Maximilian Schell

Obecnie Maximilian Schell to temat, który zyskał duże znaczenie w społeczeństwie. Z biegiem czasu wzbudziła zainteresowanie dużej liczby osób ze względu na swój wpływ na różne obszary życia codziennego. Od momentu pojawienia się Maximilian Schell wywołał debatę, refleksję, a nawet kontrowersje, co doprowadziło do tego, że dziś poświęca się mu większą uwagę. Biorąc pod uwagę znaczenie, jakie nabyło, ważne jest, aby głębiej zagłębić się w analizę Maximilian Schell, zrozumieć jej implikacje i poszukać możliwych rozwiązań. W tym artykule szczegółowo przeanalizujemy ten temat, aby lepiej zrozumieć jego zakres i różne perspektywy, które go otaczają.

Maximilian Schell
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

8 grudnia 1930
Wiedeń

Data i miejsce śmierci

1 lutego 2014
Innsbruck

Zawód

aktor, reżyser, scenarzysta, producent filmowy

Współmałżonek

Natalja Andriejczenko
(1986-2005; rozwód)
Iva Mihanovic
(2013-2014; jego śmierć)

Lata aktywności

1955-2014

Odznaczenia
Krzyż Oficerski za Naukę i Sztukę (Austria) Krzyż Oficerski Orderu Zasługi RFN
Multimedia w Wikimedia Commons

Maximilian Schell (ur. 8 grudnia 1930 w Wiedniu, zm. 1 lutego 2014 w Innsbrucku) − austriacki aktor, reżyser, scenarzysta i producent filmowy, laureat Oscara za rolę pierwszoplanową w filmie Wyrok w Norymberdze (1961). Później był jeszcze dwukrotnie nominowany do tej nagrody; za pierwszoplanową rolę w filmie The Man in the Glass Booth (1975) oraz za drugoplanową w Julii (1977). Jego siostra Maria Schell również była aktorką. Był ojcem chrzestnym Angeliny Jolie.

Życiorys

Wczesne lata

Urodził się w Wiedniu w rodzinie rzymskokatolickiej jako syn aktorki Margarethe (z domu Noe von Nordberg) i właściciela apteki, pisarza i poety Hermanna Ferdinanda Schella. Miał dwie siostry - starszą Margarete (ur. 15 stycznia 1926, zm. 26 kwietnia 2005) i młodszą Immy (ur. 11 lutego 1935) oraz starszego brata Carla (ur. 14 listopada 1927). Dorastał w atmosferze sztuki, kultury i teatru, które były wszechobecne w jego życiu od dzieciństwa. Mając trzy lata wystąpił w jednej ze sztuk swojego ojca w teatrze w Wiedniu. W 1938, po aneksji Austrii przez nazistowskie Niemcy, rodzina antyfaszystowska Schellów opuściła Anschluss i osiedliła się w Zurychu w Szwajcarii.

Początkowo Max nie był zainteresowany aktorstwem i aspiracją do zostania dramaturgiem, takim jak jego ojciec czy muzyk. W wieku dziesięciu lat napisał swoją pierwszą sztukę. Po zakończeniu II wojny światowej wyjechał do Niemiec studiował historię sztuki i filozofię na Uniwersytecie w Monachium. Następnie wrócił do Zurychu i w latach 1948-49 służył w armii szwajcarskiej, po czym przez kolejny rok studiował na Uniwersytecie Zuryskmi. Tam brał czynny udział w sporcie, jak piłka nożna czy wioślarstwo. W tym czasie pracował jako dziennikarz w niepełnym wymiarze godzin i napisał dla kilku gazet, aby zarabiać pieniądze. Uczęszczał także przez sześć miesięcy na Uniwersytet Bazylejski. Podczas studiów wykonywał zawód w kilku klasycznych i współczesnych sztukach, próbując małych ról. W tym czasie podjął decyzję o karierze aktorskiej.

Kariera

W wieku 22 lat zaczął grać w Theater Basel w Bazylei w Szwajcarii. Po kilku występach na scenie, przyjął rolę filmową żołnierza w dramacie wojennym Dzieci, matki i generał (Kinder, Mütter und ein General, 1955). Film przyciągnął międzynarodową uwagę, częściowo ze względu na jego reżysera, László Benedka, którego Dziki z Marlonem Brando, wywołał wielkie kontrowersje, a częściowo ze względu na antywojenną postawę. W melodramacie liberalnego niemieckiego reżysera Helmuta Käutnera The Girl from Flanders (1956).

W 1958 zadebiutował na Broadwayu w roli Paula w spektaklu Interlock z Rosemary Harris. Grał kapitana niemieckiej armii w dramacie wojennym Edwarda Dmytryka Młode lwy (1958) u boku Marlona Brando i Montgomery'ego Clifta. Przyjął także rolę D’Artagnana w telewizyjnej wersji CBS Trzech muszkieterów (Family Classics: The Three Musketeers, 1960). Powrócił do Niemiec, by zagrać na ekranie Hamleta w 1961 w reżyserii Franza Petera Wirtha, a następnie dołączył do gwiazdorskiej obsady dramatu sądowego Stanleya Kramera Wyrok w Norymberdze (1961) jako Hans Rolfe, adwokat obrony. W filmie zagrali między innymi Spencer Tracy i Burt Lancaster, ale Schell zdobył statuetkę dla najlepszego aktora podczas ceremonii rozdania Oskarów w 1961, a także nagrodę krytyków w Nowym Jorku.

Stał się międzynarodową gwiazdą i przez następne lata przyjmował propozycje, często z przyczyn komercyjnych, w takich produkcjach jak dramat historyczny Bernarda L. Kowalski Na wschód od Jawy (Krakatoa, East of Java, 1969) z Diane Baker, melodramat Anthony'ego Harveya Gracze (Players, 1979) z Ali MacGraw czy dramat wojenny Franciszkanie w ruchu oporu (The Assisi Underground, 1985) u boku Bena Crossa. W tragikomedii Święty mimo woli (Cronache di un convento, 1962) wcielił się w postać włoskiego zakonnika Giuseppe, a w dramacie Daniela Manna Five Finger Exercise (1962) wg sztuki Petera Shaffera zagrał rolę nauczyciela. W dramacie Vittorio De Sica Więźniowie z Altony (I sequestrati di Altona, 1962) pojawił się jako Franz von Gerlach.

W swojej karierze grał różnorodne role w filmach o tematyce związanej z epoką nazistowską i "Drugą wojną światową". Niektóre z nich to The Man in the Glass Booth (Człowiek w szklanej kabinie, 1975) jako przedsiębiorcą pochodzenia żydowskiego Arthur Goldman, Julia (1977) Freda Zinnemanna jako Johann z Vanessą Redgrave i Jane Fondą, Wybrańcy (The Chosen, 1981) jako profesor David Malter i Bagaż życia (Left Luggage, 1988) Jeroena Krabbé jako Pan Silberschmidt z Isabellą Rossellini.

Występował w filmach telewizyjnych NBC, takich jak Heidi (1968) jako Pan Sesemann z Jean Simmons, Pamiętnik Anny Frank (1980) jako Otto Frank, Miss Rose White (1992) jako Mordecai Weiss z Kyrą Sedgwick czy HBO Stalin (1992) w reżyserii Ivana Passera jako Włodzimierz Lenin.

Po roku 1968 z powodzeniem reżyserował, był producentem, pisał i występował w kilku własnych filmach. Niektóre z nich to Zamek (Das Schloß, 1968) jako 'K' z Ivą Janžurovą, Pierwsza miłość (Erste Liebe, 1970) wg Iwana Turgieniewa, który otrzymał nominację do nagrody Oscara za najlepszy film nieanglojęzyczny, oraz Przechodzień (Der Fußgänger, 1973) jako Andreas Giese z Peggy Ashcroft, sukces komercyjny w Niemczech, który zdobył nagrodę Złoty Glob za najlepszy film nieanglojęzyczny i nominację do nagrody Oscara za najlepszy film nieanglojęzyczny. W 1984 wyreżyserował biograficzny film dokumentalny Marlene i poświęcony Marlene Dietrich. W ostatnich latach wiele poświęcił teatrowi, zarówno jako tłumacz, jak i reżyser. W 1994 powrócił na kinowy ekran jako Arkady Shapira w dramacie kryminalnym Jamesa Graya Mała Odessa z Timem Roth.

Życie prywatne

W latach 1985-2005 był żonaty z rosyjską aktorką Natalją Andriejczenko, z którą miał córkę Nastassję (ur. 1989). 20 sierpnia 2013 poślubił o 47 lat młodszą niemiecką sopranistkę Ivę Mihanovic.

Zmarł 1 lutego 2014 w wieku 83 lat w klinice w Innsbrucku w następstwie zapalenia płuc.

Wybrana filmografia

Nagrody

Przypisy

  1. ↑ a b c d Anita Gates (2014-02-02): Maximilian Schell, Oscar-Winning Actor in ‘Nuremberg,’ Dies at 83. The New York Times. . . (ang.).
  2. ↑ a b c d Maximilian Schell. MYmovies. . . (wł.).
  3. ↑ a b Ama (2014-02-02): Zmarł ojciec chrzestny Angeliny Jolie. Nie żyje Maximilian Schell. Super Express. . . (pol.).
  4. ↑ Personalidade: Maximilian Schell (Áustria). InterFilmes.com. . (port.).
  5. ↑ a b Maximilian Schell - Actor. CineMagia.ro. . (rum.).
  6. ↑ a b c Brian Baxter (2014-02-02): Maximilian Schell obituary. The Guardian. . . (ang.).
  7. ↑ Maximilian Schell Biography (1930-). Film Reference. . (ang.).
  8. ↑ a b c Maria Schell w bazie Notable Names Database (ang.)
  9. ↑ a b Maximilian Schell Biography - Childhood, Life Achievements. Famous People. . . (ang.).
  10. ↑ a b c Maximilian Schell (8 de Dezembro de 1930). Filmow. . (port.).
  11. ↑ a b c d Chris Maumedata (2014-02-02): Maximilian Schell: Actor who specialised in roles exploring Nazi era and its legacy and won an Oscar for ‘Judgment in Nuremberg’. The Independent. . . (ang.).
  12. ↑ Maximilian Schell. AdoroCinema. . (port.).
  13. ↑ Five Finger Exercise (1962). Rotten Tomatoes. . (ang.).
  14. ↑ Iva Mihanovic w bazie IMDb (ang.)
  15. ↑ Maximilian Schell hat geheiratet. t-online.de. . . (niem.).

Bibliografia

Nagroda Akademii Filmowej dla najlepszego aktora pierwszoplanowego
1920–1939
1940–1959
1960–1979
1980–1999
2000–2019
2020–2039
Nagroda Stowarzyszenia Nowojorskich Krytyków Filmowych dla najlepszego aktora
Złoty Glob dla najlepszego aktora w filmie dramatycznym
1940–1959
1960–1979
1980–1999
2000–2019
2020–2039

Złoty Glob dla najlepszego aktora drugoplanowego w serialu, miniserialu lub filmie telewizyjnym
1970–1979
1980–1999
2000–2019
2020–2039

Enciclo
Wikious
Sapientia
Scientia
Boobota
Anandapedia
Sagapedia
Wikithot