Bitwa w zatoce Kunfuza
Temat Bitwa w zatoce Kunfuza to temat, który z biegiem czasu wzbudził zainteresowanie i debatę. Od samego początku Bitwa w zatoce Kunfuza przyciągał uwagę zarówno naukowców, ekspertów, jak i hobbystów. W następnym artykule szczegółowo zbadamy najważniejsze aspekty Bitwa w zatoce Kunfuza, odnosząc się do jego znaczenia, ewolucji i wpływu w różnych obszarach. Poprzez wyczerpującą analizę będziemy starali się przedstawić kompleksowy obraz Bitwa w zatoce Kunfuza, z zamiarem rzucenia światła na jego wpływ na współczesne społeczeństwo. Bez wątpienia Bitwa w zatoce Kunfuza to temat, który zasługuje na dokładne zbadanie i w tym artykule zamierzamy właśnie to zrobić.
| wojna włosko-turecka | |||
.jpg) Krążownik „Piemonte”, okręt flagowy eskadry włoskiej | |||
| Czas | |||
|---|---|---|---|
| Miejsce | |||
| Terytorium |
dzisiejsza Arabia Saudyjska | ||
| Wynik |
zwycięstwo Włochów | ||
| Strony konfliktu | |||
| |||
| Siły | |||
| |||
| Straty | |||
| |||
Położenie na mapie Arabii Saudyjskiej  | |||
 19°08′09,2″N 41°03′54,3″E/19,135889 41,065083
| |||
Bitwa w zatoce Kunfuza – starcie między eskadrą włoską a turecką, 7–8 stycznia 1912 roku, w trakcie wojny włosko-tureckiej, zakończone zniszczeniem eskadry tureckiej.
Włosi, obawiając się ataku na ich kolonię w Erytrei, skierowali na Morze Czerwone znaczne siły lekkie, składające się z krążowników „Piemonte”, „Calabria”, „Puglia”, „Aretusa”, kanonierki „Volturno”, okrętu łącznikowego „Staffeta” i czterech niszczycieli „Artigliere”, „Granatiere”, „Bersagliere” i „Garibaldino”.
Turcy postanowili sprowadzić do ojczystych portów z Zatoki Perskiej stacjonujące tam niewielkie okręty. Dotarły one na Morze Czerwone, ale musiały się zatrzymać z powodu braku węgla: frachtowiec „Kaiserieh”, który miał im dostarczyć paliwo, został przechwycony przez Włochów. Jednostka ta udawała statek szpitalny Czerwonego Krzyża, ale drużyna abordażowa z krążownika „Puglia”, która dokonała inspekcji 16 grudnia 1911 roku nie znalazła na nim żadnego sprzętu szpitalnego, więc statek został zajęty jako pryz. Włoski dowódca dowiedział się, że turecka eskadra znajduje się w okolicach wysp Farasan i nie zdając sobie sprawy, że są pozbawione węgla, obawiał się, że ich celem jest przewiezienie wojsk arabskich z Półwyspu Arabskiego do Erytrei. Rozpoczął więc przeszukiwanie okolicznych wybrzeży i 7 stycznia odnalazł turecką eskadrę w porcie Al-Kunfuza.
Tureckie okręty nie stanowiły większego zagrożenia: żaden nie rozwijał więcej niż 12 węzłów, najciężej uzbrojona kanonierka, „Kastamonu” miała 1 działo kalibru 75 mm (lub 77 mm), pozostałe: „Gökçedağ”, „Refahiye”, „Ayintab”, „Ordu” i „Bafra” miały działa 47 mm; towarzyszył im uzbrojony jacht „Şipka” (1 działo 6-funtowe i 2 jednofuntowe) i holownik „Muha”.
Grupa okrętów włoskich, która odnalazła turecką eskadrę, składała się z krążownika „Piemonte” (2 działa 152 mm i 10 – 120 mm) i niszczycieli „Artigliere” i „Garibaldino” (oba po 4 działa 76 mm). Jako pierwszy otworzył ogień „Artigliere”. Jednostki włoskie, wykorzystując swoją cięższą artylerię, strzelały z relatywnie dalekiego dystansu 4,5–6 km. Po trzygodzinnym ostrzale, cztery okręty tureckie zatonęły, a trzy wyrzuciły się na brzeg; „Şipka” został zatopiony przez własną załogę. Następnego dnia eskadra włoska wróciła, zbombardowała port, wysadziła desant, który zniszczył jednostki wyrzucone na brzeg, i odpłynęła zabierając kilka zdemontowanych lekkich dział i innych pamiątek. Uprowadziła też „Şipkę”, którą udało się podnieść z dna (jacht służył do 1924 roku we flocie włoskiej jako „Gunfida”) oraz cztery arabskie żaglowce. Zapewniwszy sobie pełne panowanie na Morzu Czerwonym, Włosi przeprowadzili następnie bombardowania portów w Akabie, Mokce i Midi oraz blokadę wybrzeża w promieniu 45 mil morskich wokół Al-Hudajdy.
Uwagi
- ↑ Stephenson podaje, że kanonierki uzbrojone były także w jedną wyrzutnię torpedową kalibru 450 mm. W rzeczywistości wyrzutnie te zostały zdemontowane w 1908 roku
Przypisy
- ↑ a b c d e f Beehler 1913 ↓, s. 51.
- ↑ a b c d e Navalism. W: Charles Stephenson: A Box of Sand: The Italo-Ottoman War 1911–1912. Ticehurst: Tattered Flag Press, 2014. ISBN 978-0-9576892-2-0. (ang.).
- ↑ Conway's 1985 ↓, s. 393.
- ↑ a b Conway's 1985 ↓, s. 394.
- ↑ Conway's 1985 ↓, s. 257.
- ↑ Conway's 1985 ↓, s. 268.
Bibliografia
- William Beehler: The history of the Italian-Turkish War, September 29, 1911, to October 18, 1912. Annapolis: The Advertiser Republican, 1913. OCLC 63576798. (ang.).
- Conway’s All The World’s Fighting Ships 1906–1921. Robert Gardiner, Randal Gray (red.). Londyn: Conway Maritime Press, 1985. ISBN 0-85177-245-5. (ang.).