Jan VII Paleolog
W tym artykule przyjrzymy się szerokiej gamie pomysłów i koncepcji związanych z Jan VII Paleolog. Od swego powstania do obecnych zastosowań, Jan VII Paleolog był tematem zainteresowania i debaty w różnych obszarach. Przeanalizujemy jego znaczenie we współczesnym społeczeństwie, a także jego wpływ na rozwój różnych dyscyplin. Poprzez badania i wywiady z ekspertami będziemy starali się rzucić światło na najważniejsze aspekty związane z Jan VII Paleolog, zapewniając naszym czytelnikom pełniejszą i dogłębną wizję tego tematu.
| |
| Cesarz bizantyński | |
| Okres | |
|---|---|
| Poprzednik | |
| Następca | |
| Cesarz bizantyński | |
| Okres | |
| Poprzednik | |
| Następca | |
| Dane biograficzne | |
| Dynastia | |
| Data urodzenia | |
| Data i miejsce śmierci | |
| Ojciec | |
| Matka | |
| Żona | |
| Dzieci | |
| Moneta | |
| |
Jan VII Paleolog (gr. Ιωάννης Ζ' Παλαιολόγος, Iōannēs VII Palaiologos) (ur. 1370, zm. 22 września 1408 w Salonikach) – cesarz bizantyjski przez okres kilku miesięcy w 1390 pod koniec rządów Jana V Paleologa oraz współcesarz z Manuelem II w latach 1399–1402. Syn Andronika IV Paleologa.
Życiorys
Brał udział w buncie swego ojca przeciwko dziadkowi – Janowi V. Pod koniec życia dziada, 14 kwietnia 1390 roku udało mu się zająć tron, z którego został zrzucony przez swojego stryja – Manuela II. Uciekł następnie do sułtana Bajazyda I. Powrócił do Bizancjum i mimo początkowego konfliktu, Manuel II powierzył mu ster rządów na czas swojej podróży po Europie w latach 1399–1403. Współcesarzem został wówczas także jego syn – Andronik V Paleolog.
Ożenił się z Ireną Gattilusio. Miał z nią syna Andronika V Paleologa.
Przypisy
- ↑ M.B. Leszka, Manuel II, Paleologowie, seria: "Dynastie świata", Warszawa 2011, s. 36 - 39.
Bibliografia
- Encyklopedia kultury bizantyńskiej, red. Oktawiusz Jurewicz, Warszawa 2002.
- gwiazdką*oznaczono monarchów nienależących do dynastii
