Władysław Dobrowolski

Ten artykuł dotyczy majora. Zobacz też: inne osoby o tym imieniu i nazwisku.

Władysław Dobrowolski

kpt. Władysław Dobrowolski (przed 1929)
major
Data i miejsce urodzenia	3 stycznia 1896 Małobądz. Królestwo Polskie
Data i miejsce śmierci	25 lutego 1969 Warszawa
Przebieg służby
Siły zbrojne	Armia Austro-Węgier Wojsko Polskie
Formacja	Legiony Polskie
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa, wojna polsko-bolszewicka II wojna światowa (kampania wrześniowa)
Odznaczenia
Multimedia w Wikimedia Commons

Władysław Dobrowolski

Data i miejsce urodzenia	2 stycznia 1896 Będzin
Data śmierci	25 lutego 1969
Dorobek medalowy
Szermierka Reprezentacja  Polska Igrzyska olimpijskie brąz Los Angeles 1932 szermierka (szabla drużynowo) Mistrzostwa świata brąz Warszawa 1934 szabla drużynowo Lekkoatletyka Mistrzostwa Polski złoto Warszawa 1922 skok w dal złoto Kraków 1925 skok w dal złoto Warszawa 1926 100 m złoto Warszawa 1926 200 m złoto Warszawa 1926 4 x 100 m złoto Warszawa 1927 100 m złoto Warszawa 1927 110 m ppł złoto Warszawa 1927 100 m złoto Warszawa 1927 4 x 100 m złoto Poznań 1929 4 x 100 m złoto Poznań 1929 Rzut oszczepem złoto Warszawa 1930 4 x 100 m srebro Kraków 1925 4 x 100 m srebro Poznań 1926 Pięciobój srebro Lwów 1926 Dziesięciobój srebro Warszawa 1928 Dziesięciobój srebro Bydgoszcz 1929 Pięciobój brąz Warszawa 1923 Rzut oszczepem brąz Kraków 1925 100 m

Władysław Dobrowolski (ur. 3 stycznia 1896 w Małobądzu, zm. 25 lutego 1969 w Warszawie) – major piechoty Wojska Polskiego, instruktor i wykładowca Centralnej Wojskowej Szkoły Gimnastyki i Sportów w Poznaniu oraz Centralnego Instytutu Wychowania Fizycznego w Warszawie, lekkoatleta i szermierz, trener, działacz sportowy, brązowy medalista olimpijski w szermierce z Los Angeles.

Życiorys

Urodził się w rodzinie Józefa, z zawodu kowala, i Antoniny Findzińskiej. Uczęszczał do szkoły powszechnej w Będzinie i handlowej w Sosnowcu. W młodości wstąpił do Koła Młodzieży Niepodległościowej, Związku Strzeleckiego (1912) i PPS. Żołnierz I Brygady Legionów. Walczył w V batalionie i dwukrotnie został ranny: 3 sierpnia 1915 pod Lubartowem i w 1916 na Reducie Piłsudskiego pod Kostiuchnówką. Po rozbrojeniu służył w Polskiej Organizacji Wojskowej (POW) w Sosnowcu. Po odzyskaniu niepodległości w Milicji Ludowej. Od 1919 w Wojsku Polskim, przydzielony został do baonu zapasowego 6 pułku piechoty Legionów. Uczestnik wojny polsko-bolszewickiej. W 1924 zdał w Wilnie maturę. Ukończył następnie w CWSGiS oficerski kurs wychowania fizycznego (1925) i szermierki (1926), był dowódcą kompanii oficerskiej CWSGiS, wykładowcą w CWSGiS i CIWF. W Polskim Radiu prowadził gimnastykę poranną (1932–39) i jako prezes kierował pracami warszawskiego AZS (1929–1930). Był też członkiem zarządu PZLA.

Jako lekkoatleta – sprinter i wieloboista reprezentował barwy: Strzelca Wilno, 6 pp Legionów Wilno, Wilii Wilno i AZS Warszawa. Startował na igrzyskach olimpijskich w Paryżu (1924), odpadając w eliminacjach do biegu na 100 m. 15-krotny rekordzista Polski i 11-krotny mistrz Polski w konkurencjach lekkoatletycznych (100 m, 200 m, 110 m pł, rzut oszczepem, skok w dal, sztafeta 4 x 100 m).

W wieku 35 lat zaczął uprawiać szermierkę, reprezentując barwy AZS i Legii Warszawa (startował do 54 roku życia). W 1932 wystąpił na igrzyskach olimpijskich w Los Angeles, gdzie razem z kolegami z reprezentacji zdobył brązowy medal. Dwa lata później zdobył drużynowo brązowy medal na mistrzostwach świata w Warszawie. Brał też udział w igrzyskach olimpijskich w Berlinie w 1936, gdzie Polacy zajęli czwarte miejsce w szabli drużynowej. W turnieju indywidualnym odpadł w ćwierćfinałach.

W kampanii wrześniowej 1939 dowodził I batalionem 21 pułku piechoty „Dzieci Warszawy”. Walczył w bitwie pod Mławą, w obronie Modlina, a następnie w obronie Warszawy. Po kapitulacji stolicy w niewoli niemieckiej, m.in. w Oflagu X B Nienburg, Oflagu X A/Z Itzehoe, Stalagu X B Sandbostel i Oflagu X C Lubeka. Tam organizował wf i sport dla jeńców.

Po wojnie m.in. dyrektor Państwowych Uzdrowisk w Szklarskiej Porębie i Karpaczu, kierownik ośrodka szermierczego CRZZ, od 1957 trener w klubach RKS Marymont (wychowawca m.in. Ryszarda Parulskiego i Witolda Woydy) i Skra Warszawa. Pierwszy prezes Polskiego Związku Sportów Saneczkowych (1957). Autor wielu podręczników sportowych. Pochowany na cmentarzu Powązki Wojskowe w Warszawie (kwatera B18-2-8).

Od 2 kwietnia 1921 był żonaty z Janiną Górecką, z którą miał córkę Annę Krystynę po mężu Dzieciuchowicz (1922–2008) i syna Jerzego, aktora i reżysera .

Awanse

• porucznik – zweryfikowany 3 maja 1922 ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919
• kapitan – ze starszeństwem z dniem 15 sierpnia 1924 i 476 lokatą w korpusie oficerów zawodowych piechoty (w 1932 zajmował 350 lokatę)
• major – ?

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Srebrny Orderu Wojennego Virtuti Militari
• Krzyż Niepodległości (9 stycznia 1932)
• Krzyż Walecznych
• Srebrny Krzyż Zasługi (10 listopada 1928)
• Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921
• Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości
• Państwowa Odznaka Sportowa
• Order Zasługi IV klasy (Węgry, zezwolenie w 1933)

Przypisy

Bibliografia

• Rocznik Oficerski 1932, Biuro Personalne Ministerstwa Spraw Wojskowych, Warszawa 1932, s. 56, 536.
• Polski Komitet Olimpijski: Władysław Dobrowolski – sylwetka w portalu www.olimpijski.pl. www.olimpijski.pl. . (pol.).

Linki zewnętrzne

• Władysław Dobrowolski biographical information. olympedia.org. . (ang.).