W tym artykule chcemy skupić się na Jeanne Moreau, temacie, który w ostatnim czasie przykuł uwagę wielu osób. Wraz z rozwojem świata Jeanne Moreau stał się przedmiotem zainteresowania zarówno badaczy, profesjonalistów, jak i entuzjastów. W tym artykule będziemy starali się zbadać różne aspekty Jeanne Moreau i jego wpływ na społeczeństwo, gospodarkę, kulturę i nie tylko. Uwzględnione zostaną różne perspektywy i opinie, aby zapewnić pełny przegląd Jeanne Moreau i zagłębić się w jego dzisiejsze znaczenie. Mamy nadzieję, że krytycznym i analitycznym okiem zapewnimy naszym czytelnikom pełniejsze zrozumienie Jeanne Moreau i jego znaczenia we współczesnym świecie.
Moreau w 1958 | |
Data i miejsce urodzenia | |
---|---|
Data i miejsce śmierci | |
Zawód | |
Współmałżonek |
Jean-Louis Richard (1949–1951) |
Odznaczenia | |
Jeanne Moreau (ur. 23 stycznia 1928 w Paryżu, zm. 31 lipca 2017 tamże) – francuska aktorka teatralna i filmowa, reżyserka oraz piosenkarka.
Była córką restauratora z paryskiego Montmartre’u. Studiowała w konserwatorium w Paryżu. Karierę rozpoczęła w wieku 20 lat od gry na deskach Comédie-Française i Teatru Jeana Vilara. Występowała przeważnie w repertuarze klasycznym. W filmie debiutowała w 1949.
Przełom w jej karierze filmowej nastąpił w 1958, gdy zagrała w dwóch głośnych, nagradzanych i szeroko wówczas dyskutowanych filmach Louisa Malle’a: Windą na szafot i Kochankowie. Dzięki nim została gwiazdą pierwszej wielkości i symbolem seksu.
Współpracę z Malle’em kontynuowała w dalszych filmach: Błędny ognik (1963) oraz Viva Maria! (1965). W tym ostatnim stworzyła duet z Brigitte Bardot, co zaowocowało wielkim sukcesem komercyjnym tego filmu.
Od początku lat 60. grała u mistrzów światowego kina: François Truffauta (Jules i Jim, Panna młoda w żałobie), Orsona Wellesa (Proces, Falstaff), Michelangelo Antonioniego (Noc, Po tamtej stronie chmur), Josepha Loseya (Pan Klein, Pstrąg) czy Luisa Buñuela (Dziennik panny służącej – nagroda aktorska w Karlowych Warach).
Współpracowała także z Peterem Brookiem (Moderato cantabile – nagroda aktorska w Cannes), Tonym Richardsonem (Mademoiselle), Rainerem Wernerem Fassbinderem (Querelle) i Wimem Wendersem (Aż na koniec świata).
Zajmowała się reżyserią teatralną i filmową (Światło, L’adolescente), a także produkcją filmów. Przewodniczyła obradom jury konkursu głównego na 28. (1975) oraz na 48. MFF w Cannes (1995).
Do późnych lat życia pojawiała się na srebrnym ekranie (np. w Czasie, który pozostał François Ozona lub w filmach Amosa Gitaja).
Jeanne Moreau była trzykrotnie zamężna. Jej pierwszym mężem był aktor francuski Jean-Louis Richard (1949–1951), drugim aktor grecki Thodoros Roubanis (1966–1967), trzecim zaś – znany reżyser amerykański William Friedkin (1977–1979). Jej jedyne dziecko – syn Jérôme z pierwszego małżeństwa – jest malarzem.
Aktorka romansowała ze znanymi postaciami, m.in. z reżyserami – Louisem Malle’em i Tonym Richardsonem, aktorami – Thodorosem Roubanisem i Lee Marvinem czy projektantem mody Pierre’em Cardinem.
Jej wieloletnią przyjaciółką była amerykańska aktorka Sharon Stone.