1993 | |
---|---|
1994 | |
1995 | |
1996 |
2004 | |
---|---|
2005 | |
2006 | |
2007 | |
2008 | |
2009 |
2010 | |
---|---|
2011 | |
2012 | |
2013 | |
2014 | |
2015 | |
2016 | |
2017 | |
2018 | |
2019 |
|
2020 | |
---|---|
2021 |
W tym artykule zajmiemy się tematem Bobo Brazil, który był przedmiotem zainteresowań i analiz w różnych obszarach badań. Bobo Brazil przykuł uwagę badaczy, naukowców, specjalistów i ogółu społeczeństwa ze względu na jego znaczenie w różnych kontekstach. W tym artykule zbadamy różne aspekty związane z Bobo Brazil, analizując jego implikacje, ewolucję i możliwy wpływ na obecne społeczeństwo. Podobnie przeanalizujemy różne perspektywy i opinie dotyczące Bobo Brazil, aby zapewnić wszechstronną i wzbogacającą wizję na ten temat. Poprzez multidyscyplinarne podejście staramy się rzucić światło na Bobo Brazil i przyczynić się do zrozumienia i dyskusji na ten temat, który dotyczy szerokiego spektrum ludzi i zainteresowań.
Bobo Brazil w 1972 roku. | |
Imię i nazwisko |
Houston Harris |
---|---|
Data i miejsce urodzenia |
10 lipca 1924 |
Data i miejsce śmierci |
20 stycznia 1998 |
Dzieci |
6 |
Kariera wrestlera | |
Pseudonimy ringowe |
Bobo Brazil |
Wzrost |
198 cm |
Masa ciała |
122 kg |
Zapowiadany z | |
Trenerzy | |
Debiut |
1951 |
Emerytura |
1993 |
Houston Harris (ur. 10 lipca 1924 w Little Rock, Arkansas, zm. 20 stycznia 1998 w St. Joseph, Michigan) – amerykański wrestler, bardziej znany jako Bobo Brazil. Przypisuje się mu przełamywanie barier segregacji rasowej we wrestlingu oraz jest uważany za jednego z pierwszych afroamerykańskich zawodowych zapaśników, którzy odnieśli duży sukces w tym biznesie.
Będąc w wieku 7 lat zmarł jego ojciec przez co Harris imał się dorywczych prac – m.in. pracował w lokalnym gospodarstwie owocowym. Później grywał w baseball w odrębnej lidze dla czarnoskórych (tzw. „lidze murzyńskiej” – ang. Negro league) w klubie The House of David.
Wrestlingiem zainteresował się pracując w hucie stali w Benton Harbor w stanie Michigan. Swoje pierwsze walki odbywał w stoczni Naval Armory, gdzie przestawiono go Joe Savoldi’emu. Savoldi został jego trenerem i nadał mu nowy gimmick o nazwie „BuBu Brasil – Południowoamerykański Gigant”, jednak podczas jednego z show promotor błędnie przeczytał jego imię zmieniając je na „Bobo”, co przystało przy nim przez całą jego karierę wrestlera. W czasie kiedy Brazil zaczynał występować na większych wydarzeniach, segregacja rasowa na południu Stanów Zjednoczonych zwykle ograniczała afroamerykańskich wrestlerów tylko do walk z innymi afroamerykańskimi zapaśnikami – Harris okazał się tak popularny, że promotorzy odłożyli na bok swoje uprzedzenia, aby zarabiać pieniądze na jego występach.
Pierwszą nagraną walkę odbył w dniu 29 marca 1948 jako „Houston Harris – Czarna Pantera” przeciwko Armandowi Myersowi, która zakończyła się po 30 minutach remisem. Odnosząc sukces w Detroit, które było ośrodkiem miejskim, Brazil zyskał rzeszę fanów zarówno wśród czarnych, jak i białych kibiców wrestlingu, dzięki swojej skromności, stylowi i profesjonalizmowi podczas walk, co sprawiło, że stał się wielką atrakcją i babyfacem wśród fanów obu ras. W okresie, gdy Harris osiągnął sławę, Afroamerykanie byli zmuszeni siedzieć w miejscach, w których trudno było zobaczyć walki Bobo Brazil – nawet sam Harris miał zakaz chodzenia do restauracji, hoteli, a nawet walk na niektórych terytoriach ze względu na kolor jego skóry.
Mierzył się z takimi wrestlerami jak: Killer Kowalski, Dick the Bruiser, Johnny Valentine i The Sheikiem, z którym prowadził zaciekłą rywalizację przez kilka dekad, obfitującą w krwawe starcia, m.in. o tytuł WWWF United States Heavyweight Championship. Później prowadził rywalizację z Buddym Rogersem i Bruno Sammartino, którego wyzwał na pojedynek o tytuł WWWF World Heavyweight Championship, jednak go nigdy nie zdobył.
Jest uznawany za pierwszego „nieoficjalnego afroamerykańskiego mistrza świata” po tym jak w 1962 pokonał Buddy’ego Rogersa o tytuł NWA World Heavyweight Championship. W retrospekcji kariery Bobo Brazila w artykule portalu Last Word On Pro Wrestling stwierdzono, że Brazil odmówił przyjęcia tytułu, ponieważ jego przeciwnik doznał kontuzji (w kayfabe) i zamiast tego chciał rozegrać rewanż w momencie gdy Buddy Rogers byłby gotowy do walki. Walka rewanżowa odbyła się już następnego dnia, kiedy Rogers odzyskał tytuł wygrywając z Brazilem i chociaż lokalna promocja uhonorowała zwycięstwo Bobo Brazila – NWA jako całość nigdy nie uznała jego panowania nad tym mistrzostwem.
W 1970 wystąpił w pierwszym w historii mieszanym rasowo tag team matchu u boku El Mongola przeciwko Mr. Ito i The Great Ota – walka miała miejsce w Atlancie. W latach 70. był mentorem Rocky’ego Johnsona – ojca Dwayne’a „The Rocka” Johnsona. Przeszedł na emeryturę po okresie czterdziestoletniej kariery w 1993. Jego ostatnią walką było starcie przeciwko Kelly’emu Kiniski, które odbyło się w Chicago. W 1994 został wprowadzony do galerii sław WWF Hall of Fame przez swojego długoletniego rywala – Erniego Ladda, stając się pierwszym Afroamerykaninem wprowadzonym do tej loży. Rok później Brazil wprowadził Ladda do tej galerii sław.
Był żonaty, miał sześcioro dzieci. Jego syn Karl występował jako wrestler pod pseudonimem Bobo Brazil Jr. Po przejściu na emeryturę otworzył restaurację o nazwie Bobo’s Grill.
W książce pt. The Squared Circle: Life, Death, and Professional Wrestling, historyk wrestlingu David Shoemaker określił go mianem: „Jackie Robinson Of Professional Wrestling”. Również zawodowy bokser Joe Frazier wymienił Bobo Brazila jako swojego idola.
Zmarł 20 stycznia 1998 w wieku 74 lat w szpitalu Lakeland Medical Center w St. Joseph w stanie Michigan. Został przyjęty do szpitala po tym jak przeszedł serię udarów mózgu.