Spółgłoska szczelinowa nagłośniowa bezdźwięczna

Spółgłoska szczelinowa nagłośniowa bezdźwięczna

Numer IPA	172
ʜ
Jednostka znakowa	ʜ
Unikod	U+029c
UTF-8 (hex)	ca 9c
Inne systemy
X-SAMPA	H\
IPA Braille↗	⠔⠓
Przykład
informacje • pomoc
Obraz znaku
Ta strona zawiera symbole fonetyczne MAF. Bez właściwego wsparcia renderowania wyświetlane mogą być puste prostokąty lub inne symbole zamiast znaków Unikodu.

Spółgłoska szczelinowa nagłośniowa bezdźwięczna – rodzaj dźwięku spółgłoskowego występujący w językach naturalnych. W międzynarodowej transkrypcji fonetycznej IPA oznaczana jest symbolem: .

Artykulacja

W czasie artykulacji podstawowego wariantu :

• modulowany jest prąd powietrza wydychanego z płuc, czyli jest to spółgłoska płucna egresywna
• tylna część podniebienia miękkiego zamyka dostęp do jamy nosowej, powietrze uchodzi przez jamę ustną (spółgłoska ustna)
• prąd powietrza w jamie ustnej przepływa ponad całym językiem lub przynajmniej uchodzi wzdłuż środkowej linii języka (spółgłoska środkowa)
• jest to spółgłoska nagłośniowa – fałdy nalewkowo-nagłośniowe zbliżają się do nagłośni. Szczelina staje się na tyle wąska, że masy powietrza wydychanego z płuc przechodząc przez nie tworzą charakterystyczny dla spółgłoski szczelinowej szum.
• wiązadła głosowe nie drgają, spółgłoska ta jest bezdźwięczna

Przykłady

Głoska ta jest obca językom indoeuropejskim. Występuje w:

• języku agulskim "serwatka"
• pewnych dialektach języka arabskiego (Odpowiada standardowemu /ħ/): ? "rozmawiać"
• języku dahalo: "strzała"
• języku haida: x̱ants "cień"