Zygmunt Kraus
W obecnym kontekście Zygmunt Kraus stał się istotnym tematem cieszącym się dużym zainteresowaniem szerokiego spektrum społeczeństwa. Niezależnie od tego, czy ze względu na swój wpływ na społeczeństwo, znaczenie historyczne czy wpływ na polu zawodowym, Zygmunt Kraus przykuł uwagę ludzi w różnym wieku, kulturach i zawodach. W tym artykule szczegółowo zbadamy różne aspekty związane z Zygmunt Kraus, od jego początków do dzisiejszej pozycji. Przeanalizujemy jego znaczenie, implikacje oraz to, jak ukształtowało lub będzie kształtować otaczający nas świat. Niezależnie od Twojej wcześniejszej wiedzy na temat Zygmunt Kraus, ten artykuł dostarczy Ci cennych informacji i zachęci do zastanowienia się nad jego znaczeniem w Twoim życiu.
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Zespół | |
| Stanowisko |
trener |
Zygmunt Kraus (ur. 28 października 1913 we Lwowie, zm. 17 września 1978 w Warszawie) – polski trener siatkówki, twórca sukcesów męskiej drużyny AZS-AWF Warszawa, z którą sięgnął po 11 tytułów mistrza Polski, trener reprezentacji Polski seniorów (1949-1951, 1953-1954 i 1964-1965). Trener reprezentacji Polski kobiet na mistrzostwach Europy w 1951, na których wywalczył tytuł wicemistrzowski.
Życiorys
Reprezentacja
W 1949 został trenerem reprezentacji Polski seniorów, poprowadził ją na I Mistrzostwach Świata w 1949, zajmując piąte miejsce (w roli kapitana związkowego współpracował z nim Romuald Wirszyłło). Na mistrzostwach Europy w 1950 zajął z nią szóste - ostatnie miejsce. W 1951 poprowadził awaryjnie reprezentację Polski kobiet na mistrzostwach Europy, w miejsce Zygmunta Krzyżanowskiego, który nie otrzymał paszportu. Z drużyną tą wywalczył wicemistrzostwo Europy. W 1952 na stanowisku trenera reprezentacji zastąpił go Wiesław Piotrowski, ale powrócił na to stanowisko w 1953. W latach 1953-1954 jedyną większą imprezą, na której kierował polską drużyną, były akademickie mistrzostwa świata w 1954. Zajął na nich z reprezentacją piąte miejsce. Jesienią 1954 zastąpił go Leonard Michniewski. W trakcie kadencji Jacka Busza poprowadził w 1957 akademicką reprezentację Polski na akademickich mistrzostwach świata. Kolejny raz trenerem reprezentacji Polski został w 1964, w 1965 poprowadził ją do drugiego miejsca w pierwszych w historii zawodach Pucharu Świata. W 1966 zastąpił go w roli trenera Tadeusz Szlagor.
AZS-AWF Warszawa
Na przełomie lat 40. i 50. organizował zajęcia z siatkówki na Akademii Wychowania Fizycznego w Warszawie. W 1951 zwyciężył z męską drużyną AZS-AWF Warszawa na I Akademickich Mistrzostwach Polski. W kolejnych latach poprowadził tę drużynę do 11 tytułów mistrza Polski (1952, 1953, 1954, 1955, 1956, 1957, 1958, 1959, 1960, 1961, 1963), a ponadto wywalczył z nią Puchar Polski (1953, 1954, 1955) i wicemistrzostwo Polski (1962). Zrezygnował z prowadzenia warszawskiego zespołu po sezonie 1963/1964, w którym pierwszy raz od 1952 nie wywalczył miejsca na podium (drużyna zajęła 4 miejsce) i ponownie został trenerem męskiej reprezentacji Polski.
Działacz i teoretyk sportu
Przez całą karierę zawodową związany był Akademią Wychowania Fizycznego w Warszawie, gdzie doszedł do stopnia docenta doktora habilitowanego. Był autorem książek Podręcznik gry w siatkówkę (1953), Taktyka zespołowa w piłce siatkowej (1964), Metodyka doskonalenia taktyki w piłkę siatkową fragmentami gry (1970), Rozwój teorii i praktyki gry w piłkę siatkową : z badań empirycznych (1970), Taktyka walki w piłce siatkowej (1976). Był członkiem zarządu głównego AZS, zarządu Polskiego Związku Piłki Siatkowej, w latach 1953-1961 kierował Komisją Przepisów Gry Międzynarodowej Federacji Piłki Siatkowej.
Bibliografia
- Krzysztof Mecner 80 lat polskiej siatkówki, b.d. i m. w.
- Krzysztof Mecner Mistrzostwa Polski w siatkówce 1929-2010 wyd. PLPS, Warszawa 2011
- Mała Encyklopedia Sportu. Tom 1, wyd. Sport i Turystyka, Warszawa 1984
- 50 lat piłki siatkowej 1924-1974 AZS Warszawa, wyd. Warszawa 1989
