Dziś Ewa Łętowska jest tematem cieszącym się dużym zainteresowaniem i znaczeniem w społeczeństwie. Z biegiem czasu Ewa Łętowska stał się tematem wzbudzającym ciekawość i debatę w różnych obszarach. Niezależnie od tego, czy chodzi o dziedzinę naukową, społeczną, polityczną czy kulturalną, Ewa Łętowska zdołał przyciągnąć uwagę ludzi w każdym wieku i o każdym zawodzie. W tym artykule dokładnie zbadamy różne aspekty związane z Ewa Łętowska, analizując jego znaczenie, konsekwencje i możliwe implikacje na przyszłość. Od jego powstania do dzisiejszej ewolucji, zanurzymy się w głębokiej analizie Ewa Łętowska, aby rzucić światło na ten temat, który nadal budzi zainteresowanie i kontrowersje.
Ewa Łętowska (2017) | |
Państwo działania | |
---|---|
Data i miejsce urodzenia |
22 marca 1940 |
Profesor nauk prawnych | |
Specjalność: prawa człowieka, prawo administracyjne, prawo cywilne, prawo konstytucyjne | |
Alma Mater | |
Doktorat |
1968 – nauki prawne |
Habilitacja |
1975 – nauki prawne |
Profesura |
16 października 1985 |
Polska Akademia Nauk / Umiejętności | |
Status PAN |
członek rzeczywisty (2010) |
Status PAU |
członek korespondent (1997) |
Doktor honoris causa Uniwersytet Gdański – 2008 Akademia Pedagogiki Specjalnej – 2009 Uniwersytet Warszawski – 2016 | |
Nauczyciel akademicki | |
Uczelnia |
Uniwersytet Warszawski |
Okres zatrudn. |
1965–1969, 1974–1983 |
Instytut |
Instytut Nauk Prawnych Polskiej Akademii Nauk |
Rzecznik praw obywatelskich | |
Okres spraw. |
1988–1992 |
Następca | |
Sędzia Trybunału Konstytucyjnego | |
Okres spraw. |
2002–2011 |
Odznaczenia | |
Ewa Anna Łętowska z domu Ołtarzewska (ur. 22 marca 1940 w Warszawie) – polska prawniczka, specjalistka w zakresie prawa cywilnego, konstytucyjnego, administracyjnego oraz praw człowieka, profesor nauk prawnych (1985). Od 1985 profesor w Instytucie Nauk Prawnych PAN; członkini Polskiej Akademii Nauk (członek rzeczywisty od 2010) oraz Polskiej Akademii Umiejętności (członek korespondent od 1997). Rzecznik praw obywatelskich (1988–1992), będąca pierwszą osobą sprawującą ten urząd w Polsce. W latach 1999–2002 sędzia Naczelnego Sądu Administracyjnego, a w latach 2002–2011 sędzia Trybunału Konstytucyjnego.
W 1962 ukończyła studia na Wydziale Prawa i Administracji Uniwersytetu Warszawskiego (WPiA UW). W latach 1963–1965 odbyła aplikację sądową. W 1968 uzyskała stopień doktora nauk prawnych, habilitowała się w 1975 (ze specjalizacją w zakresie prawa cywilnego). W 1985 otrzymała tytuł profesorski w zakresie nauk prawnych.
W latach 1965–1969 oraz 1974–1983 wykładała na WPiA UW. W latach 1977–1987 kierowała Zespołem Prawa Cywilnego w Instytucie Nauk Prawnych Polskiej Akademii Nauk. Od 1980 do 1983 była członkinią zarządu Zrzeszenia Prawników Polskich.
Była prawniczką Federacji Konsumentów, członkinią Komisji Kodyfikacyjnej Prawa Cywilnego oraz Rady Legislacyjnej (1984–1989). Po wprowadzeniu w Polsce instytucji rzecznika praw obywatelskich została pierwszą osobą pełniącą tę funkcję. Stanowisko to zajmowała od 1 stycznia 1988 do 13 lutego 1992. W latach 1999–2002 orzekała jako sędzia Naczelnego Sądu Administracyjnego. Zajmowała się działalnością ekspercką w ramach Międzynarodowej Organizacji Pracy.
W 2002 została wybrana na urząd sędziego Trybunału Konstytucyjnego; była rekomendowana przez posłów SLD, PSL i UP. Po zakończeniu dziewięcioletniej kadencji w 2011 przeszła w stan spoczynku.
Była profesorem w Instytucie Nauk Prawnych PAN, wykładała na Université Panthéon-Sorbonne w Paryżu, prowadziła odczyty i wykłady na innych uniwersytetach w Europie. Opublikowała liczne prace naukowe z zakresu prawa cywilnego, konstytucyjnego i ochrony konsumentów. Autorka esejów i artykułów publicystycznych o tematyce prawniczej, a także publikacji popularyzatorskich. Została członkinią komitetu redakcyjnego miesięcznika „Państwo i Prawo”.
Jej mężem był Janusz Łętowski (1939–1999), profesor nauk prawnych, sędzia Sądu Najwyższego, a także krytyk muzyczny.
Znawczyni muzyki, zwłaszcza opery. Krytyczka muzyczna w mediach i konsultantka podczas przygotowywania przedstawień operowych. Również w rozważaniach prawniczych Ewa Łętowska często za punkt wyjścia do rozważań przyjmowała libretta operowe. Zgromadziła obszerną kolekcję wydawnictw muzycznych. Wraz z mężem tworzyła poświęcone muzyce programy dla Polskiego Radia.
W 1996 została odznaczona przez prezydenta Aleksandra Kwaśniewskiego Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski. W 2011 prezydent Bronisław Komorowski nadał jej Krzyż Komandorski z Gwiazdą tego orderu. W 1979 odznaczona Złotym Krzyżem Zasługi.
Otrzymała doktoraty honoris causa Uniwersytetu Gdańskiego (2008), Akademii Pedagogiki Specjalnej im. Marii Grzegorzewskiej (2009) i Uniwersytetu Warszawskiego (2016).
W 1995 wyróżniona przez Fundację Friedricha Eberta („Human Rights 1994”) za działalność w zakresie ochrony praw człowieka i umacnianie zasad państwa prawa. W 2000 uhonorowana Medalem „Zasłużony dla Tolerancji” przyznawanym przez Fundację Ekumeniczną oraz Nagrodą Naukową im. Mikołaja Kopernika miasta Krakowa w dziedzinie ekonomii. Została wyróżniona tytułem „Kobieta Roku” przez miesięcznik „Twój Styl”. W 2011 władze Polskiego Czerwonego Krzyża przyznały jej Odznakę Honorową PCK I stopnia. W 2013 została laureatką Nagrody za Odważne Myślenie im. Barbary Skargi przyznawanej przez Konfederację Lewiatan i Fundację na Rzecz Myślenia im. Barbary Skargi.