Władysław Wojtkiewicz
W tym artykule przyjrzymy się Władysław Wojtkiewicz pod różnymi kątami i perspektywami. _Var1 to temat, który przyciągnął uwagę naukowców, specjalistów i ogółu społeczeństwa ze względu na jego znaczenie i wpływ na różne aspekty życia codziennego. W następnych kilku linijkach zbadamy implikacje Władysław Wojtkiewicz w społeczeństwie, jego ewolucję w czasie i przyszłe perspektywy związane z tym tematem. Od wpływu na kulturę popularną po implikacje w polityce globalnej, Władysław Wojtkiewicz wywołał bogatą debatę i rosnące zainteresowanie wśród osób pragnących zrozumieć jego znaczenie i zasięg.
| |
 pułkownik piechoty
| |
| Data i miejsce urodzenia |
26 listopada 1883 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Przebieg służby | |
| Lata służby |
1904–1940 |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki | |
| Stanowiska |
dowódca pułku piechoty |
| Główne wojny i bitwy | |
| Odznaczenia | |
    
| |
Władysław Wojtkiewicz (ur. 26 listopada 1883 w Wilnie, zm. wiosną 1940 w Charkowie) – pułkownik piechoty Wojska Polskiego.
Życiorys
Syn Michała. W latach 1904–1914 pełnił zawodową służbę wojskową w Armii Imperium Rosyjskiego. W 1909, w stopniu porucznika, służył w 105 Orenburskim pułku piechoty 27 DP w Wilnie. W początkach I wojny światowej] w 1914 dostał się do niewoli niemieckiej i przebywał w niej do końca wojny.
W 1919 został przyjęty do Wojska Polskiego i przydzielony do Wileńskiego pułku strzelców (od 1922 nosił nazwę: 85 pułk strzelców wileńskich). W szeregach tego oddziału, jako dowódca II batalionu, walczył na wojnie z bolszewikami. 15 lipca 1920 został zatwierdzony w stopniu majora w piechocie z dniem 1 kwietnia 1920, w grupie „byłych Korpusów Wschodnich i byłej armii rosyjskiej”. Następnie pełnił służbę w baonie wartowniczym nr 9, 79 pułku piechoty w Słonimiu oraz jako komendant Szkoły Podchorążych Okręgu Korpusu Nr IX.
3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu podpułkownika ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 i 122. lokatą w korpusie oficerów piechoty. W lipcu 1922 został przeniesiony z 84 pułku piechoty w Pińsku na stanowisko zastępcy dowódcy 81 pułk piechoty w Grodnie. 13 czerwca 1923 został dowódcą 81 pp. 3 maja 1926 został awansowany na pułkownika ze starszeństwem z dniem 1 lipca 1925 i 8. lokatą w korpusie oficerów piechoty. W marcu 1929 zdał dowództwo jednostki ppłk. dypl. Stanisławowi Maczkowi i objął obowiązki członka Oficerskiego Trybunału Orzekającego. Z dniem 30 listopada 1933 został przeniesiony w stan spoczynku.
W czasie kampanii wrześniowej 1939 po agresji ZSRR na Polskę dostał się do niewoli sowieckiej. Przebywał w obozie w Starobielsku. Wiosną 1940 został zamordowany przez NKWD w Charkowie i pogrzebany na Piatichatkach. Od 17 czerwca 2000 spoczywa na Cmentarzu Ofiar Totalitaryzmu w Charkowie.
Postanowieniem nr 112-48-07 Prezydenta RP Lecha Kaczyńskiego z 5 października 2007 został awansowany pośmiertnie do stopnia generała brygady. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007 w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”.
Ordery i odznaczenia
- Krzyż Walecznych (dwukrotnie: po raz pierwszy w 1921)
- Złoty Krzyż Zasługi (10 listopada 1928)
- Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921
- Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości
- Odznaka 81 Pułku Strzelców Grodzieńskich
Zobacz też
- Generałowie i admirałowie II Rzeczypospolitej
- Jeńcy polscy w niewoli radzieckiej (od 1939 roku)
- Obozy NKWD dla jeńców polskich
- zbrodnia katyńska
Przypisy
- ↑ W Roczniku oficerskim 1928 s. 161, jako datę urodzenia podano 20 listopada, natomiast w Roczniku oficerskim 1932 s. 16 - 25 listopada.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 39 z 20 czerwca 1923 roku, s. 402.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 358, 397.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 311, 342.
- ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 95, 161.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 5 z 12 marca 1929 roku, s. 89.
- ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 16, 432.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 7 z 20 maja 1933 roku, s. 118.
- ↑ M.P. z 2007 r. nr 85, poz. 885
- ↑ W Roczniku oficerskim 1932 s. 16 podano, że był trzykrotnie odznaczony Krzyżem Walecznych.
- ↑ Rozkaz Ministra Spraw Wojskowych L. 2142 z 1921 r. (Dziennik Personalny z 1922 r. Nr 1, s. 81)
- ↑ M.P. z 1928 r. nr 260, poz. 634 „w uznaniu zasług, położonych na polu pracy w poszczególnych działach wojskowości”.
Bibliografia
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. .
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
- Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
- Bolesław Waligóra, Zarys historii wojennej 85-go Pułku Strzelców Wileńskich, Warszawa 1928.
- Charków. Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego, opracowanie zespołowe pod kierunkiem Jędrzeja Tucholskiego, Rada Ochrony Pamięci Walk i Męczeństwa, Oficyna Wydawnicza RYTM, Warszawa 2003, ISBN 83-916663-5-2.