Dzisiaj Jan Stefan Wydżga jest tematem o dużym znaczeniu i zainteresowaniu dużej liczby ludzi na całym świecie. Niezależnie od tego, czy ze względu na wpływ na społeczeństwo, wpływ na codzienne życie ludzi, czy też znaczenie w branży zawodowej, Jan Stefan Wydżga jest tematem, który nie pozostawia nikogo obojętnym. W tym artykule szczegółowo zbadamy różne aspekty i perspektywy związane z Jan Stefan Wydżga, analizując jego ewolucję w czasie, jego wpływ w różnych obszarach i możliwe przyszłe konsekwencje, jakie może mieć. Od swoich początków do chwili obecnej Jan Stefan Wydżga był przedmiotem debat i badań, a w poniższych wierszach postaramy się rzucić światło na ten ekscytujący temat.
Prymas Polski i Litwy | ||
| ||
Kraj działania | ||
---|---|---|
Data i miejsce urodzenia |
1610 | |
Data śmierci |
6 września 1685 | |
Prymas Polski i Litwy | ||
Okres sprawowania |
1679–1685 | |
Kanclerz wielki koronny | ||
Okres sprawowania |
1677–1679 | |
Wyznanie | ||
Kościół | ||
Nominacja biskupia |
14 maja 1655 | |
Sakra biskupia |
24 października 1655 |
Data konsekracji |
24 października 1655 | ||||
---|---|---|---|---|---|
Konsekrator | |||||
Współkonsekratorzy | |||||
|
Jan Stefan Wydżga herbu Jastrzębiec (ur. około 1610 w powiecie lwowskim, zm. 6 września 1685) – arcybiskup gnieźnieński i prymas Polski w latach 1679-1685, biskup łucki w latach 1655-1659, biskup warmiński w latach 1659-1679, kanclerz wielki koronny, podkanclerzy koronny, kanclerz królowej Polski Ludwiki Marii Gonzagi w 1652 roku, proboszcz kapituły katedralnej lwowskiej w 1641 roku, opat sieciechowski w 1647 roku, historyk.
Jako senator obecny był na sejmach: 1659, 1661, 1662, 1664/1665, 1666 (I), 1668 (III), 1672 (I) i 1674 (II).
Jan Wydżga pochodził spod Lwowa, był synem podsędka lwowskiego Jana i Zofii z Kiemliczów Babskiej. We Lwowie kształcił się w kolegium jezuitów, następnie w Belgii (Lowanium). Zwiedziwszy Francję i Hiszpanię udał się na wyższe studia teologiczne do Włoch. W Rzymie uzyskał doktorat z teologii. Po powrocie do kraju otrzymał kanonię, wkrótce potem prepozyturę katedralną lwowską. Był sekretarzem króla Władysława IV, a później Jana Kazimierza.
Referendarz wielki koronny w 1652 roku, mianowany sekretarzem wielkim koronnym. Od 1655 był biskupem łuckim. W 1658 został kanonikiem kapituły warmińskiej, która wybrała go na biskupa warmińskiego (1659). Po abdykacji Jana II Kazimierza w 1668 roku, popierał do polskiej korony kandydaturę francuskiego księcia Wielkiego Kondeusza. Był członkiem konfederacji generalnej zawiązanej 5 listopada 1668 roku na sejmie konwokacyjnym. Był elektorem Michała Korybuta Wiśniowieckiego z województwa malborskiego w 1669 roku. Elektor Jana III Sobieskiego z województwa chełmińskiego w 1674 roku. Jako biskup warmiński współpracował z królem Janem III Sobieskim, który mianował go w 1675 podkanclerzym, a dwa lata później kanclerzem wielkim koronnym. W roku 1679 po nagłej śmierci poprzednika został arcybiskupem gnieźnieńskim - prymasem Polski.
Jako biskup warmiński zrealizował wiele przedsięwzięć budowlanych: odbudowa pałacu biskupiego na wzgórzu katedralnym we Fromborku, budowa pałacu biskupiego przy zamku w Lidzbarku Warmińskim, odbudowa pomieszczeń mieszkalnych przy kolegiacie w Dobrym Mieście, budowa klasztoru bernardynów w Stoczku Klasztornym i inne.