten istotny temat.
Berthold Beitz (1986) | |
Data i miejsce urodzenia | |
---|---|
Data i miejsce śmierci | |
Zawód, zajęcie | |
Odznaczenia | |
|
Berthold Beitz (ur. 26 września 1913 w Zemminie, zm. 30 lipca 2013 w Kampen) – niemiecki przedsiębiorca, dyrektor generalny Friedrich Krupp AG oraz wpływowy przemysłowiec Zagłębia Ruhry. Uznanie zyskał dzięki uratowaniu w Polsce ok. 250 żydowskich robotników podczas II wojny światowej. W 1973 roku Beitz otrzymał tytuł Sprawiedliwego wśród Narodów Świata.
Berthold Beitz urodził się w Zemminie na Pomorzu Przednim. Rozpoczął karierę bankowca w 1938 roku w Pommersche Bank w Stralsundzie oraz rozpoczął pracę w koncernie petrochemicznym Shell w Hamburgu w tym samym roku.
Beitz przerwał pracę w Shellu ze względu na II wojnę światową. Następnie w czasie okupacji wyznaczał w lipcu 1941 roku w Borysławiu pracowników potrzebnych w czasie działań wojennych. W mieście tym mieszkała duża mniejszość żydowska. Wielu Żydów posiadało zawód inżynierów chemików, asystentów laboratoryjnych, mechaników i robotników w dziedzinie przemysłu naftowego.
W czasie wojny był również dyrektorem handlowym niemieckiego przedsiębiorstwa Karpathen-Öl AG, kontrolującego produkcję naftową w Zagłębiu Drohobycko-Borysławskim. Zakład zatrudniał ok. 10 tys. robotników przymusowych, w większości Żydów. W tamtym okresie Beitz uratował życie dwustu pięćdziesięciu Żydom. Podczas każdej z tych akcji był obecny na stacji kolejowej z żądaniem uwolnienia swoich pracowników, co zwiększyło interwencję na inne osoby narodowości żydowskiej. Pomagał Żydom również poprzez wystawianie fałszywych świadectw pracy i ukrywanie ich w swoim domu w czasie działań. W 1944 roku Beitz został wcielony do Wehrmachtu i walczył na froncie wschodnim.
Za swoją działalność w czasie wojny został w 1973 roku odznaczony medalem Sprawiedliwego Wśród Narodów Świata.
Po wojnie wrócił do Hamburga. Od 1952 roku był pełnomocnikiem dyrektora koncernu przemysłowego Alfrieda Kruppa, a po jego śmierci w 1967 roku został przewodniczącym rady fundacji Alfried Krupp von Bohlen und Halbach-Stiftung, a od 1989 roku był jej honorowym przewodniczącym.
Od zakończenia wojny dla Beitza jednym z priorytetowych zadań było porozumienie z Polską. Od końca lat 50. XX wieku uczestniczył w Targach Poznańskich. Tam nawiązał kontakt z premierem Józefem Cyrankiewiczem, który wkrótce zaprosił go do Polski. 6 grudnia 1960 roku, za wiedzą kanclerza RFN Konrada Adenauera przyleciał do Warszawy. Ówczesny korespondent „Frankfurter Allgemeine Zeitung” Hansjakob Stehle opisał tamto wydarzenie następująco: Takiego przyjęcia nie zgotowano po wojnie jeszcze żadnemu zachodnioniemieckiemu gościowi.
Działalność Beitza spotkała się z oporem w obu państwach. W RFN Beitza atakowały środowiska wypędzonych, zarzucając mu wspieranie czerwonego przemysłu zbrojeniowego, a dziennikarze nazwali go ambasadorem do zadań specjalnych. Jego misją interesował się również prezydent Stanów Zjednoczonych – John F. Kennedy.
Przełom w polsko-zachodnioniemieckich stosunkach mógł nadejść po utworzeniu w 1969 roku rządu Willy’ego Brandta. Beitz będąc jego wysłannikiem przekazał w tym samym roku Cyrankiewiczowi osobisty list kanclerza, który zawierał propozycję negocjacji. W 1970 roku wraz z Brandtem uczestniczył w podpisaniu traktatu między Polską a RFN w Warszawie.
Bertholdowi Beitzowi przyznano honorowe doktoraty wielu uczelni na świecie, m.in. Uniwersytetu Jagiellońskiego w 1993 roku.
W latach 1972-1988 był przewodniczącym Międzynarodowego Komitetu Olimpijskiego oraz honorowym członkiem tej organizacji aż do śmierci. W latach 1984–1988 był wiceprzewodniczącym, a także członkiem zarządu MKOL-u.
Berthold Beitz zmarł 30 lipca 2013 roku w wieku 99 lat w swoim domku letniskowym w Kampen. Następnie Ronald Lauder, przewodniczący Światowego Kongresu Żydów nazwał Beitza Największym Niemcem XX wieku.
Berthold Beitz był żonaty z Else z d. Hochheim, z którą się ożenił w 1939 roku. Małżeństwo miało trzy córki: Barbarę, Susanne i Bettinę, siedmioro wnucząt oraz dziesięcioro prawnucząt.