Wybory prezydenckie w Stanach Zjednoczonych w 1912 roku
Obecnie Wybory prezydenckie w Stanach Zjednoczonych w 1912 roku stał się tematem o dużym znaczeniu w naszym społeczeństwie. Wraz z postępem technologii i globalizacją Wybory prezydenckie w Stanach Zjednoczonych w 1912 roku znacząco wpłynął na życie ludzi, zarówno osobiste, jak i zawodowe. Od momentu pojawienia się Wybory prezydenckie w Stanach Zjednoczonych w 1912 roku wywołał szeroką debatę i był przedmiotem licznych badań i badań. W tym artykule szczegółowo zbadamy wszystkie aspekty związane z Wybory prezydenckie w Stanach Zjednoczonych w 1912 roku, od jego powstania do dzisiejszego wpływu. Przeanalizujemy, jak Wybory prezydenckie w Stanach Zjednoczonych w 1912 roku ukształtował nasze zachowania, nasze interakcje i nasze środowisko, a także zastanowimy się nad wyzwaniami i możliwościami, jakie stwarza.
| Państwo | |||
|---|---|---|---|
| Rodzaj |
wybory prezydenckie | ||
| Data przeprowadzenia |
5 listopada 1912 (głosowanie powszechne) | ||
| Podstawa prawna | |||
| Głosowanie | |||
| |||
| |||
| |||
| |||
Wybory prezydenckie w Stanach Zjednoczonych w 1912 roku – trzydzieste drugie wybory prezydenckie w historii Stanów Zjednoczonych. Na urząd prezydenta wybrano Woodrowa Wilsona, a wiceprezydentem został Thomas Marshall.
Kampania wyborcza
Partia Demokratyczna zebrała się na konwencji w Baltimore w dniach 1-2 lipca 1912 roku, gdzie głównym pretendentem do uzyskania nominacji prezydenckiej był spiker Izby Reprezentantów Champ Clark. Wśród ośmiu pretendentów, pojawiało się także nazwisko Wilsona, jednak na faworyta wyrósł dopiero w 35. głosowaniu. Nominację udało mu się uzyskać dopiero w 41. głosowaniu. Kandydatem na wiceprezydenta został Thomas Marshall. W kampanii wyborczej, Wilson przedstawił program reform gospodarczych, zwany „Nową Wolnością”. Zakładał on między innymi, poparcie ustaw antytrustowych, nowych regulacji bankowych i redukcję stawek. Postulował także reformę podatkową i bezpośredni system wyborów do Senatu. W obozie Partii Republikańskiej istniały podziały pomiędzy zwolennikami Williama Tafta i Theodore’a Roosevelta, którzy od 1911 roku pozostawali w ostrym konflikcie. Niezadowolony polityką urzędującego prezydenta, na początku 1912 roku Roosevelt ogłosił, że będzie się ubiegał o nominację prezydencką. Reformatorskie skrzydło partii chciało nominować trzeciego kandydata – Roberta La Follette’a, lecz manewr ten się nie powiódł. Dzięki działaniom bossów partyjnych, na konwencji partii w Chicago w pierwszym głosowaniu poparcia udzielono Taftowi, w wyniku czego Roosevelt opuścił ugrupowanie i założył Partię Postępową. Został jej oficjalnym kandydatem prezydenckim, a w kampanii („Nowy Nacjonalizm”) zapowiadał ustalenie płacy minimalnej dla kobiet, emerytury, ubezpieczenia od wypadków, zatrudnianie nieletnich, a także poparcie dla obywatelskich inicjatyw ustawodawczych i referendów. Kandydatem Partii Socjalistycznej po raz kolejny został Eugene Debs. Nominację Partii Prohibicji uzyskał Eugene Chafin. Urzędujący prezydent nie wziął aktywnego udziału w kampanii, co, w połączeniu z rozbiciem w obozie republikańskim, umożliwiło zwycięstwo demokratom.
Kandydaci
Partia Demokratyczna
-
Woodrow Wilson -
Thomas Marshall
Partia Postępowa
-
Theodore Roosevelt -
Hiram Johnson
Partia Prohibicji
-
Eugene Chafin
Partia Republikańska
-
William Taft -
Nicholas Butler
Socjalistyczna Partia Ameryki
-
Eugene Debs
Wyniki głosowania
Głosowanie powszechne odbyło się 5 listopada 1912. Wilson uzyskał 41,8% poparcia, wobec 27,4% dla Roosevelta, 23,2% dla Tafta, 6% dla Debsa i 1,4% dla Chafina. Ponadto, około 35 000 głosów oddano na niezależnych elektorów, głosujących na innych kandydatów. Frekwencja wyniosła 58,8%. W głosowaniu Kolegium Elektorów Wilson uzyskał 435 głosów, przy wymaganej większości 266 głosów. Na Roosevelta zagłosowało 88 elektorów, a na Tafta – 8. W głosowaniu wiceprezydenckim zwyciężył Marshall, uzyskując 435 głosów, wobec 88 dla Hirama Johnsona i 27 dla Nicholasa Butlera.
Woodrow Wilson został zaprzysiężony 4 marca 1913 roku.
| Kandydat na prezydenta | Partia | Głosowanie powszechne | Kolegium Elektorów | |
|---|---|---|---|---|
| Głosy | Procent | |||
| Woodrow Wilson | Partia Demokratyczna | 6 293 152 | 41,8% | 435 |
| Theodore Roosevelt | Partia Postępowa | 4 119 207 | 27,4% | 88 |
| William Taft | Partia Republikańska | 3 486 333 | 23,2% | 8 |
| Eugene Debs | Socjalistyczna Partia Ameryki | 900 369 | 6% | 0 |
| Eugene Chafin | Partia Prohibicji | 207 972 | 1,4% | 0 |
| Łącznie | 531 | |||
| Kandydat na wiceprezydenta | Partia | Kolegium Elektorów |
|---|---|---|
| Thomas Marshall | Partia Demokratyczna | 435 |
| Hiram Johnson | Partia Postępowa | 88 |
| Nicholas Butler | Partia Republikańska | 8 |
| Łącznie | 531 | |
Przypisy
- ↑ a b c d L. Pastusiak: Prezydenci Stanów Zjednoczonych Ameryki Północnej. s. 563.
- ↑ a b L. Pastusiak: Prezydenci Stanów Zjednoczonych Ameryki Północnej. s. 564.
- ↑ a b M. Jones: Historia USA. s. 438.
- ↑ a b c d A. Bartnicki: Historia Stanów Zjednoczonych Ameryki. s. 266.
- ↑ M. Jones: Historia USA. s. 437.
- ↑ A. Bartnicki: Historia Stanów Zjednoczonych Ameryki. s. 267.
- ↑ a b c d US President – National Vote. Our Campaigns. . (ang.).
- ↑ A. Bartnicki: Historia Stanów Zjednoczonych Ameryki. s. 268.
- ↑ Election of 1912. CountingTheVotes. . (ang.).
- ↑ a b c Electoral College Box – 1912. NARA. . (ang.).
Bibliografia
- Maldwyn Jones: Historia USA. Gdynia: Latarnia, 2016. ISBN 978-83-65387-02-8. (pol.).
- Andrzej Bartnicki: Historia Stanów Zjednoczonych Ameryki. T. 3. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 1995. ISBN 83-01-11894-6. (pol.).
- Longin Pastusiak: Prezydenci Stanów Zjednoczonych Ameryki Północnej. Warszawa: Iskry, 1999. ISBN 83-207-1558-X. (pol.).
| Wybory według lat |
|
|---|---|
| Kandydaci | |
| Zasady | |
| Prawybory |
