Miklós Jancsó

W dzisiejszym świecie Miklós Jancsó zyskał niespotykane dotąd znaczenie. Niezależnie od tego, czy ze względu na wpływ na społeczeństwo, politykę, gospodarkę czy kulturę, Miklós Jancsó jest tematem, który nie pozostawia nikogo obojętnym. Od swoich początków aż do dzisiaj Miklós Jancsó był przedmiotem badań, debat i kontrowersji. W tym artykule zbadamy różne aspekty Miklós Jancsó, analizując jego znaczenie w bieżącym kontekście i jego wpływ w różnych obszarach życia codziennego. Ponadto zagłębimy się w jego historię, ewolucję i przyszłe perspektywy, aby dokładnie zrozumieć dzisiejsze znaczenie Miklós Jancsó.

Miklós Jancsó
Ilustracja
Miklós Jancsó (2000)
Data i miejsce urodzenia

27 września 1921
Vác

Data i miejsce śmierci

31 stycznia 2014
Budapeszt

Zawód

reżyser, scenarzysta

Lata aktywności

1950–2014

Miklós Jancsó (ur. 27 września 1921 w Vácu, zm. 31 stycznia 2014 w Budapeszcie) – węgierski reżyser i scenarzysta filmowy.

Życiorys

Laureat nagrody dla najlepszego reżysera na 25. MFF w Cannes za film Czerwony psalm (1972). Inne jego filmy zaprezentowane w konkursie głównym w Cannes to: Desperaci (1966), Elektra, moja miłość (1974), Grzechy prywatne, publiczne cnoty (1976) oraz Węgierska rapsodia (1979).

Filmy Jancsó skupiały się często na drażniących i tragicznych tematach historycznych. Największą, międzynarodową sławę i uznanie przyniosła mu tzw. trylogia rewolucyjna, na którą złożyły się filmy: Desperaci (1966), Gwiazdy na czapkach (1967) oraz Cisza i krzyk (1968). Tematem ich wszystkich były dzieje węgierskich rewolucji.

Zasiadał w jury konkursu głównego na 20. MFF w Cannes (1967).

Jego drugą żoną była węgierska reżyserka Márta Mészáros, która przez lata tworzyła i mieszkała w Polsce. Para miała dwóch synów: Nyika i Miklósa Jr. Od 1981 trzecią żoną Jancsó była Zsuzsa Csákány.

Wybrana filmografia

Bibliografia

Linki zewnętrzne