Henry Beaufort
Dziś Henry Beaufort to temat, który przykuł uwagę osób w każdym wieku i o każdym zainteresowaniu. Od wpływu na społeczeństwo po wpływ na kulturę popularną, Henry Beaufort okazał się dziś istotnym i znaczącym tematem. W tym artykule zbadamy różne aspekty Henry Beaufort, od jego historii i ewolucji po wpływ na życie codzienne. Dodatkowo przeanalizujemy różne perspektywy dotyczące Henry Beaufort i tego, jak zmieniał się on na przestrzeni czasu. Bez wątpienia Henry Beaufort to temat, który będzie nadal wywoływał debatę i refleksję w przyszłości.
| Kardynał prezbiter | |
.jpg)
| |
| Kraj działania | |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia |
ok. 1374 |
| Data i miejsce śmierci |
11 kwietnia 1447 |
| Miejsce pochówku | |
| Biskup Winchesteru | |
| Okres sprawowania |
1404–1447 |
| Wyznanie | |
| Kościół | |
| Sakra biskupia |
14 lipca 1398 |
| Kreacja kardynalska |
24 maja 1426 |
| Kościół tytularny | |
| Data konsekracji |
14 lipca 1398 | ||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| |||||||||||||
| |||||||||||||
Henry Beaufort, forma spolszczona Henryk Beaufort (ur. ok. 1374 w Beaufort-en-Vallée, zm. 11 kwietnia 1447 w Winchesterze) – angielski kardynał, trzykrotny Lord Kanclerz, główny organizator krucjaty przeciw Czechom.
Życiorys
Urodził się około 1374 roku w Beaufort-en-Vallée, jako syn Jana z Gandawy i jego konkubiny Katarzyny Swinford. Studiował na Uniwersytecie Oksfordzkim, a po przyjęciu święceń kapłańskich został prebendarzem w katedrze w Sutton. 1 czerwca 1398 roku został mianowany biskupem Lincoln, a 14 lipca przyjął sakrę. Rok później został kanclerzem swojej macierzystej uczelni, a w 1403 – po raz pierwszy mianowano go Lordem Kanclerzem i pełnił tę funkcję przez rok. 19 listopada 1404 roku został przeniesiony do diecezji Winchesteru. W kolejnych lata był legatem w Królestwie Anglii i Irlandii oraz angielskim ambasadorem we Francji. W 1413 roku ponownie został Lordem Kanclerzem, a rok później negocjował pokój pomiędzy Anglią a Francją w czasie trwającej wojny stuletniej. Trzy lata później odbył pielgrzymkę do Ziemi Świętej, a następnie wziął udział w soborze konstancjańskim, gdzie stanął po stronie prymatu papieskiego. Król Henryk V Lancaster zabronił mu przyjęcia godności kardynalskiej, chcąc zatrzymać biskupa na dworze angielskim, a po jego śmierci w 1422 roku, Beaufort został opiekunem Henryka VI. W 1424 roku po raz trzeci pełnił funkcję Lorda Kanclerza. 24 maja 1426 roku został kreowany kardynałem prezbiterem i otrzymał kościół tytularny Sant’Eusebio.
Papież Marcin V mianował go legatem a latere w Królestwie Niemieckim, Węgierskim i w Czechach. Jako legat był głównym organizatorem najazdu niemieckich krzyżowców na Czechy, zakończonego klęską w bitwie pod Tachovem. W czasie swojej nieobecności, Onufry Lancaster zwiększył swoje wpływy w Radzie Regencyjnej. Kardynał był członkiem trybunału oskarżającego Joannę d’Arc w Rouen, widział jej egzekucję, a także koronował Henryka VI na króla Francji w Paryżu w 1431 roku. Na przełomie lat 30. i 40. XV wieku usiłował ponownie negocjować pokój pomiędzy Anglią a Francją, jednak bezskutecznie. W latach 40. pełnił także funkcję protoprezbitera. Zmarł 11 kwietnia 1447 roku w Winchesterze.
Miał nieślubną córkę Jane. W literaturze są rozbieżności, co do osoby matki. Wedle jednego stanowiska była nią Alice Fitzalan, ale istnieje pogląd odrzucający identyfikację i uznający matkę dziecka za nieznaną.
Jeden z bohaterów Henryka VI Szekspira.
Przypisy
- ↑ a b c d e f g h i j k l m n o Henry Beaufort. The Cardinals of the Holy Roman Church. . (ang.).
- ↑ Władysław Natanson: Widnokrąg nauki. Lwów – Warszawa 1934, s. 254.
- ↑ Władysław Folkierski: Pawła Włodkowica walka o Polskę, 1955, s. 26.
- ↑ Jerzy Z. Kędzierski: Historia Anglii: Do roku 1485. 1966, s. 677.
- ↑ Edward Potkowski: Crécy-Orlean, 1346-1429. Warszawa 1986, s. 166.
- ↑ a b c Henry Beaufort. catholic-hierarchy.org. . (ang.).
- ↑ Mała encyklopedia 1971 ↓, s. 301.
- ↑ Beaufort Henry, Encyklopedia PWN .
- ↑ Brad Verity: A Non-Affair to Remember – The Alleged Liaison of Cardinal Beaufort and Alice of Arundel. Foundations (2004) 1 (4): 246-268.
- ↑ Władysław Natanson: Widnokrąg nauki. Lwów – Warszawa 1934, s. 255.
Bibliografia
- Mała encyklopedia wojskowa. R-Ż. Wyd. 1. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1971.
