Obecnie Bogusław Waczyński to temat, który przykuł uwagę wielu ludzi na całym świecie. Wraz ze wzrostem znaczenia Bogusław Waczyński w dzisiejszym społeczeństwie, istotne jest zrozumienie jego wpływu na różne obszary życia codziennego. Od poziomu osobistego do zawodowego, Bogusław Waczyński okazał się czynnikiem decydującym w podejmowaniu decyzji i opracowywaniu strategii. W tym artykule zbadamy wpływ Bogusław Waczyński w różnych kontekstach i przeanalizujemy jego znaczenie w dzisiejszym świecie. Od swoich początków do dzisiejszego wpływu Bogusław Waczyński wywarł ogromny wpływ na sposób, w jaki stawiamy czoła wyzwaniom współczesnego społeczeństwa.
| Kraj działania | |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia |
19 października 1907 |
| Data i miejsce śmierci |
25 września 1981 |
| Prowincjał PMA Towarzystwa Jezusowego | |
| Okres sprawowania |
1952–1956 |
| Wyznanie | |
| Kościół | |
| Inkardynacja | |
| Prezbiterat |
1933 |
Bogusław Waczyński SJ (ur. 19 października 1907 w Zblewie, zm. 25 września 1981 w Warszawie) – polski kapłan katolicki, jezuita, dr teologii, profesor nadzwyczajny, znawca teologii kościołów wschodnich, długoletni profesor Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego (od 1951 do 1956 odsunięty od pełnienia jakiejkolwiek funkcji na uniwersytecie przez ministra szkolnictwa wyższego), w latach 1952–56 przełożony Prowincji Wielkopolsko-Mazowieckiej SJ.
Był synem Aleksego i Marii z Ptaszyńskich. Do zakonu jezuitów wstąpił 4 września 1923 w Kaliszu. Studia odbywał Krakowie (1927–1930, kurs filozoficzny) i lubelskim Bobolanum (1930–1934, teologia). Po przyjęciu święceń kapłańskich (1933 w Lublinie) wyjechał na dalszą naukę do Rzymu, uzyskując w 1937 w Papieskim Instytucie Studiów Orientalnych doktorat teologii. Od 1937 był profesorem teologii na Wydziale Teologicznym Bobolanum w Lublinie, a także współpracownikiem czasopisma "Oriens". Na początku II wojny światowej pełnił funkcję proboszcza katedry lubelskiej oraz kanclerza i oficjała kurii diecezjalnej. Od 1942 był rektorem kolegium w Starej Wsi i ponownie profesorem teologii dogmatycznej. Udzielał pomocy Żydom, współpracował z podziemiem, za co odznaczony został Złotym Krzyżem Zasługi z Mieczami.
Poza KUL wykładał teologię dogmatyczną na Wydziale Teologicznym Bobolanum w Warszawie (1952–1956). Pełnił szereg funkcji zakonnych, m.in. wiceprowincjała wielkopolsko-mazowieckiego (1950–1952, przez pewien czas zastępował aresztowanego prowincjała Edwarda Bulandę), prowincjała w tejże prowincji (1952–1956). W 1957 uczestniczył w XXX Kongregacji Generalnej w Rzymie.
Był znanym działaczem na rzecz ekumenizmu. Ogłosił kilkadziesiąt publikacji, głównie z teologii kościołów wschodnich, a także m.in. życiorys jezuity Stanisława Felczaka w Polskim Słowniku Biograficznym.