W dzisiejszym świecie Gustaw Przychocki zyskał duże znaczenie w różnych obszarach. Niezależnie od tego, czy jest to poziom osobisty, zawodowy czy społeczny, Gustaw Przychocki odgrywa fundamentalną rolę w życiu ludzi. Jego znaczenie odzwierciedla się w sposobie, w jaki wpływa na nasze codzienne życie, w podejmowanych przez nas decyzjach, w rozmowach, które prowadzimy i w działaniach, które podejmujemy. Dlatego tak ważne jest dokładne przeanalizowanie i zrozumienie roli, jaką Gustaw Przychocki pełni w naszym życiu, a także jego wpływu na społeczeństwo jako całość. W tym artykule zbadamy różne aspekty Gustaw Przychocki i jego wpływ w różnych obszarach, aby rzucić światło na ten istotny i interesujący temat.
Państwo działania | |
---|---|
Data i miejsce urodzenia | |
Data i miejsce śmierci | |
Profesor nauk humanistycznych | |
Specjalność: filologia klasyczna | |
Alma Mater | |
Nauczyciel akademicki | |
Uczelnia | |
Odznaczenia | |
Gustaw Edward Przychocki (ur. 14 lutego 1884 w Gromniku, zm. 4 lutego 1947 w Krakowie) – polski filolog klasyczny, profesor i rektor Uniwersytetu Warszawskiego, profesor Uniwersytetu Jagiellońskiego, członek Polskiej Akademii Umiejętności, podpułkownik artylerii Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari.
Był synem Franciszka (naczelnika urzędu pocztowego) i Henryki z Mayerów. Kształcił się w gimnazjum w Nowym Sączu (gdzie jednym z jego nauczycieli był Stanisław Rzepiński), w latach 1903–1909 studiował archeologię i filologię klasyczną na Uniwersytecie Jagiellońskim (m.in. u Piotra Bieńkowskiego-Łady, Leona Sternbacha i Kazimierza Morawskiego). W 1909 obronił pracę doktorską Ovidiana Pars I. Quae ratio inter Ovidium comoediaeque novae poetas in rebus amatoriis depingendis intercedat, exponatur; studia uzupełniał na uniwersytetach w Wiedniu, Berlinie i Oxfordzie. Po studiach pracował jako nauczyciel języków starożytnych w gimnazjum w Podgórzu (1909–1910), C. K. Gimnazjum Arcyksiężniczki Elżbiety w Samborze (1910–1911), a w latach 1911–1917 w c. k. Gminazjum Realnym (IV.) w Krakowie. W latach 1912–1914 należał do Drużyn Strzeleckich. W 1913 habilitował się na Uniwersytecie Jagiellońskim na podstawie rozprawy De Gregorii Nazianzeni epistulis. Quaestiones selectae.
W czasie I wojny światowej walczył w szeregach cesarskiej i królewskiej Armii. Na przełomie 1918 i 1919 uczestniczył w obronie Lwowa, później w wojnie polsko-bolszewickiej (w randze podpułkownika rezerwy).
W 1918 objął I Katedrę Filologii Klasycznej Uniwersytetu Warszawskiego, początkowo jako docent, w 1919 mianowany profesorem nadzwyczajnym, rok później profesorem zwyczajnym. W roku akademickim 1922/1923 był dziekanem Wydziału Filozoficznego, 1928/1929 rektorem, 1929/1930 prorektorem. W 1935 przeniósł się na Uniwersytet Jagielloński, gdzie kierował III Katedrą Filologii Klasycznej. W 1939 uczestniczył w kampanii wrześniowej; lata 1939–1940 spędził w Budapeszcie, gdzie prowadził zajęcia na uniwersytecie. Resztę wojny spędził w Krakowie i rodzinnym Gromniku, w 1945 wznowił wykłady na Uniwersytecie Jagiellońskim.
W 1923 został powołany na członka korespondenta Polskiej Akademii Umiejętności, w 1929 na członka czynnego; już w latach 1912–1917 pełnił funkcję sekretarza Komisji Filologicznej Akademii, a od 1945 przewodniczył tej komisji. Należał także do Towarzystwa Naukowego Warszawskiego (1922 członek rzeczywisty, 1929 członek zwyczajny) i Towarzystwa Naukowego we Lwowie (1930 członek czynny). W 1937 został doktorem honoris causa uniwersytetu ateńskiego.
Od 1946 był prezesem Polskiego Towarzystwa Filologicznego, organizował Oddział Warszawski tej organizacji; stał ponadto na czele Zrzeszenia Profesorów i Docentów Szkół Akademickich w Polsce. W latach 1919–1921 był członkiem Komisji Programowej Ministerstwa Wyznań Religijnych i Oświecenia Publicznego.
W pracy naukowej Przychocki zajmował się patrologią i latynistyką. Prowadził szerokie badania nad listami Grzegorza z Nazjanzu. Badał twórczość Owidiusza, Wergiliusza i Cycerona; wykazał związki poezji Owidiusza z grecką komedią nową, badał także legendę o grobie Owidiusza na ziemiach polskich. Omówił wpływ Plauta na twórczość Aleksandra Fredry. Przygotował do wydania (wspólnie z Władysławem Strzeleckim) Rzymską elegię miłosną. Wybór (1955).
Obok Strzeleckiego do jego znanych uczniów należeli Janina Niemirska-Pliszczyńska, Jerzy Manteuffel, Aleksander Turyn, Lidia Winniczuk, Maria Maykowska, Marian Plezia. Miał opinię dobrego wykładowcy, wysoko cenionego przez studentów.
Z prac Przychockiego można wymienić: