W dzisiejszym świecie LVG C.II jest tematem budzącym duże zainteresowanie i debatę, czy to ze względu na jego znaczenie w dzisiejszym społeczeństwie, jego wpływ na codzienne życie ludzi, czy też wpływ na różne aspekty kultury i polityki. W tym artykule dokładnie zbadamy temat LVG C.II, analizując jego różne aspekty i implikacje, aby zapewnić szeroki i pełny przegląd tematu. Poprzez różne perspektywy i opinie będziemy starali się rzucić światło na LVG C.II i zrozumieć jego znaczenie w obecnym kontekście.
Dane podstawowe | |
Państwo | |
---|---|
Producent | |
Typ | |
Konstrukcja |
dwupłat, konstrukcja mieszana, przeważnie drewniana, podwozie stałe |
Załoga |
2 |
Historia | |
Data oblotu |
1915 |
Dane techniczne | |
Napęd |
1 silnik rzędowy Mercedes D.III |
Moc | |
Wymiary | |
Rozpiętość |
12,8 m |
Długość |
8,1 m |
Wysokość |
2,93 m |
Powierzchnia nośna |
37,6 m² |
Masa | |
Własna |
845 kg |
Użyteczna |
560 kg |
Startowa |
1405 kg |
Osiągi | |
Prędkość maks. |
130 km/h |
Prędkość przelotowa |
115 km/h |
Prędkość wznoszenia |
125 m/min |
Pułap |
4000 m |
Zasięg |
460 km |
Długotrwałość lotu |
4 h |
Dane operacyjne | |
Uzbrojenie | |
1 ruchomy karabin maszynowy Parabellum wz. 14 kal. 7,92 mm obserwatora, 80 kg bomb | |
Użytkownicy | |
Cesarstwo Niemieckie, Szwajcaria, Polska | |
Rzuty | |
LVG C.II – niemiecki samolot rozpoznawczy i bombowy z okresu I wojny światowej. Zaprojektowany i zbudowany w zakładach lotniczych Luft-Verkehrs-Gesellschaft.
Już początkowy okres działalności lotnictwa na frontach I wojny światowej wykazał nieprzydatność nieuzbrojonych maszyn rozpoznawczych, które łatwo padały łupem myśliwców nieprzyjaciela. Inżynier Franz Schneider opracował w 1915 roku nową konstrukcję oznaczoną jako LVG C.II, która była rozwinięciem dotychczas produkowanych samolotów LVG B.II i LVG C.I i była wyposażona w uzbrojenie obronne. W 1915 roku firma Luft-Verkehrs-Gesellschaft rozpoczęła jej seryjną produkcję. Liczba zamówień na potrzeby Luftstreitkräfte była na tyle duża, że produkcję prowadzono także poza wytwórnią macierzystą – w zakładach AGO Flugzeug-Werke i Otto-Werke Monachium.
Samolot trafił na wyposażenie jednostek walczących na froncie zachodnim, gdzie był używany do zadań wywiadowczych, rozpoznania fotograficznego oraz w roli lekkiego bombowca. Na tym samolocie, jako pierwszym w swej klasie, przeprowadzono 28 listopada 1916 roku skuteczny nalot na Londyn. W 1916 roku użytkowano ok. 250 egzemplarzy LVG C.I i LVG C.II. W trakcie działań wojennych był zastępowany nowszymi konstrukcjami i wycofywany z użycia bojowego. Samolot ten uważany był za trudny w pilotażu, wręcz niebezpieczny dla mało doświadczonych pilotów. Miał tendencję do przeciągnięcia w zakrętach, wpadał w korkociąg, z którego trudno było go wyprowadzić.
W oddziałach lotnictwa odrodzonego Wojska Polskiego znalazło się 14 egzemplarzy LVG C.II. 10 z nich zdobyto w Wielkopolsce, 3 na terenie Kongresówki i Małopolski, a jeden został zdobyty podczas działań wojennych na froncie wschodnim. Jeden egzemplarz został przyjęty na stan 12. eskadry wywiadowczej w Krakowie. Pięć egzemplarzy zostało przekazane do użytkowania w Wyższej Szkole Pilotów w Ławicy, gdzie używano ich jako samolotu przejściowego przed lotami na Breguet XIV. Z uwagi na trudności pilotażowe były używane sporadycznie, ostatnie używane egzemplarze skasowano w kwietniu 1921 roku. Jeden egzemplarz został w maju 1919 roku przebudowany w Centralnych Warsztatach Lotniczych w Warszawie na karawan.
Jednosilnikowy, dwuosobowy dwupłat konstrukcji mieszanej.
Kadłub o przekroju prostokątnym, z podłużnic i poprzecznic jodłowych usztywnionych drutem, i pokryty w okolicach silnika blachą aluminiową, do kabiny obserwatora sklejką, w dalszej części płótnem. Kabina załogi odkryta. W kadłubie mieścił się też główny zbiornik paliwa.
Skrzydła dwudźwigarowe, dwudzielne, kryte płótnem. Komora płatów dwuprzęsłowa, usztywniona słupkami i naciągami z linek. Lotki tylko na płacie górnym, napęd lotek linkowy. Pod górnym lewym płatem znajdował się dodatkowy (opadowy) zbiornik paliwa.
Usterzenie o szkielecie spawanym z rur stalowych, pokryte płótnem. Statecznik poziomy podparty zastrzałem, dwudzielny.
Podwozie trójpunktowe z płozą ogonową. Golenie główne amortyzowane sprężynowo.
Napęd – sześciocylindrowy silnik rzędowy Mercedes D.III o mocy 160 KM (118 kW), chłodzony wodą. Chłodnica silnika była umieszczona w centralnej części górnego płata.
Uzbrojenie – pojedynczy karabin maszynowy obserwatora z zapasem 500 sztuk amunicji oraz 80 kg bomb. Egzemplarze używane podczas I wojny światowej wyposażano w jednostkach frontowych w dodatkowy, obsługiwany przez pilota, stały karabin maszynowy Spandau.