W tym artykule zbadamy wpływ Ch (dwuznak) na różne aspekty dzisiejszego społeczeństwa. Od jego wpływu na polu kultury po wpływ na gospodarkę światową, Ch (dwuznak) stał się dziś tematem o ogromnym znaczeniu. Na tych stronach przeanalizujemy różne perspektywy istniejące w Ch (dwuznak), a także wyzwania i możliwości, jakie stwarza na przyszłość. Poprzez multidyscyplinarne podejście staramy się zaoferować kompleksowe spojrzenie na Ch (dwuznak) i jego rolę we współczesnym świecie.
Ch (Ch, ch) – dwuznak występujący w języku polskim i wielu innych. Zapożyczony z łaciny, gdzie służył do zapisywania greckiego ⟨χ⟩. Stąd w wyrazach obcych etymologicznie odpowiada łacińskiemu i niemieckiemu, często także francuskiemu czy angielskiemu ⟨ch⟩ oraz esperanckiemu, wychodzącemu z użycia ⟨ĥ⟩.
W języku polskim zazwyczaj oznacza i odpowiada brzmieniem i pochodzeniem czeskiemu i słowackiemu ⟨ch⟩ oraz cyrylicznemu ⟨х⟩. Język chorwacki i słoweński uprościły zapis do ⟨h⟩, wobec czego uległo w nich zmieszaniu etymologiczne ⟨h⟩ i ⟨ch⟩.
W języku niemieckim ⟨ch⟩ oznacza po samogłoskach tylnych, natomiast po samogłoskach przednich i w końcówce -chen a czasem – zwłaszcza przed ⟨s⟩ – także ).
W języku angielskim, hiszpańskim i indonezyjskim oznacza zwykle (brzmieniem zbliżone do polskiego cz), a we francuskim i bretońskim oznacza zwykle (brzmieniem zbliżone do polskiego sz).
W języku wietnamskim oznacza dźwięk podniebienny (brzmieniem zbliżony do polskiego ć), w przeciwieństwie do retrofleksyjnego lub zadziąsłowego (brzmieniem zbliżonego do polskiego cz), zapisywanego jako ⟨tr⟩.
W języku chińskim (zapis hanyu pinyin) oznacza retrofleksyjne przydechowe (brzmieniem zbliżone do polskiego cz), w przeciwieństwie do podniebiennego przydechowego (brzmieniem zbliżonego do polskiego ć), zapisywanego jak ⟨q⟩.