W artykule Jan Franciszek Kurdwanowski będziemy badać temat, który wywołał zainteresowanie i debatę w różnych sferach społeczeństwa. Z biegiem czasu Jan Franciszek Kurdwanowski okazał się postacią/tematem/datą o istotnym znaczeniu i znaczeniu, z wieloma aspektami i aspektami, które zasługują na dogłębne zbadanie. Od wpływu na kulturę popularną po implikacje w sferze społecznej, Jan Franciszek Kurdwanowski był przedmiotem analiz i refleksji zarówno ekspertów, jak i fanów. W tym artykule przyjrzymy się bliżej różnym aspektom związanym z Jan Franciszek Kurdwanowski, aby zapewnić kompleksowe i wzbogacające spojrzenie na ten temat.
Biskup | ||
| ||
Data i miejsce urodzenia |
10 grudnia 1645 | |
---|---|---|
Data śmierci |
5 stycznia 1730 | |
Biskup pomocniczy warmiński | ||
Okres sprawowania |
1713–1730 | |
Wyznanie | ||
Kościół | ||
Inkardynacja |
jezuici (do 1678) | |
Nominacja biskupia |
22 maja 1713 | |
Sakra biskupia |
17 grudnia 1713 |
Data konsekracji |
17 grudnia 1713 |
---|---|
Konsekrator | |
Współkonsekratorzy |
Jan Franciszek Kurdwanowski z Kurdwanowa herbu Półkozic (ur. 10 grudnia 1645 w Zawichoście, zm. 5 stycznia 1730) – polski duchowny rzymskokatolicki, jezuita, kanonik krakowski i warmiński, spowiednik, kanclerz i sekretarz królowej Polski Marii Kazimiery d’Arquien, biskup pomocniczy warmiński.
Syn Pawła Kurdwanowskiego, kasztelana zawichojskiego i Anny Marty z domu Branickiej, podkomorzanki krakowskiej. Nauki pobierał w Kolegium Nowodworskim w Krakowie. W 1661 wstąpił do Towarzystwa Jezusowego. W latach 1662-1663 studiował retorykę i filozofię w Polsce. Ok. 1669 został dziedzicem Klwowa, Klwowskiej Woli i Brzesek. W latach 1669-1673 studiował teologię w Rzymie.
W latach 1675-1677 był profesorem filozofii w kolegium jezuickim w Lublinie. W 1678 za zgodą władz kościelnych opuścił zakon jezuitów i został kapłanem diecezjalnym. Pracował na dworze króla Jana III Sobieskiego. Był spowiednikiem, kanclerzem i sekretarzem królowej Polski Marii Kazimiery d’Arquien oraz proboszczem parafii św. Wawrzyńca w Żółkwi. W 1680 został kanonikiem krakowskim, a w 1699 warmińskim. W 1683 wygłosił kazania w katedrze wawelskiej dla króla i jego dowódców wyruszających pod Wiedeń. W 1698 towarzyszył królowej w podróży do Rzymu.
22 maja 1713 papież Klemens XI prekonizował go biskupem pomocniczym warmińskim oraz biskupem in partibus infidelium marokańskim. 17 grudnia 1713 w Dobrym Mieście przyjął sakrę biskupią z rąk biskupa warmińskiego Teodora Andrzeja Potockiego. Współkonsekratorami byli biskup pomocniczy łucki Adam Franciszek Ksawery Rostkowski oraz biskup pomocniczy płocki Paweł Antoni Załuski.
W 1702 od Augusta II Mocnego otrzymał nominację na proboszcza kapituły warmińskiej (zrezygnował z niej w 1711 i powtórnie ją otrzymał w 1715). Przyczynił się do kanonizacji Stanisława Kostki.
Był znanym kaznodzieją. Jego kazania zostały wydane drukiem w 1724.