Dziś Maciej Jabłonowski (1757–1844) jest tematem o dużym znaczeniu w społeczeństwie. Na przestrzeni dziejów Maciej Jabłonowski (1757–1844) wywierał wpływ na życie ludzi na różne sposoby, wpływając na ich decyzje, myśli i sposób działania. Z podejścia społecznego Maciej Jabłonowski (1757–1844) był przedmiotem debat i dyskusji w różnych obszarach, generując sprzeczne opinie i różnorodne stanowiska. Dlatego konieczne jest głębsze zbadanie Maciej Jabłonowski (1757–1844), aby zrozumieć jego znaczenie i wpływ na życie codzienne. W tym artykule zbadamy różne aspekty Maciej Jabłonowski (1757–1844), analizując jego kontekst historyczny, jego znaczenie dzisiaj i możliwe konsekwencje dla przyszłości.
|
Ten artykuł od 2010-11 zawiera treści, przy których brakuje odnośników do źródeł. |
Prus III | |
Rodzina | |
---|---|
Data urodzenia | |
Data i miejsce śmierci | |
Ojciec | |
Matka |
Józefa z Mycielskich |
Dzieci | |
Odznaczenia | |
Maciej Antoni Jabłonowski książę, herbu Prus III (ur. 16 czerwca 1757 – zm. 19 lutego 1844 w Krakowie) – polski polityk, członek Rządu Centralnego w Galicji w 1809 roku, rotmistrz Kawalerii Narodowej (1785).
Syn księcia Dymitra Hipolita Jabłonowskiego (1706-1788), starosty świeckiego, bieckiego, mościckiego, wiszniowskiego, kowelskiego i matki Józefy z Mycielskich h. Dołęga. Miał pięciu braci i dwie siostry. Dziadkiem Macieja był Jan Stanisław Jabłonowski (kanclerz) (1669-1731).
Kształcił się w Collegium Nobilium. Był uczniem Szkoły Rycerskiej w latach 1774-1775. Otrzymał stopień rotmistrza kawalerii narodowej. Po zakończeniu formalnej edukacji, podróżował po Europie, między innymi zwiedzając Niemcy, Wielką Brytanię, Włochy, Francję; przez pewien czas mieszkał w Paryżu.
Był posłem na sejm w latach: 1778, 1780 i 1784. Po rozbiorach, mieszkał w Galicji. W 1809 r. mianowany został konsyliarzem tymczasowego rządu galicyjskiego i prezesem Izby Obrachunkowej, a następnie prefektem departamentu lubelskiego.
Po 1815 roku przeniósł się do z powrotem do Galicji, od 1822 do Krakowa, gdzie mieszkał do śmierci. Wedle ówczesnych pamiętnikarzy słynął z zamiłowania do nauki, posiadał imponującą biblioteczkę, znał biegle siedem języków. Był członkiem towarzystwa dobroczynności.
Żonaty z Marianną Szeptycką (z córką Szymona Szeptyckiego i Anny Trembińskiej), mieli syna Ludwika.
W 1787 roku odznaczony został Orderem Świętego Huberta.
Zmarł w Krakowie w wieku 87 lat. Został pochowany na cmentarzu Rakowickim w Krakowie.