Ryszarda Hanin to temat, który przykuł uwagę milionów ludzi na całym świecie. Problematyka ta, ze względu na swój szeroki zakres i wpływ na społeczeństwo, wywołała intensywną debatę zarówno w mediach, jak i w sferze publicznej. Od swoich początków do obecnego wpływu, Ryszarda Hanin pozostawił niezatarty ślad w historii, wpływając zarówno na jednostki, jak i społeczności. W tym artykule szczegółowo zbadamy różne aspekty Ryszarda Hanin, analizując jego wpływ, implikacje i możliwe rozwiązania.
Urodziła się we Lwowie w zamożnej i spolonizowanej rodzinie żydowskiej. Jej ojciec Józef był przemysłowcem i urzędnikiem na kolei, a matka zajmowała się domem. Miała o dziesięć lat starszego brata Leonarda, który został lekarzem psychiatrą. Sama Hanin chciała zostać pielęgniarką. Uczęszczała do Prywatnego Gimnazjum Żeńskiego im. Adama Mickiewicza. Ponadto chodziła na lekcje tańca, miała instruktora jazdy na łyżwach, uczyła się też śpiewu i grała w przedstawieniach amatorskich. Po maturze w 1937 roku wyjechała do Paryża, gdzie przez dwa lata studiowała literaturę francuską na Sorbonie i jednocześnie uczęszczała do Studia Charles’a Dullina przy Théâtre de l’Atelier.
W sierpniu 1939 r. przyjechała na wakacje do Lwowa, gdzie zastał ją wybuch II wojny światowej. Pracowała w Domu Sierot, a następnie statystowała w Krakowiakach i góralach w Polskim Teatrze Dramatycznym. Po wkroczeniu Niemców do Lwowa wraz z mężem, poetą Leonem Pasternakiem (ślub 5 marca 1940), ewakuowała się w głąb ZSRR, gdzie została spikerką Rozgłośni Polskiej ZPP w Saratowie i Kujbyszewie, a następnie współzałożycielką i aktorką teatru 1 Dywizji im. Tadeusza Kościuszki, z którym wróciła do kraju. W teatrze tym w 1944 r. debiutowała jako Aniela w Ślubach panieńskichAleksandra Fredry. W tym samym roku dowiedziała się, że jej brata rozstrzelano wraz z całym personelem szpitala na lwowskim Kulparkowie.
Weszła w skład Honorowego Komitetu Obchodów 70. rocznicy Odzyskania Niepodległości przez Polskę 11 listopada 1988 roku, którego przewodnictwo objął I sekretarz KC PZPR gen. armii Wojciech Jaruzelski.
W ostatnich latach była ciężko chora, lecz mimo wszystko do ostatnich chwil występowała w teatrze. 31 grudnia 1993 roku wyrwała się na dzień z sanatorium w Świdrze (dzielnica Otwocka) i przyjechała do Warszawy, by wspólnie z przyjaciółmi spędzić sylwestra. Zmarła nagle wieczorem 1 stycznia 1994 roku po powrocie do sanatorium. Pochowana na cmentarzu Wojskowym na Powązkach (kwatera A3 tuje-1-17).
Nagroda Ministra Oświaty za rolę Ariela w Burzy na II Festiwalu Sztuk Szekspirowskich (1947)
II nagroda na Festiwalu Sztuk Rosyjskich i Radzieckich w Warszawie (1950)
III nagroda na Festiwalu Polskich Sztuk Współczesnych za rolę Anny Danielak w Trzeba było iskry oraz Hani Tokarek w Dobrym człowieku w Teatrze Polskim w Warszawie (1951)
II nagroda na Festiwalu Polskich Sztuk Współczesnych (1952)
↑M.P. z 1955 r. nr 101, poz. 1400 - Uchwała Rady Państwa z dnia 19 stycznia 1955 r. nr 0/196 - na wniosek Ministra Kultury i Sztuki.
↑Wojskowy Przegląd Historyczny, nr 1 (41), styczeń - marzec 1967, s. 430.
Bibliografia
Magdalena Prokopowicz (red.): Żydzi Polscy Historie niezwykłe. Warszawa: Wydawnictwo Demart, 2010. ISBN 978-83-7427-392-3.brak strony w książce
Magdalena Raszewska: Ryszarda Hanin. Historia nieoczywista. Warszawa: Wydawnictwo: Akademia Teatralna im. Aleksandra Zelwerowicza, 2016. ISBN 978-83-944934-1-7.brak strony w książce