Bitwa pod Graużyszkami

W tym artykule zajmiemy się tematem Bitwa pod Graużyszkami, który wywołał duże zainteresowanie i debatę w dzisiejszym społeczeństwie. Zagłębimy się w różne perspektywy i opinie na temat Bitwa pod Graużyszkami, a także jego znaczenie i wpływ w różnych obszarach codziennego życia. Od jego powstania po ewolucję i konsekwencje – dokładnie przeanalizujemy ten temat z różnych podejść, aby zapewnić czytelnikowi pełną i obiektywną wizję. Bitwa pod Graużyszkami to istotny temat, który zasługuje na dogłębne zbadanie, ponieważ ma znaczący wpływ na dzisiejsze społeczeństwo.

Obrona Graużyszek
II wojna światowa
Czas

6 maja 1944

Miejsce

Graużyszki i Adamowszczyzna

Terytorium

Polska pod okupacją III Rzeszy (Generalne Gubernatorstwo)

Przyczyna

zatargi pomiędzy Polakami i Litwinami

Wynik

zwycięstwo Polaków

Strony konfliktu
 Polskie Państwo Podziemne Litewski Korpus Lokalny
Dowódcy
Adam Walczak Antanas Andriūnas
Siły
8 Brygada AK
13 Brygada AK
10 batalion LVR
308 batalion LVR
Straty
3 zabitych i 20 rannych 36 zabitych, 12 ciężko i 26 lekko rannych, 224 wzięto do niewoli
Położenie na mapie Polski w 1939
Mapa konturowa Polski w 1939, u góry po prawej znajduje się punkt z opisem „miejsce bitwy”
Ziemia54°19′41″N 25°50′28″E/54,328056 25,841111

Bitwa pod Graużyszkami lub Obrona Graużyszek – starcie partyzanckie stoczone 6 maja 1944 roku w pobliżu wiosek Graużyszki i Adamowszczyzna. Bitwa zakończyła się zwycięstwem sił polskich.

Przebieg bitwy

10 batalion korpusu Plechaviciusa pod dowództwem mjr. Antanasa Andriunasa skręcił do wsi Sieńkowszczyzna z traktu Oszmiana-Graużyszki i zaczął bez powodu mordować cywilnych mieszkańców i palić zabudowania. Pluton por. Żagla z 8 Brygady, idąc na pomoc mordowanej wsi z furią uderzył na Litwinów. Litwini, mimo przewagi liczebnej, nie mogli powstrzymać uderzenia i zaczęli się wycofywać. Brygada wsparta przez część sił 13 Brygady pod dowództwem Adama Walczka "Nietoperza" doszczętnie rozbiła kompanię litewską 308 batalionu. Litwini stracili łącznie 36 żołnierzy, 12 ciężko i 26 lekko rannych,oraz 224 trafiło do niewoli. A straty polskie wyniosły 3 zabitych i 20 rannych Po bitwie przeprowadzono dochodzenie i ustalono winnych zamordowania 8 polskich chłopów. Osoby te zostały rozstrzelane.

Przypisy

  1. Arkadiusz Karbowiak: Litwini przeciw „czerwonej zarazie”. Do Rzeczy, 2019. (pol.).
  2. Jarosław Wołkonowski: Okręg Wileński Związku Walki Zbrojnej Armii Krajowej w latach 1939-1945. Warszawa: „Adiutor”, 1996, s. 235-236. ISBN 83-86100-18-4.
  3. Klęska Plechavicziusa. Uważam Rze Historia, 27.02.2013. . (pol.).
  4. a b Marek Koprowski: "Biała armia" generała Plechaviciusa. Wayback Machine, 6 czerwca 2018. . . (pol.).