Obecnie Stefan Majewski (wojskowy) to temat, który zyskał duże znaczenie w społeczeństwie. Od swoich początków do chwili obecnej Stefan Majewski (wojskowy) był przedmiotem zainteresowania i debaty w różnych obszarach. Jej wpływ na codzienne życie ludzi, wpływ na kulturę popularną oraz obecność w decyzjach politycznych i gospodarczych sprawiają, że jest to podstawowy temat do analizy. W tym artykule postaramy się zbadać różne aspekty Stefan Majewski (wojskowy), a także jego implikacje i konsekwencje w dzisiejszym świecie. Mamy nadzieję rzucić światło na ten temat i przyczynić się do ogólnego zrozumienia Stefan Majewski (wojskowy) poprzez dogłębną analizę.
generał dywizji | |
Data i miejsce urodzenia |
10 sierpnia 1867 |
---|---|
Data i miejsce śmierci |
31 stycznia 1944 |
Przebieg służby | |
Lata służby |
1888–1926 |
Siły zbrojne | |
Jednostki | |
Stanowiska |
I Wiceminister Spraw Wojskowych |
Główne wojny i bitwy | |
Odznaczenia | |
Stefan Majewski (ur. 10 sierpnia 1867 w Podniestrzanach, zm. 31 stycznia 1944 w Słonawach) – generał dywizji Wojska Polskiego.
Pochodził z rodziny neofickiej pochodzenia żydowskiego, syn Władysława Majewskiego komisarza Rządu Narodowego z 1863, i Florentyny z Plichtów. Bratem jego ojca był Karol Majewski, który był przewodniczącym Rządu Narodowego w powstaniu styczniowym.
Edukował się w gimnazjum w Wiedniu, Wojskowej Szkole Realnej w Mahrisch Weisskirchen, Wojskowej Akademii Technicznej w Wiedniu oraz Wyższej Szkole Wojskowej w Wiedniu. Następnie rozpoczął służbę w Cesarsko-Królewskiej Armii Austro-Węgierskiej. W 1888 r. został podporucznikiem w c. i k. armii. Rok później został przeniesiony do 9. Batalionu Pionierów w Josefstadt. Po ukończeniu Akademii Sztabu Generalnego w Wiedniu przedzielono go to sztabu stacjonującej w Przemyślu 24. Dywizji Piechoty. Gdy awansował na kapitana zasilił szeregi Batalionu Pionierów Nr 10 w Przemyślu na stanowisko komendanta kompanii. Następnie w 1905 r. służył w Oddziale X Cesarsko-Królewskiego Ministerstwa Wojny. Jednakże przeniesiono go sztabu 9. Dywizji Piechoty stacjonującej w Pradze. 30 kwietnia 1910 został przydzielony do Oddziału 10 Ministerstwa Wojny w Wiedniu. W 1913 r. w stopniu pułkownika sztabu generalnego był szefem Departamentu VIII w Ministerstwie Obrony Krajowej.
Na początku I wojny światowej był szefem Biura Prezydialnego Cesarsko-Królewskiego Ministerstwa Landwehry. Następnie od 1915 r. dowodził c. i k. 12 pułkiem strzelców, od 1916 r. XLIV Brygadą Górską i 1918 r. LVII Brygadą Piechoty. 1 sierpnia 1917 awansował na generała majora ze starszeństwem z dniem 30 sierpnia 1917.
W grudniu 1918 przyjęty został do Wojska Polskiego, w stopniu generała podporucznika. 19 stycznia 1919 został dowódcą Grupy Operacyjnej „Chełm”, która walczyła z Ukraińcami. 3 marca 1919 r. został wyznaczony na stanowisko I wiceministra Spraw Wojskowych. 10 lutego 1920, w związku z przeprowadzoną reorganizacją Ministerstwa Spraw Wojskowych, Naczelny Wódz zwolnił go ze stanowiska I wiceministra Spraw Wojskowych i mianował dowódcą Szkoły Sztabu Generalnego „z równoczesnym podziękowaniem mu za owocną i gorliwą Jego pracę na dotychczasowym stanowisku”. 10 marca tego roku Józef Piłsudski mianował go członkiem Rady Wojskowej z pozostawieniem na dotychczasowym stanowisku dowódcy szkoły. W jego kompetencja mieściło się m.in. rozpatrywanie i opiniowanie ustaw, innych aktów prawnych oraz wszelkich przepisów dotyczących wojska polskiego.
Od kwietnia do maja 1920 dowodził w zastępstwie 1 Armią pozostając w dalszym ciągu dowódcą szkoły. 21 kwietnia 1920 zatwierdzony został z dniem 1 kwietnia 1920 w stopniu generała porucznika. Od maja do lipca dowodził 7 Armią, potem pozostawał w dyspozycji Naczelnego Dowództwa. We wrześniu tego roku przystąpił ponownie do wykonywania obowiązków na stanowisku dowódcy Szkoły Sztabu Generalnego w Warszawie. 6 lipca 1921 na stanowisku dowódcy szkoły zastąpił go generał porucznik Gustaw Zygadłowicz.
Od sierpnia do grudnia 1921 r. był szefem Polskiej Misji Wojskowej we Francji. 31 grudnia 1921 został mianowany, a 31 stycznia 1922 objął obowiązki na stanowisku dowódcy Okręgu Korpusu Nr IV w Łodzi. 3 maja 1922 zweryfikowany w stopniu generała dywizji ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 w korpusie generałów. 4 czerwca 1924 Prezydent RP mianował go szefem Administracji Armii. 17 maja 1925 udał się na 2-miesięczny urlop dla poratowania zdrowia (zastąpiony przez gen. Juliusza Malczewskiego). 20 listopada 1925 Prezydent powierzył mu kierownictwo Ministerstwem Spraw Wojskowych w rządzie Aleksandra Skrzyńskiego, a już 27 tego miesiąca przyjął jego dymisję i zwolnił z kierowania resortem. 14 grudnia 1925 Prezydent RP „przychylając się do prośby Generała” zwolnił go ze stanowiska szefa Administracji Armii. W maju 1926, w czasie zamachu stanu, czasowo pełnił obowiązki Generalnego Inspektora Kawalerii ponieważ generał Tadeusz Rozwadowski został dowódcą wojsk wiernych rządowi. Z dniem 31 sierpnia 1926 przeniesiony został w stan spoczynku.
Na emeryturze mieszkał w Słonawach, gdzie zmarł 31 stycznia 1944. Został pochowany na cmentarzu w Obornikach.
Zawarł związek małżeński z Janiną Pucherną, z którą miał syna Guido (ur. 1903).