Obecnie Kwas octowy stał się tematem o dużym znaczeniu w dzisiejszym społeczeństwie. Jej oddziaływanie obejmuje różne obszary i wzbudziło duże zainteresowanie opinii publicznej, a także środowiska akademickiego i zawodowego. W tym artykule dokładnie zbadamy Kwas octowy i jego wpływ na różne aspekty naszego codziennego życia. Od jego początków po ewolucję w czasie, w tym jego wpływ na kulturę, gospodarkę i politykę, przeanalizujemy, w jaki sposób Kwas octowy zaznaczył się w naszym społeczeństwie przed i po. Dodatkowo zbadamy różne perspektywy i opinie, które istnieją wokół Kwas octowy i jak ukształtowały one nasze rozumienie i postrzeganie tego tematu. Przygotuj się na podróż pełną odkryć i introspekcji wokół Kwas octowy!
Kwas octowy
Kryształy zestalonego kwasu octowego (tzw. „lodowaty kwas octowy”)
100% kwas octowy jest bardzo higroskopijny (pochłania wilgoć z powietrza), zaś proces rozpuszczania się w nim wody ma charakter silnie endotermiczny. Powoduje to, że po otwarciu butelki z takim kwasem w wilgotnym pomieszczeniu zaczyna on pochłaniać wilgoć z powietrza, co skutkuje jego zauważalnym ochłodzeniem i szronieniem się ścianek butelki. W skrajnych przypadkach, jeśli w pomieszczeniu jest bardzo wilgotno, a otwór butelki jest szeroki, czysty kwas octowy może zestalić się po otwarciu.
Ze względu na tworzenie kryształów w temp. poniżej 16 °C, które wyglądem przypominają lód, czysty kwas octowy nazywany jest kwasem octowym lodowatym.
Kwas o stężeniu 70–80% nosi nazwę „esencji octowej”.
Stosunkowo wysoka temperatura wrzenia, a także efekty endotermiczne przy rozcieńczaniu wynikają z silnych wiązań wodorowych występujących między cząsteczkami kwasu.
Wiązania wodorowe tworzone przez kwas octowy są na tyle silne, że obserwowano ich występowanie także w fazie gazowej.
Kwas octowy był znany w starożytności pod postacią octu winnego lub piwnego będącego efektem działania powietrza na wino lub piwo. Zastosowanie inne niż spożywcze tego rodzaju octu, do wytwarzania barwników, zostało opisane przez Teofrasta z Eresos w III p.n.e. Pierwszy opis substancji lub mieszaniny kilku substancji (mieszaniny kwasów karboksylowych) decydującej o właściwościach octu, umieścił w swoich tekstach arabskialchemikDżabir Ibn Hajjan. Czysty kwas octowy został otrzymany w XVI w. przez Andreasa Libaviusa, w wyniku suchej destylacji octanu(II) ołowiu, jednak kwas ten nie został poprawnie zidentyfikowany (przyjęto, że jest to inna substancja niż ta zawarta w occie).
Pozyskanie substancji, co do której zakładano, że jest kwasem octowym rozpoczęto po roku 1700, po tym jak niemieckichemikGeorg Ernst Stahl opracował metodę jej destylacji z octu.
Analizy poszczególnych składników substancji jaką uznawano za kwas octowy dokonał Johan Afzelisus, opisując różnice pomiędzy kwasem mrówkowym i octowym oraz pomiędzy kwasem octowym i szczawiowym. Nadal uznawano otrzymany z octu czysty kwas octowy za związek różny od związku uzyskanego przez Libaviusa. Identyczności tych substancji dowiódł w 1798 roku Pier Adet.
↑ abHenri A.H.A.FavreHenri A.H.A., Warren H.W.H.PowellWarren H.W.H., Nomenclature of Organic Chemistry. IUPAC Recommendations and Preferred Names 2013, wyd. 1, Royal Society of Chemistry, International Union of Pure and Applied Chemistry, 2014, s. 5, DOI: 10.1039/9781849733069, ISBN 978-0-85404-182-4(ang.).