W tym artykule zagłębimy się w fascynujący świat Mikołaj Grabowski, badając jego pochodzenie, znaczenie i aktualność dzisiaj. Mikołaj Grabowski z czasem wzbudził zainteresowanie i ciekawość wielu osób, dlatego w tym artykule postaramy się rzucić światło na wszystkie aspekty, które czynią go tak wyjątkowym. Od wpływu na społeczeństwo po wpływ w różnych obszarach, Mikołaj Grabowski pozostawił niezatarty ślad, który zasługuje na dogłębną analizę i zrozumienie. Dołącz do nas w tej podróży pełnej odkryć i wiedzy o Mikołaj Grabowski – doświadczeniu, które obiecuje wzbogacić i odkryć.
Data i miejsce urodzenia |
5 grudnia 1946 |
---|---|
Zawód | |
Współmałżonek | |
Lata aktywności |
od 1969 |
Odznaczenia | |
Mikołaj Aleksander Grabowski (ur. 5 grudnia 1946 w Chrzanowie) – polski reżyser teatralny, dyrektor teatrów, aktor filmowy, teatralny i telewizyjny, pedagog, profesor sztuk teatralnych.
W okresie nauki w szkole średniej udzielał się w domu kultury w Wadowicach, a także w szkolnym teatrze, w którym występował m.in. w roli Edmunda w Ciotuni Aleksandra Fredry. Za drugim podejściem został przyjęty na studia aktorskie na Akademii Sztuk Teatralnych im. Stanisława Wyspiańskiego w Krakowie; po niezdaniu pierwszych egzaminów przez rok był laborantem w Zakładach Chemicznych „Alwernia”. W 1969 został absolwentem studiów aktorskich, a w 1977 również studiów reżyserskich na krakowskiej AST. W 1968 dołączył do zespołu MW2, z którym występował m.in. we Francji.
W 1969 rozpoczął jako asystent pracę w PWST w Krakowie. W latach 1998–2008 był dziekanem Wydziału Reżyserii na tej uczelni. Habilitował się w 1990, a w 1994 otrzymał tytuł profesora sztuk teatralnych. Na macierzystej uczelni doszedł do stanowiska profesora zwyczajnego.
Występował w Teatrze im. Juliusza Słowackiego w Krakowie (1969–1977). Po ukończeniu studiów reżyserskich pracował w Teatrze im. Cypriana Kamila Norwida w Jeleniej Górze (1977–1979), a następnie w Teatrze im. Stefana Jaracza w Łodzi (1979–1981).
W latach 1981–1982 jako dyrektor naczelny i artystyczny kierował Teatrem Polskim w Poznaniu. W 1982 przeniósł się do Krakowa, obejmując stanowisko dyrektora naczelnego i artystycznego Teatru im. Juliusza Słowackiego, które zajmował do października 1985. W następnych latach reżyserował w Teatrze Ludowym w Krakowie-Nowej Hucie, Teatrze im. Stefana Jaracza w Łodzi, Pantheater Kampnagel w Hamburgu oraz Teatrze im. Juliusza Słowackiego. W 1987 zaczął współpracować z Teatrem STU w Krakowie, w 1997 (wspólnie z Krzysztofem Jasińskim) został jego dyrektorem artystycznym. Wyreżyserował wiele nagradzanych spektakli teatralnych oraz telewizyjnych, m.in. Opis obyczajów Jędrzeja Kitowicza w Teatrze STU (1990), Trans-Atlantyk Witolda Gombrowicza w Teatrze im. Stefana Jaracza, Teatrze im. Juliusza Słowackiego i Teatrze Telewizji, Prorok Ilja Tadeusza Słobodzianka w Teatrze Nowym w Łodzi.
W latach 1999–2002 był dyrektorem naczelnym i artystycznym Teatru Nowego w Łodzi, w 2002 objął funkcję dyrektora artystycznego Starego Teatru im. Heleny Modrzejewskiej w Krakowie, a w następnym roku został także dyrektorem naczelnym tej placówki; urzędowanie zakończył w 2012.
Zagrał w takich produkcjach filmowych jak Kariera Nikosia Dyzmy, Pręgi czy Karol. Człowiek, który został papieżem.
W wyborach parlamentarnych w 2005 bez powodzenia kandydował na senatora z okręgu krakowskiego, reprezentując Partię Demokratyczną – demokraci.pl, do której należał.
Wychowywał się w Alwerni z dwójką braci: starszym Wiktorem i młodszym Andrzejem, który także został aktorem.
Żonaty z aktorką Iwoną Bielską, z którą zamieszkał w Rudnie. Jego pierwsze małżeństwo zakończyło się rozwodem. Ma syna.