W dzisiejszym świecie Enzo Moavero Milanesi stał się tematem o dużym znaczeniu i zainteresowaniu szerokiego spektrum społeczeństwa. Zarówno zawodowo, jak i osobiście, Enzo Moavero Milanesi pozostawił głęboki ślad w naszym życiu i sposobie, w jaki współdziałamy z otaczającym nas światem. Od wpływu na gospodarkę po wpływ na kulturę popularną, Enzo Moavero Milanesi pozostaje gorącym tematem, który nadal wywołuje debatę i refleksję na całym świecie. W tym artykule zbadamy różne aspekty Enzo Moavero Milanesi i jego znaczenie w naszym obecnym społeczeństwie, zapewniając kompleksowy obraz jego znaczenia i implikacji na przyszłość.
Data i miejsce urodzenia |
17 sierpnia 1954 |
---|---|
Minister spraw zagranicznych Włoch | |
Okres |
od 1 czerwca 2018 |
Poprzednik | |
Następca | |
Przewodniczący OBWE | |
Okres |
od 1 czerwca 2018 |
Poprzednik | |
Następca | |
Minister ds. europejskich Włoch | |
Okres |
od 16 listopada 2011 |
Przynależność polityczna | |
Poprzednik | |
Odznaczenia | |
Enzo Moavero Milanesi (ur. 17 sierpnia 1954 w Rzymie) – włoski prawnik, wykładowca akademicki, urzędnik europejski, od 2011 do 2014 minister ds. europejskich w rządach Mario Montiego i Enrica Letty, w latach 2018–2019 minister spraw zagranicznych w gabinecie Giuseppe Contego.
Z wykształcenia prawnik. W 1977 ukończył studia na Uniwersytecie Rzymskim – La Sapienza, trzy lata później zdał państwowy egzamin prawniczy, uzyskując uprawnienia zawodowe. W 1982 został absolwentem Kolegium Europejskiego w Brugii. Pracę zawodową zaczynał w 1978 jako urzędnik w państwowym urzędzie kontroli finansowej. Od 1979 do 1983 praktykował w Rzymie w firmie prawniczej. W 1983 został urzędnikiem w Komisji Europejskiej. Był m.in. wiceszefem i szefem gabinetu komisarza Filippa Pandolfiego. W 1993 podjął pracę w biurze włoskiego premiera, kierując w nim sekretariatem ds. wspólnotowych. Rok później powrócił do Komisji Europejskiej, był szefem gabinetu komisarza Mario Montiego, urzędnikiem w administracji KE i zastępcą jej sekretarza generalnego. Od 2006 orzekał w Sądzie Pierwszej Instancji jako przedstawiciel Włoch. W 1991 zaczął prowadzić jednocześnie działalność dydaktyczną jako wykładowca prawa wspólnotowego na włoskich uniwersytetach. Jest autorem publikacji naukowych z zakresu prawa Unii Europejskiej, m.in. prawa antymonopolowego.
16 listopada 2011 objął stanowisko ministra ds. europejskich w rządzie, na czele którego stanął Mario Monti, zastępując Annę Marię Bernini. W 2013 przyłączył się do Wyboru Obywatelskiego, kandydował bez powodzenia do Senatu. Pozostał na dotychczasowym stanowisku ministerialnym również w zaprzysiężonym 28 kwietnia 2013 gabinecie Enrica Letty. Funkcję ministra pełnił do 22 lutego 2014.
1 czerwca 2018 objął urząd ministra spraw zagranicznych i współpracy międzynarodowej w utworzonym przez Ruch Pięciu Gwiazd i Ligę Północną gabinecie Giuseppe Contego. Zakończył urzędowanie wraz z całym gabinetem we wrześniu 2019. Od 1 czerwca do 31 grudnia 2018 sprawował funkcję przewodniczącego OBWE.