W tym artykule zajmiemy się kwestią Królestwo Włoch (774–962), która w obecnym kontekście ma ogromne znaczenie. Królestwo Włoch (774–962) był przedmiotem debat i analiz w różnych obszarach, a jego znaczenie w dzisiejszym społeczeństwie jest niezaprzeczalne. Z różnych perspektyw i podejść Królestwo Włoch (774–962) wzbudził zainteresowanie i refleksję, co zachęca nas do pogłębienia jego badań i zrozumienia. Idąc tym tropem, zbadamy różne aspekty związane z Królestwo Włoch (774–962), w celu zapewnienia kompleksowej i wzbogacającej wizji na ten temat.
774–962/1648 | |
Język urzędowy | |
---|---|
Ustrój polityczny | |
Pierwszy król Włoch | |
Ostatni król Włoch | |
Zależne od |
Państwa Franków (774–843) |
Data powstania |
Podbój przez Franków |
Włączenie do Cesarstwa Pokój westfalski |
962 |
Państwo za panowania Lotara II |
Królestwo Włoch (łac. Regnum Italiæ, Regnum Italicum; wł. Regno d'Italia) – państwo powstałe na Półwyspie Apenińskim po podboju przez Franków, pod wodzą Karola I Wielkiego, istniejącego tu Królestwa Longobardów. W 962 stało się częścią Świętego Cesarstwa Rzymskiego.
Wzmocnienie królestwa Longobardów za panowania Liutpranda (711-744) oraz ich napór na papieski Rzym wywołały w 754 i 756 interwencję Franków. W 774 Karol Wielki zdetronizował panującego wówczas Dezyderiusza i przejął żelazną koronę Longobardów (przekazał ją w 781 swojemu synowi Pepinowi), a ich państwo włączył do państwa Franków.
W 843 roku traktatem w Verdun podzielono Imperium Karolińskie, a jego włoska część przypadła Lotarowi. Z czasem państwo uległo osłabieniu i podziałom.
Po abdykacji Karola Otyłego do władzy doszli lokalni możni. To oni oraz papież mieli największy wpływ na obsadę tronu. Walki o koronę królewską, i łączoną z nią od tego okresu cesarską, toczyły się aż do połowy X wieku.
W 951 włoski tron przejął Otton I Wielki, król Niemiec. W 962 został koronowany na cesarza, co dało początek Świętemu Cesarstwu Rzymskiemu, z którym Królestwo Włoch zostało połączone unią realną. Z czasem stało się jedną z trzech części składowych cesarstwa. Każdy władca Niemiec, przed koronacją cesarską w Rzymie, co do zasady koronowany był na króla Włoch. Ostatnim koronowanym królem Włoch był Karol V 22 lutego 1530 w Bolonii. Królestwo istniało jako część cesarstwa de facto do 1648 (pokój westfalski). Mimo utraty ziem włoskich, cesarze aż do końca Rzeszy w 1806 wysuwali roszczenia do dawnego królestwa, zachowując tym samym tytuł króla Włoch.