W tym artykule temat Zamek Lubomirskich w Równem zostanie omówiony z szerokiej i szczegółowej perspektywy, w celu zaoferowania czytelnikowi pełnej i aktualnej wizji tego interesującego tematu. Przeanalizowane zostaną różne aspekty związane ze Zamek Lubomirskich w Równem, w tym jego pochodzenie, ewolucja, obecny wpływ i możliwe perspektywy na przyszłość. Podobnie zostaną zaprezentowane różne punkty widzenia i opinie ekspertów w tej dziedzinie, aby zapewnić wszechstronną i wzbogacającą wizję Zamek Lubomirskich w Równem. Ponadto zaprezentowane zostaną studia przypadków i konkretne przykłady ilustrujące trafność i znaczenie Zamek Lubomirskich w Równem w różnych kontekstach. Poprzez ten artykuł chcemy zapewnić czytelnikowi pełne zrozumienie Zamek Lubomirskich w Równem, aby mógł pogłębić swoją wiedzę i uzyskać szeroką i szczegółową wizję tego interesującego tematu.
Pałac przed 1945 rokiem | |
Państwo | |
---|---|
Miejscowość | |
Typ budynku |
zamek |
Inwestor |
Maria Nieświecka |
Ukończenie budowy | |
Zniszczono |
1507 |
Pierwszy właściciel |
Maria Nieświecka |
Kolejni właściciele |
Ostrogscy, Jerzy Aleksander Lubomirski, Stanisława Lubomirski, Józef Lubomirski |
Położenie na mapie obwodu rówieńskiego | |
Położenie na mapie Ukrainy | |
50°37′N 26°15′E/50,616667 26,250000 |
Zamek Lubomirskich w Równem – zbudowany w XV w. przez księżnę Marię Nieświecką. W XVIII wieku przebudowany na pałac przez ród Lubomirskich.
Księżna Maria Nieświecka, żona ks. Semena Wasilewicza Nieświeckiego, rozpoczęła w Równem budowę zamku. Po 1507 r. zamek się spalił i ks. Maria postanowiła postawić nowy. W lustracji zamków wołyńskich z 1545 r. Równe występuje jako własność królewska, którą dzierżawili ks. Kurcewicz i ks. Bułycha. Na początku XVIII w. po pożarach i najazdach Szwedów i Rosjan tylko zamek, dawnej fundacji ks. Nieświeckiej, utrzymywany przez ks. Ostrogskich był w dobrym stanie.
Jerzy Aleksander Lubomirski, hrabia na Wiśniczu i Jarosławiu przebudował dawny zamek w Równem, spalony w 1694 r., na pałac. Budowla wykończona została dopiero przez syna wojewody, ks. Stanisława, który dzieląc się majątkiem po ojcu z bratem Józefem, otrzymał w 1738 r. m.in. Równe. Ks. Józef Lubomirski (1749–1817), syn Stanisława, przerobił i ozdobił dawny zamek ostatecznie przekształcony na pałac i urządził wspaniałe ogrody. Pałac wznosił się na wyspie i flankowały go dwie boczne drewniane oficyny. Na wyspę prowadziły dwa mosty (w tym zwodzony). W przylegającym parku wznosiła się tzw. Świątynia Wspomnień, Świątynia Gotycka, Grota, Wzgórze Wezuwiusza, Strażnica Angielska, a także m.in. oranżeria, stajnie, maneż. Pod koniec 1792 r. przez parę dni w pałacu gościł Tadeusz Kościuszko. Za czasów Fryderyka Lubomirskiego – syna Józefa pałac podupadł, ponieważ książę w 1817 roku przeprowadził się do nieodległego pałacyku "Na Górce" i otoczył go ogrodem.
Po 1835 roku na terenie dawnego ogrodu pałacowego wzniesiono budynek Gimnazjum Łuckiego, które przeniesiono do Równego z Klewania z inicjatywy Fryderyka Lubomirskiego. W 1844 roku Kazimierz Lubomirski przekazał pałac na potrzeby szkolnictwa. Wykonany w 1845 opis pałacu wskazywał, że obiekt był w złym stanie, np. nie było szyb w oknach i odpadał tynk ze ścian. Władze oświatowe nie mając pieniędzy na remont, w 1859 roku przekazały gmach z powrotem Kazimierzowi Lubomirskiemu. W latach 80. XIX wieku pałac był opisywany jako nadal zrujnowany.
Pałac spłonął w roku 1927. Opisał go Roman Aftanazy w swoich Dzieje rezydencji na dawnych kresach Rzeczypospolitej, w tomie V oraz XI.