W dzisiejszym świecie Anne Bancroft stał się tematem o dużym znaczeniu i zainteresowaniu szerokiego spektrum społeczeństwa. Od momentu pojawienia się Anne Bancroft na różne sposoby wpływa na życie ludzi, a także na rozwój społeczeństwa jako całości. W tym artykule zbadamy różne aspekty Anne Bancroft i jego wpływ na dzisiejszy świat. Od powstania do ewolucji, poprzez implikacje w różnych obszarach, Anne Bancroft zdołał przyciągnąć uwagę milionów ludzi na całym świecie. Dodatkowo zbadamy przyszłe perspektywy Anne Bancroft i jak mogą one kształtować rzeczywistość, przed którą przyjdzie nam się zmierzyć w nadchodzących latach.
Anne Bancroft (1952) | |
Imię i nazwisko |
Anna Maria Louise Italiano |
---|---|
Data i miejsce urodzenia |
17 września 1931 |
Data i miejsce śmierci |
6 czerwca 2005 |
Zawód |
aktorka |
Współmałżonek |
Martin May |
Lata aktywności |
1951–2005 |
Anne Bancroft, właśc. Anna Maria Louise Italiano (ur. 17 września 1931 w Nowym Jorku, zm. 6 czerwca 2005 w Nowym Jorku) − amerykańska aktorka.
Wielokrotna zdobywczyni najważniejszych nagród filmowych, telewizyjnych i teatralnych − Oscara, trzech BAFTA, dwóch Złotych Globów, dwóch Tony Award, dwóch Emmy i Nagrody za pierwszoplanową rolę kobiecą na Festiwalu Filmowym w Cannes.
8 lutego 1960 otrzymała własną gwiazdę w Alei Gwiazd w Los Angeles znajdującą się przy 6368 Hollywood Boulevard.
Urodziła się w nowojorskiej dzielnicy Bronx jako druga z trzech córek Carmelli „Mildred” (z domu Di Napoli), operatorki telefonicznej, i Michaela G. Italiano, twórcy wzorów ubiorów. Miała dwie siostry − starszą Joanne i młodszą Phyllis. Jej rodzice byli włoskimi imigrantami z Mezzogiorno. Wychowała się w wierze rzymskokatolickiej.
W wieku 9 lat napisała na płocie swojego mieszkania „Chcę zostać aktorką”. W 1948 ukończyła szkołę średnią Christopher Columbus High School. Uczyła się aktorstwa w nowojorskim Herbert Berghof Studio, American Academy of Dramatic Arts, Actors Studio i American Film Institute. Jeszcze jako studentka zdobyła kontrakt telewizyjny występując w programach Studio One i Goldbergowie.
Przez sześć lat była związana kontraktem z 20th Century Studios. Zadebiutowała na ekranie w dramacie Proszę nie pukać (Don’t Bother to Knock, 1952) w reż. Roya Warda Bakera z Marilyn Monroe. W latach 50. grywała głównie drugoplanowe role, m.in. w horrorze Goryl atakuje (Gorilla at Large, 1953) z Raymondem Burrem. W 1958 odniosła sukces na Broadwayu jako Gittel Mosca w sztuce Williama Gibsona Dwoje na huśtawce w reż. Arthura Penna u boku Henry’ego Fondy, otrzymała Tony Award i nagrodę Theatre World. Równie głośny był spektakl Cudotwórczyni Williama Gibsona w reż. Arthura Penna, w którym grała Anne Sullivan, nauczycielkę głuchoniemej i ociemniałej Helen Keller (Patty Duke) i zdobyła kolejną nagrodę Tony za tę kreację, a dwa lata później powtórzyła ją w filmie Cudotwórczyni (The Miracle Worker, 1962), który obiegł kina niemal całego świata i przyniósł jej Oscara, nagrodę BAFTA oraz nominację do Złotego Globu.
Powróciła na Broadway w przedstawieniu Matka Courage i jej dzieci Bertolta Brechta (1963), w roli siostry Joanny od aniołów, średniowiecznej zakonnicy mającej obsesję na punkcie księdza (Jason Robards) w sztuce Diabły Petera Halla (1965) i jako Stephanie Abrahams w spektaklu Duet na jedną osobę (1981) w reż. Williama Friedkina u boku Maxa von Sydow. Była nominowana do Oscara dla najlepszej aktorki pierwszoplanowej za rolę Jo Armitage w brytyjskim dramacie Jacka Claytona Zjadacz dyń (The Pumpkin Eater, 1964), jako pani Robinson w dramacie Mike’a Nicholsa Absolwent (The Graduate, 1968), Emma Jacklin w melodramacie muzycznym Herberta Rossa Punkt zwrotny (The Turning Point, 1977) i za rolę matki Miriam Ruth w dreszczowcu psychologicznym Normana Jewisona Tajemnica klasztoru Marii Magdaleny (Agnes of God, 1988) z Jane Fondą. Zaproponowano jej rolę Chris MacNeil (matki) w Egzorcyście (1973), ale musiała ją odrzucić, ponieważ była w ciąży. W miniserialu biblijnym NBC Franco Zeffirelliego Jezus z Nazaretu (Jesus of Nasareth, 1977) jako Maria Magdalena. W melodramacie Charing Cross 84 (1988) wcieliła się w postać pisarki Helene Hanff. W 2002 wystąpiła na Off-Broadwayu w roli Louise Nevelson w sztuce Mieszkaniec Edwarda Albee.
Była dwukrotnie zamężna. 1 lipca 1953 zawarła związek małżeński z Martinem Mayem. Małżeństwo rozpadło się 13 lutego 1957. W 1961 Bancroft poznała Mela Brooksa, z którym wzięła ślub 5 sierpnia 1964. Mieli syna Maximiliana Michaela (ur. 22 maja 1972). Ze swoim drugim mężem wzięła udział w komedii Być albo nie być (1983), gdzie zagrała polską aktorkę Annę Brońską.
6 czerwca 2005 zmarła w wieku 73 lat w następstwie choroby nowotworowej.
Rok | Nagroda | Kategoria | Film / Sztuka / Serial |
---|---|---|---|
1958 | Nagroda Tony | Najlepsza aktorka drugoplanowa w sztuce | Dwoje na huśtawce |
1959 | Najlepsza aktorka w sztuce | Cudotwórczyni | |
1963 | Nagroda Akademii Filmowej | Najlepsza aktorka pierwszoplanowa | Cudotwórczyni (1962) |
Nagroda BAFTA | Najlepsza aktorka pierwszoplanowa | ||
National Board of Review | Najlepsza aktorka | ||
Międzynarodowy Festiwal Filmowy w San Sebastián | Najlepsza aktorka | ||
1965 | Nagroda BAFTA | Najlepsza aktorka pierwszoplanowa | Zjadacz dyń (1964) |
Złoty Glob | Najlepsza aktorka w filmie dramatycznym | ||
17. MFF w Cannes | Najlepsza aktorka | ||
1968 | Złoty Glob | Najlepsza aktorka w filmie komediowym lub musicalu | Absolwent (1967) |
1970 | Nagroda Emmy | Znakomity program rozrywkowy lub muzyczny – muzyka różnorodna i popularna | Annie: Kobiety w życiu mężczyzny (1969) |
1978 | National Board of Review | Najlepsza aktorka | Punkt zwrotny (1977) |
1988 | Nagroda BAFTA | Najlepsza aktorka pierwszoplanowa | Charing Cross 84 (1987) |
1999 | Nagroda Emmy | Najlepsza aktorka drugoplanowa w miniserialu lub filmie telewizyjnym | Deep in My Heart (1999) |