W artykule „var1” zamierzamy szczegółowo zbadać ten temat/osobę/datę, który przez lata cieszył się dużym zainteresowaniem wielu osób. W tym artykule szczegółowo omówimy szczegóły, tło, wpływ i znaczenie zmiennej var1, mając na celu zapewnienie naszym czytelnikom pełnego i wzbogacającego zrozumienia. W następnych kilku linijkach zajmiemy się najbardziej istotnymi aspektami, analizując różne perspektywy i oferując szczegółową analizę, która pozwoli naszym czytelnikom wyrobić sobie świadomą opinię na temat var1.
generał brygady | |
Data i miejsce urodzenia |
24 lipca 1907 |
---|---|
Data i miejsce śmierci | |
Przebieg służby | |
Lata służby |
1943–1945 |
Siły zbrojne | |
Stanowiska |
szef Głównego Zarządu Polityczno-Wychowawczego Wojska Polskiego |
Późniejsza praca |
ambasador PRL w Czechosłowacji |
Odznaczenia | |
Wiktor Grosz, właśc. Izaak (Icchak) Medres (ur. 24 lipca 1907 w Warszawie, zm. 9 stycznia 1956 tamże) – polski publicysta lewicowy, dyplomata, generał brygady ludowego Wojska Polskiego i działacz komunistyczny pochodzenia żydowskiego, członek Państwowej Komisji Bezpieczeństwa.
Urodzony w rodzinie żydowskiej jako syn inżyniera elektryka Rafała Medresa (zm. 4 marca 1934). Studiował na Politechnice Warszawskiej, był absolwentem Szkoły Dziennikarstwa. Tłumaczył też z angielskiego (Grey Owl, Sejdżio i jej bobry, Historia opuszczonego szałasu, Pielgrzymi puszczy; John Reed, Dziesięć dni, które wstrząsnęły światem, używał pseudonimów Wojciech Bylina i Aleksander Dobrot). Od 1934 należał do Komunistycznej Partii Polski.
Po agresji III Rzeszy i ZSRR na Polskę znalazł się na terenie okupacji sowieckiej we Lwowie. Był sekretarzem redakcji polskojęzycznego „Czerwonego Sztandaru”, organu Lwowskiego Komitetu Obwodowego i Miejskiego Komunistycznej Partii (bolszewików) Ukrainy. Po ataku III Rzeszy na ZSRR ewakuowany do Saratowa. Współorganizator Związku Patriotów Polskich w ZSRR i 1 Polskiej Dywizji Piechoty im. Tadeusza Kościuszki. Służył w LWP w stopniu pułkownika jako politruk współpracujący z NKWD. W latach 1944–1945 pełnił funkcję szefa Głównego Zarządu Polityczno-Wychowawczego Wojska Polskiego.
Był autorem poufnej instrukcji wyznaczającej nową politykę PPR i PKWN w wojsku, w której napisał: Mamy liczne dowody zbieżności haseł głoszonych przez AK i propagandę Goebelsa, mamy liczne dowody współdziałania AK-NSZ z bandami bulbowskimi i gestapo, nie pora więc okazywać im „zrozumienie”, „szacunek” i tolerować „przywiązanie do przeszłości.
Z wojska odszedł w stopniu generała brygady. Po wojnie pracował w MSZ, kierował Departamentem Prasy. W latach 1950–1954 był ambasadorem Polski w Czechosłowacji. Współpracował z Polskim Radiem, gdzie prowadził audycję Naszym zdaniem. W latach 1954–1955 był członkiem Międzynarodowej Komisji Kontroli i Nadzoru w Kambodży. Pobyt w Kambodży opisał w książce Przygoda dyplomatyczna (PIW, 1957).
Zmarł w Warszawie. Pochowany w Alei Zasłużonych na cmentarzu Wojskowym na Powązkach (kwatera A25-tuje-16).
Jego pierwszą żoną była Irena z domu Sznajberg (1907–1979), drugą Hanna z domu Wyszomirska (1916–1996).