Jan Suzin
W tym artykule szczegółowo przeanalizujemy Jan Suzin, badając jego wpływ w różnych kontekstach i jego dzisiejsze znaczenie. Jan Suzin to temat, który wzbudził duże zainteresowanie w społeczeństwie i wywołał debatę w różnych obszarach. W ciągu ostatnich kilku dekad Jan Suzin zyskał znaczące znaczenie, wpływając zarówno na gospodarkę, jak i kulturę popularną. Poprzez tę analizę będziemy starali się dogłębnie zrozumieć różne aspekty Jan Suzin, badając jego implikacje i rolę we współczesnym społeczeństwie.
 Jan Suzin – prezenter telewizyjny w studiu TVP 1955 | |
| Imię i nazwisko urodzenia |
Zenon Suzin |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia | |
| Data i miejsce śmierci |
22 kwietnia 2012 |
| Zawód, zajęcie | |
| Odznaczenia | |
| |
Jan Suzin, właściwie Zenon Suzin (ur. 12 kwietnia 1930 w Warszawie, zm. 22 kwietnia 2012 tamże) – polski prezenter telewizyjny, lektor filmowy i architekt. Syn architekta Leona Suzina i Heleny Mucharskiej. Miał charakterystyczny głos o niezwykłej barwie – niski, matowy, aksamitny, lekko nosowy.
Życiorys
Jego pradziadkiem był filareta Adam Suzin, a ojcem – prof. Leon Marek Suzin, podchorąży w wojnie 1920, architekt, wykładowca przedwojennej Politechniki Warszawskiej, odznaczony Krzyżem Walecznych za udział w bitwie nad Bzurą w 1939.
Z wykształcenia architekt, absolwent Wydziału Architektury Politechniki Warszawskiej z 1952. Na początku lat 50. był jednym z członków zespołu projektującego warszawski MDM. W 1956 razem z ojcem przygotował projekt rekonstrukcji i odbudowy stołecznego kościoła garnizonowego przy ul. Długiej.
Praca w TVP
W listopadzie 1955 rozpoczął pracę jako lektor w Telewizji Polskiej. Jako 25-letni architekt wziął udział w pierwszym konkursie na spikera telewizyjnego, który organizowała TVP; informację o konkursie przeczytał w gazecie „Express Wieczorny”. W trójstopniowym konkursie brano pod uwagę – obok aparycji – poprawność dykcji, znajomość języków obcych, walory intelektualne i refleks. Wraz z Eugeniuszem Pachem został wybrany spośród 2 tys. kandydatów na stanowisko odpowiadające dzisiejszemu prezenterowi. Zwyciężył dzięki odpowiedzi, jakiej udzielił Adamowi Hanuszkiewiczowi, gdy ten zaproponował wypełnienie ewentualnej dziury w programie.
- Mam dla państwa dobrą wiadomość - zagaił. - Po przerwie szykujemy rzecz, która na pewno się państwu spodoba. Otóż Telewizja Polska kupiła w Paryżu serię filmów specjalnie dla panów, które będziemy nadawać codziennie w godzinach wieczornych.
Pierwszy dyżur spikerski miał 26 listopada 1955, a ostatni – dokładnie 41 lat później, 26 listopada 1996, po czym przeszedł na emeryturę.
Pierwszy dyżur miałem 26 listopada 1955 roku, a ostatni 26 listopada 1996 r. Edyta, odchodząc, zrobiła wieczór pożegnalny, ja zdecydowałem, że wyjdę po cichu. Na zakończenie dyżuru powiedziałem jak zwykle „życzę państwu dobrej nocy”, wyszedłem ze studia i już nie wróciłem.
Był jednym z dwóch pierwszych (obok Eugeniusza Pacha) lektorów TVP; wystąpił w pierwszym wyemitowanym programie, nadawanym wówczas z Doświadczalnego Ośrodka Telewizyjnego przy ul. Ratuszowej w Warszawie. Zapowiedział wtedy francuską komedię Wakacje pana Hulot z Jacquesem Tati w tytułowej roli. Na początku lat 70. był prezenterem Dziennika Telewizyjnego, przez cały czas pracy w TVP był spikerem.
Starałem się mówić do jednego człowieka. Siedząc przed mikrofonem, ani na chwilę nie wolno sobie wyobrażać, że mówi się do milionów. Tylko w ten sposób przechodzi się przez ekran.
Był konferansjerem na Festiwalu Piosenki Radzieckiej w Zielonej Górze. Wielokrotnie składał widzom życzenia noworoczne, najczęściej w duecie z Edytą Wojtczak. Na 40-lecie TVP zostali wybrani parą najbardziej lubianych postaci z ekranu. Czasami prowadził programy rozrywkowe, np. Dobry wieczór, tu Łódź.
Jako lektor czytał teksty filmów (głównie westernów) i programów popularnonaukowych, m.in. materiały do „Sondy”. Zawodu lektora uczył się sam, a pierwszym filmem z kilku tysięcy, który przeczytał, był radziecki dramat Ziemia Dowżenki. W latach 90. czytał dla prywatnych firm, takich jak Elgaz, NVC, Fan Media. Zajmował się także czytaniem filmów w Studio Eurocom na zlecenie Polsatu i Polonii 1.
Występował też w polskich filmach, głównie grając role samego siebie. Słynął z nienagannych manier, znajomości wielu języków obcych oraz zamiłowania do lotnictwa.
Był człowiekiem dystyngowanym. Miał miłą powierzchowność, piękny głos, imponował wysoką kulturą osobistą, ale zawsze pozostawiał między sobą a rozmówcą odrobinę dystansu.
Był jednym z niewielu prezenterów, którzy nie musieli występować w mundurach w stanie wojennym.
Już na emeryturze w nielicznych wypowiedziach dla mediów ubolewał nad kondycją współczesnej telewizji i wszechobecnymi reklamami. W domu nie miał telewizora.
Był aktywnym członkiem Towarzystwa Przyjaciół Miasta Kazimierza Dolnego.
Zmarł w warszawskim szpitalu, po długiej i ciężkiej chorobie. Uroczystości pogrzebowe Jana Suzina odbyły się 26 kwietnia 2012 w Kościele św. Karola Boromeusza. Został pochowany na cmentarzu Powązkowskim (kwatera 66-1-5).
Życie prywatne
W połowie lat 50. był związany z Ireną Dziedzic, z którą planował wspólną przyszłość, ale ostatecznie ich związek rozpadł się. W 1958 podczas realizacji jednego z Teatrów Telewizji poznał aktorkę Alicję Pawlicką, z którą ożenił się w 1965. Mieszkali na Saskiej Kępie.
Na przełomie 1944 i 1945 Jan Suzin z ojcem Leonem otrzymali do przechowania sztandar, który umieścili w tulei i ukryli w grobowcu rodzinnym Suzinów na Powązkach. Zgodnie z przekazem osób, które opiekowały się sztandarem – miał on należeć do jednego z oddziałów Armii Krajowej działających na Wileńszczyźnie. Sprasowany, owinięty wstęgą, włożony do łuski, zalakowany i zaspawany, w mosiężnej tulei sztandar przeleżał w grobowcu rodziny Suzinów blisko 60 lat. W 2009 podczas przebudowy grobowca sztandar wydobyto i przekazano Muzeum Wojska Polskiego. Po wyjęciu z tulei i jego rozwinięciu okazało się, że jest to sztandar 6. Pułku Ułanów Kaniowskich.
Nagrody i wyróżnienia
- 1967: Odznaka 1000-lecia Państwa Polskiego
- 1969: Złoty Ekran '68 – dla indywidualności telewizyjnej roku
- 1972: nagroda Komitetu ds. PRiTV za osiągnięcia w pracy spikera telewizyjnego
- 1978: Srebrna odznaka honorowa „Za Zasługi dla Warszawy”
- 1992: laureat Super Wiktora (wraz z Edytą Wojtczak) za całokształt twórczości
- 1993: Laureat Wiktora
- 2002: Statuetka „Gwiazda Telewizji Polskiej” za wysoką kulturę dziennikarską
Role filmowe
- 1960: Szczęściarz Antoni jako pan młody w USC
- 1962: Wielka, większa i największa jako spiker TV
- 1971: Samochodzik i templariusze jako dziennikarz przeprowadzający wywiad z Brodaczem
- 1971: Nie lubię poniedziałku jako spiker TV
- 1976: Brunet wieczorową porą jako spiker TV
- 1986: Tulipan jako Jan Suzin, klient szewca
- 1988: W klatce jako Jan Suzin
- 1989: Konsul jako spiker TV
- 2005: 1409. Afera na zamku Bartenstein jako Narrator (rola głosowa)
Role w Teatrze Telewizji
- 1982: Długie pożegnanie według Chandlera jako policjant
Role teatralne
- 1990: Bez seksu proszę jako komentator tv, Teatr Syrena, Warszawa
- 1995: Bez seksu proszę jako komentator tv, Teatr Nowy im. Gustawa Morcinka, Zabrze
Zobacz też
Przypisy
- ↑ Jak się zmienili – Jan Suzin , TVP Info, 17 września 2010 .
- ↑ a b Krystyna Stpicka, Zmarł Jan Suzin , Coolturalni24.pl, 23 kwietnia 2012 .
- ↑ Drzewo genealogiczne – Jan SUZIN h. Pierzchała (Roch III) .
- ↑ Krzysztof Lubczyński, Jedyny taki głos na miliony , TVP, 22 kwietnia 2012 .
- ↑ a b c d Aleksandra Szarłat: Prezenterki Tele PRL. Wydawnictwo Świat Książki, 2015, s. 34. ISBN 978-83-8031-299-9.
- ↑ Leon Marek Suzin , Pamięć miasta, 14 grudnia 2011 .
- ↑ Tomasz Kowalski: Jan Suzin nie żyje. Spiker TVP pochodził z rodziny o niepodległościowych tradycjach. 2012. .
- ↑ Pamięci Architektów Polskich – arch. Jan Suzin , 22 kwietnia 2012 .
- ↑ Lech Kłosiewicz: Warszawska szkoła architektury 1915-1965: 50-lecie Wydziału Architektury Politechniki Warszawskiej. Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1967, s. 293.
- ↑ Jan Suzin nie żyje. Zmarła legenda telewizji , Newsweek.pl, 22 kwietnia 2012 .
- ↑ a b Aleksandra Szarłat: Prezenterki Tele PRL. Wydawnictwo Świat Książki, 2015, s. 32–33. ISBN 978-83-8031-299-9.
- ↑ Jan Suzin. Prezenter z Olimpu , Nowa Trybuna Opolska, 5 maja 2012 .
- ↑ Dominika Kaszuba, Aksamitny głos małego ekranu , Onet.pl, 28 września 2010 .
- ↑ Donata Subbotko, Jan Suzin nie żyje , Wyborcza.pl, 22 kwietnia 2012 .
- ↑ Aleksandra Szarłat: Prezenterki: tele PRL. Warszawa: Świat Książki, 2015, s. 384. ISBN 978-83-8031-299-9.
- ↑ 60 lat na wizji , TVP, 25 października 2012 .
- ↑ Michał Puczyński, Po drugiej stronie promptera. Historia i ewolucja serwisów informacyjnych , 21 listopada 2014 .
- ↑ Jego twarz i głos znał każdy telewidz w Polsce , Polskie Radio, 31 października 2012 .
- ↑ XII Festiwal Piosenki Radzieckiej, Zielona Góra, 9–12 czerwca 1976, b.n.s.
- ↑ VIII Festiwal Piosenki Radzieckiej w Zielonej Górze 1972 rok. , 12 grudnia 2010 .
- ↑ Edyta Wojtczak – była obiektem westchnień milionów Polaków , Wirtualna Polska, 28 stycznia 2016 .
- ↑ Wojciech Andryszek, „Sonda” – fenomen nauki w telewizji , Histmag.org, 29 września 2014 .
- ↑ Kuba Gralik, Dlaczego Polacy kochają, gdy na filmach gadają , TVP Info, 5 października 2012 .
- ↑ Dominika Kaszuba, Aksamitny głos małego ekranu , Onet.pl, 22 kwietnia 2012 .
- ↑ Filmy czytane przez: Jan Suzin , Nevada Video .
- ↑ Lektorzy – głosy, które opanowały telewizję , Panorama kina, 2 lipca 2011 .
- ↑ Rafał Pasztelański, Wiktor Ferfecki, Antena pod specjalnym nadzorem , TVP Info, 12 grudnia 2011 .
- ↑ Zdjęci z ramówki , Newsweek.pl, 17 grudnia 2006 .
- ↑ Karolina Kowalska, Telewizja (nie) zapomina o gwiazdach. Profesjonalizm ikon telewizji nie jest dziś w cenie , Polska Times, 3 stycznia 2014 .
- ↑ „Odszedł wielki głos Rzeczypospolitej”, Express Bydgoski 23.04.2012.
- ↑ Milena Kindziuk, Spiker przy ołtarzu , Niedziela.pl, 2003 .
- ↑ Jan Suzin spocznie na Powązkach. .
- ↑ Jan Suzin Jest takie miejsce w Kazimierzu. .
- ↑ Michał Chodurski: Jan Suzin nie żyje. polskieradio.pl, 2012-04-22. .
- ↑ Jan Suzin nie żyje. Zmarła legenda telewizji , Newsweek.p l, 22 kwietnia 2012 .
- ↑ Cmentarz Stare Powązki: STANISŁAW KAZIMIERZ SUZIN, Warszawskie Zabytkowe Pomniki Nagrobne .
- ↑ POGRZEB Jana Suzina: Rodzina i przyjaciele pożegnali LEGENDĘ telewizji. se.pl, 2012-04-26. .
- ↑ Pogrzeb Jana Suzina. „Do usłyszenia, panie Janie”. polskieradio.pl, 2012. .
- ↑ Jan Suzin – Stare Powązki kwatera 66 (1/5). 2012. . .
- ↑ Irena Dziedzic: Archiwa IPN. 2013. .
- ↑ Tęsknię za telewizją, która daje mi radość. .
- ↑ Krzysztof Lubczyński rozmawia z Alicją Pawlicką , Pisarze.pl, 18 maja 2015 .
- ↑ Aleksandra Szarłat: Prezenterki Tele PRL. Wydawnictwo Świat Książki, 2015, s. 36. ISBN 978-83-8031-299-9.
- ↑ Spacer z mistrzami. e-teatr.pl. .
- ↑ Marek Kozubal: Sztandar ułanów odnaleziony w grobowcu. 2009. .
- ↑ Po 40 latach odnaleziono zaginiony sztandar. 2009. .
- ↑ Katarzyna Pokorna-Ignatowicz: Telewizja w systemie politycznym i medialnym PRL: między polityką a widzem. Wyd. Uniwersytetu Jagiellońskiego, 2003, s. 116. ISBN 978-83-2331-766-1.
- ↑ Dziennik Urzędowy Rady Narodowej m.st. Warszawy, nr 7, 15 lipca 1978, s. 8.
- ↑ TVP ma 50 lat. 2002. .
Bibliografia
- Mała Encyklopedia Lektorów Polskich, Stowarzyszenie Autorów Filmowych, s. 35, Warszawa, 2013
Linki zewnętrzne
- Jan Suzin w bazie IMDb (ang.)
- Jan Suzin w bazie filmpolski.pl
- Jan Suzin w bazie Filmweb
- Filmy czytane przez: Jan Suzin w bazie thepolishvhs.pl
- Jan Suzin, Encyklopedia teatru polskiego (osoby). .
- Jan Suzin na zdjęciach w bazie Filmoteki Narodowej „Fototeka”
- Jan Suzin w tvp.info. tvp.info. .
- Jan Suzin, Encyklopedia teatru polskiego (osoby). .
- Telewizja z tamtych lat